Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 24

Meryam.

Het is ondertussen al een aantal weekjes verder. Adnane is spoorloos verdwenen, Rayan begint zijn oude ik weer te worden en Saif heb ik sinds die dag helemaal niet meer gesproken. En weet je, dat wil ik ook niet. Ik wil hem niet spreken. Ik wil verdomme de zoon van mijn vaders moordenaar niet spreken waar ik hopeloos verliefd op ben.

Nu ik dit weet, komt alles op z'n plek terecht. Waarom hij die bewuste dag, dat hij me had gered, niks wilde los laten over zijn identiteit. Nu weet ik het.

Hij was bang, ik weet niet of je het eigenlijk bang kunt noemen, dat ik erachter zou komen wie hij was. Hij integendeel wist al die tijd alles al. Hij wist het verdomme al die tijd en had nooit aanstalten gemaakt om het te vertellen. Nee, in plaats daarvan bleef hij met mijn gevoelens spelen en trapte hij genadeloos op mijn hart wanneer het hem maar uitkwam.

Dat verdomde recht heeft hij niet, waar haalt hij het lef vandaan? Furieus ben ik, woedend. Maar ook weer droevig, verdrietig. Allerlei emoties razen er door mijn lichaam heen wat me tot waanzin drijft. Het geeft me serieus koppijn.

Ik weet niet meer wat te doen, wat te zeggen en hoe te gedragen. Ik zit al een paar dagen thuis opgesloten in mijn kamer voor me uit te staren. Mijn moeder heb ik niks verteld en dat ben ik voorlopig ook niet van plan te doen. Alleen van wie me ontvoerd had en wat er was gebeurd heb ik haar met moeite zelfs kunnen vertellen. Niks is fijner dan je moeder alles vertellen, je hartje luchten. Maar wie Saif nou precies is en waarmee hij gelinkt is, dat kan ik niet over mijn hart krijgen om te vertellen.

Ik dacht dat ik al genoeg klappen in het gezicht heb gehad, maar zoals je al misschien hebt gemerkt staat het leven vol met gebeurtenissen die een tol van je eisen. Hoeveel kan een mens nog aan? Wat heb ik in hemelsnaam gedaan om dit allemaal over me heen te krijgen? Net wanneer ik mijn leven weer terug op rails heb, moet er iets gebeuren waardoor het weer in duigen valt. Zal geluk dan nooit mijn kant opkomen? Zoveel vragen maar geen antwoorden.

Saifedinne Benahmed en Adnane Bensaleh. Zoals je al ziet klopt er iets niet. Verschillende achternamen, maar toch broers? Zijn ze dan halfbroers? Andere moeder of vader? Weet ik het. Ik weet eigenlijk als je het zo bekijkt nog steeds helemaal niets. Ik word helemaal gek. Ik sta serieus op het punt om mezelf wat aan te doen.

Zuchtend sta ik op van mijn bed als de bel beneden gaat en pak ik mijn krukken erbij. Mijn been is zwaar toegetakeld. Ik moet 'm eigenlijk zo veel mogelijk laten rusten, mijn been nog erger onder druk zetten is niet goed. Vermoeid slenter ik mezelf naar de voordeur toe en open ik die zonder te kijken wie het überhaupt is.. Ik schrik als ik niemand minder dan Saif in de deuropening zie staan en sla dan de deur met een klap snel weer dicht.

'Meryam, doe open alsjeblieft.'

'N-Nee, ga weg alsjeblieft. Saif, ga weg,' tril ik en haal diep adem. 'Meryam, alsjeblieft.' Trillend trek ik hem na een tijdje weer open en voel ik hoe de deur verder wordt opengetrokken door hem. Hij stapt naar binnen en sluit de deur weer achter zich.

'Wat wil je?' kuch ik als ik mijn stem eindelijk weer terug gevonden heb. 'Ik wil met je spreken, je hebt recht op antwoorden lijkt mij.' Hij kijkt me lipbijtend aan. 'Echt, Saif? Besef je dit nu pas na al die tijd? Kon je je dit niet eerder bedenken?' sis ik boos terwijl ik hem aan kijk. Ik heb ineens een masker opgedaan zonder dat ik het zelf doorheb.

'Ik vraag me toch wel echt af hoe jij je eigenlijk voelde iedere keer dat je mij weer zag. Voelde je überhaupt een schuldgevoel jegens mij toe?' ga ik boos verder. 'Of deed het je niks en ging het jou alleen maar om je "bedrijfje"? Dat was het zeker, mhm? Bang om je bedrijfje door mij te verliezen? Want daar ben ik toe in staat en dat weet jij,' zet ik er nog een schepje bovenop. 'Meryam, luister-' 'Nee niks luister! Hoeveel willen jullie mijn leven nog verzieken!? Hoeveel!?' barst ik woedend uit. Mijn moeder komt geschrokken door mijn plotselinge aanval naar beneden gerend.

'Wie is dat?' vraagt ze verschrikt als ze Saif in het oog heeft gekregen. Ik haal diep adem en kijk hem lang aan.

'Dit is Saifeddine Benahmed, of moet ik beter zeggen, Saifeddine Bensaleh,' zeg ik nijdig zonder enig besef te hebben van wat ik aan het zeggen ben. 'Noem. Mij. Niet. Zo,' sist hij nu boos. Ik kijk hem verontwaardigd aan.

'Het is de verdomde waarheid,' roep ik woedend uit. 'Ik heb niks met mijn vader te maken, Meryam! Mijn vader was al een lange tijd in mijn ogen dood voor mij, een lange tijd voordat hij stierf heb je dat begrepen!? Link mij in geen enkele opzichte aan mijn vader!' roept hij deze keer woedend uit. Mijn moeders ogen blijven steeds elke keer naar Saif en mij flitsen.

'Het is tenslotte je vader dus wat probeer je nu te zeggen, Saifeddine? Dat je niet gerelateerd bent met Adnane en je vader!? Want dat ben je zeker wel!' kaats ik woedend terug. 'Weet je wat? Ik heb er helemaal genoeg-' Geschrokken draai ik me om als ik een harde klap vanachter me hoor. 'Nee, mama!' gil ik ongelovig uit en ren, zolang dat bij mij kan, naar haar toe. Haar ogen rollen naar boven te en snel voel ik aan haar pols die raar genoeg heel zwak aanvoelt.

'Saif, ambulance, nu! Alsjeblieft!' gil ik wanhopig. Ik schud mijn moeder wild door elkaar en probeer mezelf niet te laten paniekeren. 'Mama, alsjeblieft,' begin ik te snikken. Ik houd haar hoofd stevig vast.

'Alsjeblieft...'