Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 66

'Goed, we gaan mee. Meryam gaat met mij mee in de auto, jij rijdt voorop.' Hij kijkt Mike doordringend aan. 'Is helemaal goed,' knikt Mike, waarna hij zich weer wendt naar mij.

'Meryam, bereid je mentaal maar voor. Het kan zo zijn dat je hierna nooit meer de oude zult zijn.'

Met een bonkend hart in mijn keel loop ik achter Noureddine en Mike aan. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Het enige dat ik honderd procent zeker weet is dat het een grote klap in het gezicht zal zijn. Wanneer zullen Saif en ik eindelijk eens een normaal, rustig leventje kunnen leiden? Het is net alsof elke keer dat alles eindelijk op orde is en het goed lijkt te gaan, er wel iets moet gebeuren wat er voor zorgt dat alles verpest wordt.

'Goed, blijf daar staan.'

Fronsend kijken Nour en ik Mike aan. We staan midden op een verlaten parkeerplaats, geen enkel ander ziel te bekennen. 'Mike, als ik erachter kom dat je ons nu gewoon blijkt te bespelen is er jou geen morgen beloofd,' sist Nour woedend. Mike schudt zijn hoofd, en neemt dan een aantal stappen naar achter. 'Blijf daar nou maar gewoon staan.'

Ik houd Noureddine snel tegen als hij kwaad op Mike wilt aflopen, en kijk hem vervolgens lipbijtend aan. 'Laten we eerst zien wat er zal gebeuren...' Ik blijf Noureddine aankijken, waarna hij diep zucht. 'Is goed.' Hij knikt kort, en komt weer naast me staan. Ik ga even met mijn handen door mijn haar en sluit kort mijn ogen. 'Waar is die andere zogenaamde baas van je dan? Hè?' Noureddine kijkt hem ongeduldig aan.

Vanuit het niets komen er vier aantal zwarte busjes de parkeerplaats oprijden en stoppen ze met piepende banden recht voor onze neus. Uit elk busje stappen er een paar mannen in pak uit, waarna die om ons heen met de armen over elkaar gaan staan. Met grote ogen blijf ik ze aanstaren. Noureddine kijkt oplettend om zich heen, waarna hij ze bestuderend aankijkt. De mannen daarentegen hebben een neutrale blik op hun gezicht, het lijkt net alsof ze door ons heen kijken. Dat laat al zien hoe goed ze wel niet getraind moeten zijn.

Ik kijk naar Mike die de mannen een veelbetekenende blik stuurt, waarna hij verder naar achter toeloopt. Hij stopt weer met lopen en sluit zijn ogen kort. Vanuit het niets komt er een sportwagen ook de parkeerplaats opscheuren, waarna die precies naast Mike tot stilstand komt. Met ingehouden adem blijf ik naar de auto staren, benieuwd naar wie er zal of zullen uitstappen. Één van de bewakers loopt de parkeerplaats over, recht op de auto af. De achterste portier wordt door dezelfde man opengemaakt, en ongeduldig wacht ik af tot diegene tevoorschijn komt.

De bewaker zet een stap opzij, en wie ik dan te zien krijg zul je niet geloven.

Dit kan niet waar zijn. Het is onmogelijk. Hiervan heb ik niet eens durven dromen. Ik droom. Dat is het.

Ik droom.

Geshockeerd deins ik een heel stuk achteruit. Ongelovig schud ik mijn hoofd hevig, waarna mijn zicht door de tranen wazig begint te zien. Mijn telefoon die ik al die tijd in mijn handen had, valt met een klap op de grond. Mijn blik schiet kort naar Noureddine die het ook niet lijkt te geloven. Een spontaan, misselijk gevoel overspoelt me ineens, en voor ik het weet val ikzelf dit keer met een klap op de grond.

Een bezorgde Noureddine die over me heen gebogen staat is het laatste wat ik zie. En weet je, op dit moment wil ik mijn ogen gewoon ook niet meer openen.

-

Gillend, en geschrokken tegelijk, schiet ik overeind. Niet lang erna hoor ik een harde klap vanuit de rechterhoek van de kamer, waardoor mijn hoofd meteen die richting opgaat. De vrouw in kwestie kijkt me met grote ogen aan, waarna haar blik al snel weer glijdt naar de gevallen emmer op de grond. Waarschijnlijk wilde ze een washandje op mijn hoofd leggen naar aanleiding van de emmer en het washandje die op de grond liggen. Het water verspreidt zich naar de tapijt, wat haar tot mijn grote verbazing over haar toeren laat gaan. Voor even vergeet ik wat er vandaag was gebeurd, waarna dat al meteen verstoord wordt door twee bewakers die de kamer komen binnenstormen.