Best Mistake (VOLTOOID)

Chapter 50

Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan als hij het doekje op mijn neus legt.

'Doe je oogjes nu maar gewoon even dicht Meryam, je had bij Saif moeten blijven in die hotelkamer..' fluistert hij in mijn oor net voordat alles zwart voor me valt.

Sufjes open ik knipperend mijn ogen en knijp ze meteen tot spleetjes als de zon fel op ze schijnt. Ik probeer rechtop te zitten maar besef me al snel genoeg dat mijn benen en armen vastgebonden zijn en ik in een auto zit. 'Hoe was je dutje, Meryam?' Meteen kijk ik naar Nassim op die met zijn zonnebril achter het stuur zit. Hij grijnst en kijkt kort achterom.

Walgend kijk ik hem aan en reageer ik niet terug. Ik probeer mezelf los te rukken van de dikke touw om mijn polsen. 'Zou niet al te veel tegenstribbelen als ik jou was, dat touw snijdt namelijk vreselijk in je huid,' zegt hij schouder ophalend. 'Klootzak,' sis ik woedend naar hem.

'Wat heb je toch met dat woord, ik durf te zweren dat je dat wel bijna elke dag tegen Saif zegt,' mompelt hij bedenkelijk terwijl hij over zijn stoppelbaardje wrijft. 'Laat me gaan Nassim, kom op..' fluister ik jammerend. Ik kijk naar mijn benen en zucht diep. 'Sorry Meryam, dat gaat niet zomaar. Weet jij hoeveel je waard bent? