Ik hield mij sterk

Hoofdstuk 18

31 december 1943 -1 januari 1944

Ik keek uit het raam hoe de NSB'ers uit de hele straat vuurwerk afstaken voor oud en nieuw. Ik hoorde ze lachen, maar ik kon er niet om lachen. Ik had al sinds 2 september niks meer van Tamar of Erik gehoord. Ik keek op de klok en zag dat het al twee uur was, tijd om naar bed te gaan. Ik liep van de keuken naar de woonkamer om Anne en Chris goede nacht te wensen. Chris was voor oud en nieuw naar ons huis gekomen. Er was niks meer gebeurt sinds dat we opgepakt waren, maar dat zou niet meer lang duren had ik het gevoel. Ik zag dat Chris en Anne op de bank zaten te zoenen. Ik slofte de trap op naar boven. Toen ik in mijn harde bed lag hoorde ik ze beneden nog. Ik draaide op mijn zij en deed mijn hoofd onder mijn kussen.

De volgende morgen werd ik pas wakker om elf uur, het was 1944 en de oorlog duurde nu al meer dan drie jaar, DRIE JAAR! Dat was lang besefte ik nu. Ik ging rechtop in mijn bed zitten en begon te fantaseren over wanneer de oorlog afgelopen zou zijn, hoe ik waarschijnlijk met Erik zou trouwen en Tamar zou ons dochtertje worden. Ook wilde ik nog een jongen die ik dan Victor zou gaan noemen. Erik zou dan politieagent of leraar zijn. Uren zou ik daar over kunnen fantaseren, maar dat ging niet. Ik stapte uit bed en ging me aankleden.

Ik pakte de sleutel van de richel van de verzetsbunker, en deed de deur open. De stoelen stonden nog van de vorige keer toen ze zo gejuicht hadden toen ze hoorden dat ik hun leider was. Iedereen kwam snel binnengewandeld, ik zei dat ze moesten gaan zitten. "Heb je wapens uit Engeland kunnen regelen?" vroeg Marijke. "Nee, nog niet" antwoorde ik. "Ik heb twee keer een brief van Erik gehad en hem twee keer terug geschreven, maar ik heb al sinds 2 september niks meer van hem gehoord. Dus wil ik iemand naar Engeland sturen om hem te zoeken. Het is niet verstandig als ik ga, dan komen we niet meer terug." Anne gniffelde en zei: " Ja, dan blijven JULLIE daar wonen en kom je je belofte aan Edith niet meer na." Ze legde de nadruk op jullie. "Vertel!" riep Freya. "laat ik eerst iedereen behalve Erik, Joris en Richard verwelkomen; Welkom terug lieve mensen!" "Vertel nou!" riep Benjamin " Waarom zouden jullie dan niet meer terug komen?" Ik keek naar Anne haar ogen zeiden sorry. " Laat ik het zo zeggen, Erik en ik vinden elkaar leuk. We missen elkaar heel erg. Ik wens elke dag dat hij snel terug komt. Als ik naar Engeland zou gaan, hebben jullie weer een nieuwe leider nodig want waarschijnlijk kom ik dan niet meer terug tot aan het einde van de oorlog. En er is iemand die ik iets heb belooft, maar het is beter als niet iedereen dat weet." Met die zin sloot ik mijn toespraak. "Heftig!" zei iemand. "Ik wil wel gaan en naar mijn geliefde zoeken, maar dan wordt Anne de leider. Dat is allemaal jullie keuze. We gaan stemmen, als jullie mij als leider willen houden gaan jullie achter mij staan, willen jullie dat ik naar Engeland ga, doen jullie niks. 1...2...3...START!" Iedereen begon te lopen en te schuiven met de stoelen. Uiteindelijk stond iedereen achter mij, behalve Benjamin en Freya, die hadden niks meer van mijn toespraak meegekregen nadat Benjamin zijn opmerking had gemaakt, die zaten in een hoekje te zoenen. "UHM... Wat willen jullie, stelletje tortelduifjes?" Even glipte Erik in mijn hoofd over onze zoen in dat donkere steegje toen we ontsnapten aan de Gestapo, ik schudde de gedachte snel weg. "EEEH... We willen dat u blijft." zeiden ze allebei tegelijk. "Wij gaan wel!" zei Albert en hij wees naar Alfred. "Na Zweden willen we wel iets anders zien." vulde Alfred aan. "Goed, jullie gaan naar Engeland. Ga allemaal zitten dan leg ik het plan uit. Als eerste heb ik iets van Erik gekregen op 2 september." Ik toverde een zendmast onder een stoffige doek vandaan. "wow!" zeiden Bert en Albert tegelijk. "Dit is een zendmast ik wil dat een van jullie Albert of Alfred in Engeland gaat zenden. En iemand van ons hier gaat zenden vanuit hier." "ik ga zenden!" riep Albert. " Afgesproken dan. Bert aan jou reactie op de zendmast heb jij er verstand van. Klopt dat?" "Ja" zei hij enthousiast en liep er naartoe en bestudeerde hem. "Mag ik hem vanuit hier gebruiken?" vroeg hij met zielige puppyogen, hij leek net een klein jongetje. Ik moest lachen. "Ja, dat mag. Jan? Ik wil dat jij met de Nederland-Engeland lijn gaat varen. Als Duitser. Omdat jij het beste Duits kan van ons allemaal. Vergeet alleen niet; om 1. Duits te praten. 2. Als ze naar 'Scheveningen' vragen en het zijn Duitsers of NSB'ers het fout te zeggen. Als het Nederlanders of verzetsleden zijn het goed te zeggen. Begrepen?" " JA!" Jan knikte en salueerde. "Alfred, als je Erik vindt vraag hem dan om een brief naar Charlotte te schrijven. Vergeet ook niet om naar Joris te vragen. En vertel hem dat Jan de Nederland-Engeland lijn vaart. Begrepen?" JA!" Alfred knikte en salueerde net als Jan. "Bert en Albert, spreken jullie een code af zodat jullie weten dat jullie het zijn?" "JA!" Ze knikten en salueerden allebei. Ik knikte tevreden. "We gaan 15 januari van start, dan heb ik alles geregeld." Zo sloot ik de bijeenkomst