Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 25

Hartstilstand. Hartstilstand. Hartstilstand. Het enige woord dat op dit moment door mijn hoofd heen spookt.

Ik wend mijn hoofd af van het ziekenhuis voor me. Ik ben toe aan frisse lucht. Mijn moeder die nu, op dit moment, in coma ligt. Het idee dat ik op het punt sta nog een ouder te verliezen kan ik niet verdragen.

Ik wil niet terugvallen naar de oude, depressieve Meryam. Ik wil niet terugvallen naar de ik die zichzelf verwaarloosde, het leven niet meer serieus nam en wachtte op de dag dat zij deze wereld zelf zou verlaten. Ik had er zelfs enkele keren aan gedacht om me zelf van het leven te ontnemen. Je vader verliezen is één ding, maar zijn laatste momenten meemaken en zien hoe hij pijn lijdt zijn andere dingen.

De beelden blijven je achterna volgen. Steeds wanneer je denkt dat het over is word je 's nachts gillend wakker, simpelweg doordat je een nachtmerrie hebt gehad. Precies over die ene bewuste dag.

Ik gun het niemand toe, ik gun het niemand toe om in depressie en angst te leven. Ik heb me zelf er over heen kunnen zetten. Na al die tijd. Na al die jaren. Maar al mijn harde werk zal weer in duigen vallen. De muur om me heen die stukje voor stukje afbrokkelde steeds als ik elke obstakel overwon zou zich weer om me heen bouwen. Gevoelloos voor de wereld, maar kapot van binnen.

'Meryam?'

Mijn hoofd draai ik langzaam om waar ik oog in oog kom te staan met niemand minder dan Saifeddine. Mijn ogen staan emotieloos. Ik laat niks van mezelf weerspiegelen waardoor hij iets van me kan peilen.

'Is er al nieuws?'

Mijn hoofd draai ik langzaam weer voor me uit.

'Mery-' 'Rot op, Saif. Je maakt het alleen maar erger,' zeg ik koeltjes. Ik weiger om hem überhaupt aan te kijken. 'Ik ga niet "oprotten" zoals jij het zo mooi verwoord. Je hebt iemand nodig, dit kan je niet alleen aan,' spreekt hij me tegen waardoor ik mijn kaken op elkaar span.

'En haal die masker alsjeblieft van je gezicht. Het recht om alles los te laten heb je. En weet je, huilen is af en toe een verfrissing voor het hart dus houdt het absoluut niet tegen,' spreekt hij verder waardoor ik ineens recht ga staan, de pijn in mijn been negerend.

Mijn hoofd draai ik weer langzaam zijn richting op. 'Je hebt geen idee van hoe ik me nu diep van binnen voel,' zeg ik kalm. Te kalm. Ik kijk hem uiteindelijk toch aan. 'Dat heb ik wel Meryam, ik heb meer ervaring dan jij denkt.' 'Dat heb je niet.' 'Dat heb ik wel.'

'Dat heb je niet verdomme!' gil ik woedend uit. 'Jij weet niet hoe het voelt om binnen deze dagen of zelfs zometeen je laatste ouder te verliezen! Dat gevoel ken jij niet!' ga ik woedend verder. Ik duw hem woest naar achter wat niks met hem lijkt te doen. 'Meryam, stoppen. Niet voor mij maar voor jezelf,' 'Nee Saif, jij moet godverdomme stoppen! Sinds dag één haal je het bloed onder mijn nagels vandaan!' tril ik van de woede.

'Had me laten verkrachten die avond, had me niet komen redden! Dan had ik je niet gekend en zag mijn leven er een stuk beter uit. Waarom was je überhaupt achter me aan gegaan! Waarom!?' ga ik woedend verder. Ik merk zo langzamerhand hoe ik de controle over mezelf begin te verliezen. Allerlei mensen kijken geschrokken om en staren ons in stilte aan.

'Zeg dan! Waarom!? Wat was ik van jou waardoor je de held kwam uithangen en me op kwam vangen die avond!' Bij elk woord die ik uitspreek prik ik met mijn nagel hard in zijn borstkas. 'Ik ken je Meryam en dit zeg je nu allemaal uit wanhoop. Stoppen, je maakt jezelf hiermee alleen maar nog meer kapot.' Hij kijkt me ernstig aan. Ik begin schamper te lachen en schud dan uit ongeloof mijn hoofd. 'Jij,' ik wijs naar hem, 'kent mij?'

Ik begin nog harder te lachen wat op gegeven moment gewoon eng aan het worden is. 'Jij kent mij niet Saif. Haal dat idiote idee uit je hoofd, heb je dat begrepen!?' schreeuw ik ineens weer woedend. Mijn hele lichaam trilt. Het lijkt alsof ik ieder moment kan neervallen.

'Dit komt allemaal door jullie, ik veracht jullie. Ik zweer het dat ik jullie veracht, eerst mijn vader en nu mijn moeder. Ik haat je Saifeddine, ik haat je vanuit het diepste van mijn hart. Was ik je maar nooit tegengekomen,' sis ik vol haat. Ik duw hem weer ruw aan de kant wat dit keer wel effect heeft.

Hij brengt geen woord meer uit wat me tot nog grotere ergernis brengt. Ik knijp hard in mijn arm om hem nu niet een klap te verkopen. 'Praat dan. Waarom heeft de oh zo geweldige Saifeddine Benahmed geen woord meer uit te brengen?' spreek ik nu wat kalmer. 'Ik wachtte op het moment dat je wat kalmer werd. Met een furieuze Meryam valt niet te spreken.'

'Oh nee, je meent het!' roep ik geïrriteerd uit. Ik hef mijn handen in de lucht. 'Ben je klaar met je uitbarsting?' vraagt hij uiteindelijk als ik niks meer zeg. Met open mond staar ik hem aan.

'Jij bezit ook geen enkele greintje medelijden. Saif, mijn moeder is daar nu aan het strijden voor haar leven. Ze heeft een verdomde hartstilstand gehad. Bezit je dan geen sprankje medelijden? Vind je het niet zielig?' Ik haal diep adem, waarna ik wegkijk. Ik weet dat als ik nog één woord uit zal brengen ik ga breken. Ik ga mijn masker dan niet meer voor me kunnen houden.

'Meryam?'

'Ja?'

'Kom hier.'

Hij trekt me in een snelle beweging naar zich toe en slaat zijn armen stevig om me heen. En dat, dat is het moment dat ik breek.