Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 21

Met een bonkend hart springen mijn ogen wagenwijd open en vliegen mijn ogen weer over de kamer heen om er zeker van te zijn dat ik alleen ben.

Hij was het, ik wist het honderd procent zeker. De jongen van mijn flashback. Hij was het echt. Ik kan het niet geloven. Na vijf jaar kwam hij ineens doodleuk weer in mijn leven opdagen, mijn leven die hij al genoeg heeft verziekt. Ik haal even diep adem en laat mijn ogen weer glijden naar de deur die gek genoeg ineens op slot zit. Die stond toch op een kier?

Ik voel hoe ik weer in paniek begin te raken en laat mijn ogen vallen over alle draden waar ik aan vast zit. Ik vertrouw het niet. Dit lijkt niet op een gewone ziekenhuis kamer. Zit ik wel überhaupt in een ziekenhuis?

Ik kijk even kort naar mijn armen, waarvan één tot mijn grote spijt helemaal onder het gips zit. Met mijn ogen stevig dicht geknepen haal ik de eerste naald uit mijn hand en doe ik hetzelfde bij mijn andere hand. Met mijn vrije arm ga ik nog langs mijn hoofd heen en voel ik dat er stevig verband om heen gewikkeld is. Waarschijnlijk heb ik een heel lelijk wondje.

Ik sla de deken van me af en zie dat ik in een ziekenhuisjurkje zit, maar toch, toch kan ik het niet vertrouwen. Ik kijk naar mijn been die in het gips zit en buig naar voren om mijn been te verzetten. Een pijnlijke steek schiet er door mijn heup heen en met mijn vrije hand grijp ik direct naar mijn zij. Ik doe mijn best om het niet uit te gillen van de pijn en bijt stevig op mijn onderlip.

Als de pijn eindelijk een beetje wegzakt beweeg ik me voorzichtig stukje voor stukje meer van het bed af. Vluchtig kijk ik om me heen om te kunnen zien wat er zich allemaal in het kamertje bevindt dat ik misschien zou kunnen gebruiken. Mijn vermoedens kloppen, dit is geen normale ziekenhuiskamer. Ik weet niet waar ik me bevind, maar dit was niet goed.

Met mijn vrije hand grijp ik naar het uiteinde van het bed en kom ik daarmee voorzichtig omhoog. Ineens schiet de deur met een harde klap open en val ik meteen geschrokken achterover op het bed.

Ik gil het dit keer wel uit van de pijn en voel hoe er ineens ruw een hand op mijn mond wordt gelegd. 'Bek houden! Wie heeft jou gezegd op te staan!' hoor ik hem woedend tegen me schreeuwen. Mijn hersenen maken overuren en mijn ogen heb ik stevig dicht geknepen. Ik weet, dat als ik nu mijn ogen zou openen, ik direct zou gaan kijken in blauwgroene ogen.

Ik voel hoe zijn andere hand mijn kin ruw vast houdt. 'Doe. Je. Ogen. Open,' sist hij het voluit in mijn gezicht. Langzaam doe ik ze open en kijk ik hem angstig aan. Ik wist het. Het kon niet anders. Dezelfde ogen, hetzelfde haar. Alles klopt gewoon precies.

Maak kennis met Adnane Bensaleh.

Zoon van Abdeslam Bensaleh, de moordenaar van mijn vader en die zichzelf tot zijn domheid heeft neer geschoten.

Hij kijkt me grijnzend aan nadat hij mijn geshockeerde blik heeft gezien en laat me lachend los. 'Zo zo, ik wist het wel,' lacht hij hard. Ik kijk weg met mijn hoofd en bijt hard op mijn lip. 'Kijk me aan als ik tegen je praat,' sis hij ineens boos. Ik kijk hem meteen weer terug aan. Deze man is een psychopaat. Ik kon beter luisteren dan hem ongehoorzamen. 'Goed zo, verrast om me te zien? Wat was het toch tragisch om jou in een auto ongeluk verwikkeld te zien raken. Ééntje veroorzaakt door mij nog wel,' begint hij weer te lachen. Zijn lach raakt alsmaar harder en luider. Ik slik hard en haal diep adem. Hij is gek. Gewoonweg gestoord. Na al deze jaren gaan mijn haren nog altijd door hem overeind staan. Welk persoon zou iemand nou uit het ziekenhuis ontvoeren!?

