alphabet boy | hoseok

worry

Evimizin kapısını çalmaktan tekmelemeye nasıl geçiş yaptığımı hatırlamıyordum. Tek bildiğim anahtarım yoktu ve sırf anneme sürpriz yapabilmek için onu aramamıştım da. Kapının önünde kaç dakikadır oturduğumu da sayamaz haldeydim ve evinize çıkmak istemiyordum. Annenin evde olduğu bile kesin değilken, o kapıyı çalacak cesaretim yoktu.

Daha sonra fazla ses çıkartmış olmamdan kaynaklanıyor olmalı ki, Wendy gelmişti. Koluna yaptırdığı 'Peter Pan' dövmesi yüzünden bu ismi takmıştın ve ona hiçbir zaman adı ile seslenmemiştik. Zaten Wendy olmaktan oldukça memnundu.

Beni gördüğünde şaşırmıştı ve kollarını birbirine bağlayıp demirlere yaslanmış, ağzındaki sakızı daha da yayarak çiğnemeye başlamıştı.

Çilek koktuğunu hatırlıyorum, çileği sevdiği kulağındaki çilekli küpelerden bile belliydi.

"Annen büyük ihtimalle hastanededir," demişti kafasını sağa sola sallarken. "Ama paspasın altına anahtar bıraktığına adım kadar eminim."

O sırada annemin neden hastanede olduğunu idrak edememiş, aklıma gelen ne varsa sormuştum ve sıkılmış olacak ki, bana bir hastanede adı söylemekle yetinmişti.

"Annemle ziyaretine gitmiştik," demişti omzunu silkip merdivenlerden aşağı inerken. Hayatımda tanıdığın en umursamaz kız olduğuna emindim. Beni orada onlarca soruyla ve büyük bir endişeyle yalnız bırakmıştı ve arkasından gitmeden evine girmişti bile.

Paspasın altındaki anahtarın varlığı gerçekti ve eve bile girmeden hastaneye gitmek için binadan çıkmıştım.

Vicdan azabı çektiğimi hatırlıyorum, kalbim yerinden çıkacak gibiydi ve ziyaret kelimesini duymak beni o kadar rahatsız etmişti ki, bunun parmağın kesilince hastaneye gitmen gibi bir şey olmadığını düşünmüştüm.

Annem beni hep arardı ama hiçbir zaman buraya gelmemi istememişti. Bunu her zaman ilginç bulmuştum, yanıma gelmek de istemiyordu, beni de çağırmıyordu ve bu işime geldiği için hiç sorgulamamıştım da. Ona bir şey olmuş olabileceği gerçeği kalbimi sıkıştırmıştı.

Beynim patlayacak gibi hissetmiştim. Wendy şaka yapıyor olamaz mıydı?

Hastanenin önüne geldiğimde, ne yapacağımı, kime soracağımı bilemez haldeydim ve aklıma anneni aramak gelmişti.

Bahçeye girip, elime telefonumu aldığımda, aramamı engelleyecek bir şey olmuştu.

Asıl şaka ise annemi hastanenin bahçesinde otururken görmemle başlamıştı.

Eğer anneni de yanında görmeseydim, hastanede yatanın annen olduğunu da düşünebilirdim ama ikisi de oradaydı. Bankta oturmuş, konuşuyorlardı.

Ve içime işleyen rahatlama hissinin, patlak bir balon gibi kısa sürede söneceğini bilemezdim.