Ik hield mij sterk

Hoofdstuk 11

25 augustus 1943
Een week geleden heb ik Tamar weggebracht. Erik is via het verzet aan een Duits soldatenpak gekomen, en een speciale voor mij, ik was een vrouw, ik zou een mannenpak aan trekken en mijn lange blonde haar opsteken en onder die omgekeerde pispot* proppen. Anne was woedend op mij geweest omdat ik Ben had vermoord. Ik heb haar het hele verhaal uitgelegd. Ze heeft dagen op bed liggen huilen. Toen ze weer een beetje opknapte, vroeg ik haar waar ze Ben precies had ontmoet."Op straat.", was haar antwoord. Ik zag dat ze rode ogen had en op het punt om in huilen uit te barsten. Ze hadden vaker afgesproken en waren verliefd geworden. Maar ze had nooit gevraagd wat een werk hij deed. Anne vond het niet leuk van mij dat ik Ben had vermoord maar ze kon mij vergeven. Gelukkig dat ik z'n goede vriendin had.  Ik moest denken aan Tamar en aan haar schuilplek, straks om acht uur zouden we gaan beginnen met operatie NSB-vrijhuis. Mijn zenuwen waren niet te bevatten. Om vijf uur stapte ik maar uit bed; ik kon mijn zenuwen niet meer bedwingen. Ik zette koffie, pakte een boek uit de kast, ging zitten op de bank en sloeg het boek open. Jakkes, er waren geen bladzijden meer over, zo oud was het boek. Maar de tranen brandden achter mijn ogen het boek was namelijk van mijn moeder geweest. Achter mij hoorde ik geluiden en ik keek om. Het was Anne, die net als ik een kop koffie zette en een boek pakte. Ik herkende het boek als een geschenk van Ben aan haar. Ik had al die tijd naar haar zitten kijken. Toen zag ze mij pas en zei: "Ik droomde over Ben, hoe jij daar stond en twijfelde of je hem moest vermoorden. Jij bibberde met je handen en schoot eerst mis, en toen was het raak. Ik mis hem, maar ik blijf voor altijd jouw beste vriendin, zelfs in de oorlog waar veel mensen niet te vertrouwen zijn." Ik had ademloos zitten luisteren, hoe kon Anne zo precies weten wat er gebeurt was? Zou ze het toch meegekregen hebben? Ik twijfelde en besloot om de gedachte achter mij te laten. Inmiddels waren de anderen, behalve Ben, beneden gekomen. Allemaal deden ze hetzelfde als Anne en ik. Koffie zetten, boek pakken en gaan zitten, allemaal pakten wij een boek dat ons dierbaar was. Anne het boek dat ze van Ben had gekregen. Erik het boek waar zijn vader in aan het lezen was. Joris het boek van zijn beste vriend Richard, die in Engeland was omgekomen in een gevecht tegen de moffen. En ik, ik las het boek van mijn moeder, dat voor mij heel dierbaar was, het had dan geen bladzijden meer, maar dat gaf niet, de kaft gaf mij troost. Opeens merkte ik iets op dat ik nog nooit had gezien. In de kaft zat een gedicht. Het was in vervaagde letters geschreven maar ik kon het nog een beetje lezen.
Voor mijn grote meid
Voor mijn alles
Voor de sterkste die ik ooit heb ontmoet
Voor het meisje dat zich sterk hield
Jij bent mijn grote meid
Jij bent mijn alles
Jij houd je sterk
Ik ben trots op je
~XXX~ Mama
Ik had tranen in mijn ogen. Mijn moeder was echt trots op mij. Ik miste haar zo. We zaten uren lang te lezen, de kaft te strelen en niemand zei iets; iedereen was daar te gespannen voor. Om zeven uur was ik er wel klaar mee ik stond op en maakte een armzalig ontbijtje. De anderen volgenden mijn voorbeeld, ik vond dit een beetje eng worden want niemand zei iets. Verborgen ze iets voor mij? Heb ik iets verkeerds gedaan? Allemaal vragen zaten in mijn hoofd. Had ik Anne het verkeerde cadeau gegeven, één dag na de dood van Ben?
19 augustus 1943
Vandaag was Anne jarig. Maanden en dagen had ik gespaard van dat kleine beetje salaris dat ik kreeg van het verzet. Ik had een cadeau gekocht. Ik had een foto van Ben na laten tekenen. En ik had hem mooi ingelijst. Ik had goed werk verricht, hoopte ik. Ik wilde wel dat ze Ben zou vergeten en een ander zou vinden. Dat gebeurde nu in ieder geval nog niet. Nou, ja een tekening van je grote liefde, vermoord door je beste vriendin, geeft toch wel een shock. Een moment twijfelde ik. Toen heb ik haar het cadeau gegeven. Ze was er blij mee geweest, ze had hem boven haar bed gehangen.