'En ik moet het eerlijk zeggen, sexy lichaam heb je wel. Heb het even mogen bewonderen tijdens het ontvoeren van jou in het ziekenhuis. Die bewakers en dokters daar hè, zijn nog dommer dan ik dacht,' grijnst hij. Mijn ogen sperren wijd open en ongelovig staar ik hem aan. Dit meent hij niet...

'Ja ja, wees maar niet bang. Heb niet teveel gezien hoor, alleen jou in je lingerie. De rest wilde ik behouden voor de volgende keer,' zegt hij nog even lachend. Ik schud hevig met mijn hoofd de pijn negerend en voel hoe hij alweer mijn kin stevig vast houdt.

'Mijn eer die verlies ik niet, en al helemaal niet door jou,' sis ik woedend. 'Weet je dat wel heel zeker?' zegt hij op zijn beurt woedend terug. 'Waarom doe je dit allemaal, Adnane?' 'Waarom? Mijn vader is door jullie dood!' Ik kijk hem met grote ogen daarop aan. 'Dat was zijn eigen schuld! Hij schoot zichzelf neer!' gil ik woedend. Afkeurend kijk ik hem aan. 'Jij was degene die dood had moeten gaan!' schreeuwt hij terug. Ik houd mijn mond meteen dicht en kijk vervolgens de andere kant op. Ik kon op dit soort momenten maar beter mijn mond houden.

'Waarom was je met Saifeddine?' hoor ik hem iets rustiger vragen. Fronsend kijk ik hem daarop aan. Saifeddine? Hoe in hemelsnaam komt hij op hem? Waar kent hij hem van? 'Waar heb je het over? Hoezo Saifeddine?' 'Reageer op mijn vraag Meryam! Stel de vragen niet terug, begrepen!' schreeuwt hij weer woedend. 'Voor de laatste keer, waarom was je met Saifeddine?!'

'Gaat je niks aan!' schreeuw ik woedend terug. Ik kon het gewoon niet laten. Het ging hem geen ene flikker aan. Een harde klap belandt er op mijn gezicht en geshockeerd zet ik mijn hand meteen op mijn wang die ongelofelijk erg tintelt door de klap. 'Ben je het nog niet afgeleerd!? Lef heb je wel!' schreeuwt hij woedend in mijn gezicht. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. Ik reageer niet meer terug en blijf hem stilletjes aanstaren.

Hij komt dichterbij met zijn hoofd en fronsend kijk ik hem aan. 'Wat doe je?' vraag ik onbegrijpend. Voor ik het zelf besef drukt hij zijn lippen ruw op die van mij. Ik stribbel meteen gillend tegen en bijt hard op zijn onderlip als hij me maar niet los wil laten. Hij geeft me opnieuw een harde klap na mijn actie en staat dan grommend op. Ik probeer het brandende gevoel te negeren en knijp mijn ogen stevig samen.

'Wat ga je met me doen?' vraag ik zachtjes. Hij draait zich voor nog één keer naar me om. 'Je laten lijden.' Met open mond kijk ik hem na en niet veel later gooit hij de deur met een harde klap dicht als hij buiten is. Er beginnen zich weer tranen te vullen in mijn ogen die zich vervolgens een weg over mijn wangen heen banen. Snikkend knijp ik hard in het deken en schud ik mijn hoofd huilend.

Net wanneer ik dacht dat alles goed kwam, ging het mis. Door mijn eigen domme plannetje ben ik hier terecht gekomen. Was ik Saifeddine maar nooit achterna gegaan.

Ik veeg mijn tranen ruw weg en haal goed en diep adem. Ik staar voor me uit en besef dan ineens iets. 'Waarom lijken ze zoveel op elkaar?' fluister ik zachtjes als ik denk aan beide Saif en Adnane. Adnane leek net een kopie van Saif, maar dan op een hele aparte manier. Ik weet niet wat het is, maar als ik hier ooit zou gaan uit komen zou ik een hartig gesprekje met Saif voeren. Althans, dat is als ik hier ooit nog uitkom. Ik wil duidelijkheden, antwoorden. Ik heb vijf jaar lang genoeg volgehouden en gewacht. Waar ik nu op z'n minst wel recht op heb is de waarheid.