Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 10

Saifeddine.

'Je bent toch gegaan?' vraag ik mijn zusje Nouara vol ongeloof en kijk haar aan. 'Saif, wat is het probleem?' zegt ze verward en zet haar handen in het haar. 'Je had me beloofd een andere advocatenbureau te gaan zoeken. Waarom vertel jij me nu niet eens waarom je toch bent gegaan,' zeg ik een tikkeltje boos en ga voor haar staan.

'I-ik ik ben ook al langs die andere advocatenbureau's gegaan. Geen één daarvan trok mijn aandacht als deze. Ik wil daar graag gaan werken Saif, waarom snap je dat niet?' zegt ze nog steeds op een verwarde toon. Ik zucht diep als ik haar vervolgens verdrietig naar me zie kijken. 'Ik wil doen wat ik leuk vind. Dit advocatenbureau trekt me aan. De werknemers vond ik al leuk bij één blik. Daarnaast heb ik nu al een collega met wie ik het goed vind. Waarom snap je dat niet?' vraagt ze verdrietig en kijkt me aan.

'Vertel me alsjeblieft waarom Saif...' zegt ze nog even verdrietig en kijkt me wanhopig aan. Mijn zusje is te gevoelig. Dat ze zo gevoelig is, komt merendeels door ons verleden. In plaats van dat ze zoals mij harder is geworden, hebben alle gebeurtenissen haar eerder gebroken en is ze in mijn ogen te naïef geworden. Maar ondanks dat blijft het mijn zusje. Ze is mijn zusje die ik met mijn leven zal beschermen. Mijn zusje die me ziet als haar voorbeeld: ze kijkt namelijk naar me op. Ze kan me soms heel erg onredelijk vinden, maar wat ze vaak niet begrijpt is dat ik haar vaak juist dingen verbied om haar te beschermen. Ik wil niet dat ze pijn wordt gedaan. Dat sta ik gewoonweg niet toe.

'Omdat, omdat...' zeg ik gefrustreerd en merk hoe ik niet meer uit mijn woorden kom. Ik kan het haar niet vertellen. Het zal haar teveel breken en dat kan ik haar niet aandoen. Ze zal er zo kapot van zijn. Als ik moeite heb met het mezelf onder controle houden, hoe in hemelsnaam zou dat haar dan lukken? Juist ja, dat kan ze niet. En dat is eigenlijk echt hetgeen waar ik me het meest zorgen om maak.

Vol hoop blijft ze me aankijken. Ik zucht even diep en haal vervolgens een hand door mijn haar.  'Oké, je hebt mijn toestemming. Je mag er werken, maar dan op één voorwaarde,' zeg ik dan maar zuchtend. Verrast kijkt ze op en kijkt ze me breed glimlachend aan. 'En dat is?' vraagt ze nieuwsgierig. 'Let goed op jezelf.' 'Komt goed, grote broer,' lacht ze blij en geeft me van uit het niets een knuffel. Ik glimlach even kleintjes en knuffel met haar mee. Ik wist dat het tijd werd om haar langzamerhand los te laten. Nouara is een volwassen vrouw die perfect voor zichzelf zou moeten kunnen zorgen, maar dat stelt me niet gerust. Ik zal altijd haar grote broer zijn die voor haar uitkijkt.

Kort daarna verlaat ze mijn kantoor en laat ik me uitgeput op mijn stoel vallen. Ik strik mijn stropdas even los en zucht zachtjes. Meteen glijden mijn gedachtes naar de afgelopen week: de dag dat ik Meryam zo tekeer zag gaan op het politiebureau. De pijn was van haar gezicht af te lezen. Het is moeilijk om toe te geven, maar ik heb met haar te doen.

Ik wist niet wat me bezielde toen ik haar in eens vastpakte en vertelde dat ze terug die kamer in moest gaan. Het leek alsof ik wilde dat het tussen haar en haar broer weer goed zat, want ik kan het je verzekeren: je bent niks zonder je familie. Het zal haar langzaam maar zeker kapot maken. Dat je bloedeigen broer zo tegen je doet is niet niks. Rayan zei al die dingen niet expres, dat weet ik zeker. Ik zucht even diep als ik moet terugdenken aan mijn gesprekje met hem.

'Zo, Rayan,' zei ik geamuseerd terwijl ik voor hem neer plofte. Ik zag hem verschrikt naar me opkijken en ik kon het niet laten om hem daarop met opgetrokken wenkbrauwen aan te kijken. 'Heb je het nog altijd niet afgeleerd?' zei ik nog altijd geamuseerd. Ik vouwde mijn handen ineen en hield mijn hoofd vervolgens even schuin. 'Wat niet afgeleerd?' fronste hij onbegrijpend. Mijn geamuseerde blik veranderde al gauw in een serieuze blik.

'Luister eens heel goed naar me. Misschien weet je al wel wie ik ben en waar ik voor kan zorgen en misschien weet je dat niet. Maar wat ik wel wel zeker weet en je kan verzekeren, is ervoor zorgen dat je de rest van je leven opgesloten zit. Ik denk niet dat dat iets is wat je wilt, of niet Ahmadi?'

'Wat wil je van me, Benahmed?' 'Je weet dondersgoed wat ik wil,' siste ik boos.

Zuchtend haal ik een hand door mijn haar en leg ik mijn pen neer op mijn bureau die ik al die tijd vast had. 'Meneer Benahmed? Kan ik binnenkomen?' hoor ik ineens vanuit de deuropening en zuchtend rol ik met mijn ogen. 'Niet nu Kate,' 'Maar-' 'Niet nu!' roep ik geïrriteerd uit. Geschrokken sluit ze de deur snel achter zich en open ik geïrriteerd mijn laptop. Na nog wat werk op mijn laptop te hebben verricht kijk ik op van mijn telefoon die af gaat.

'Ja, moeder?' 'Ik kan niet nu komen. Ik heb straks een aantal meetings,' 'Mam, je begrijpt toch wel dat ik al dit werk niet kan achterlaten?' frons ik. 'Dus nu verkies je je werk boven je eigen moeder? Hè?' hoor ik haar verontwaardigd zeggen. 'Nee nee, natuurlijk niet, maar-' 'Je komt nu naar mij toe en daarmee uit,' onderbreekt mijn moeder me en hangt daarmee op. Onbewust vormt er zich een glimlach op mijn gezicht. Mijn moeder is me er eentje. Alleen familie krijgt mijn andere kant te zien: de kant waarbij ik wél aardig kan zijn, wél zorgzaam en lief kan zijn.

Voor de buitenwereld houd ik die ijskoude masker op. Als er één ding is die ik iedereen zou kunnen meegeven, is het wel dat je mensen nooit je zwaktes moest laten zien. In dit harde wereldje is er niks beters dan je koel op te stellen. Mensen maken maar al te graag misbruik van je en dat is iets dat ik in de loop van de jaren maar al te goed heb moeten beseffen.

Wees voor iedereen voorbereid. Zelfs diegenen van wie je overtuigd bent dat die je nooit wat zullen flikken, kunnen je binnen no-time de mes in de rug steken. Dat is iets wat mijn zusje Nouara maar niet goed blijkt te beseffen. Bij haar in haar wereldje is alles nog altijd rozengeur en maneschijn. Hoe vaak ik het haar ook heb willen duidelijk maken zal het niet lukken. Ze zal het pas echt leren als ze het zelf ook echt daadwerkelijk heeft meegemaakt. Zuchtend sluit ik alles af en trek ik mijn jas weer aan. Op naar mijn moeder.

-

Hoi,

Ik ga morgen naar NL, mag ik huilen?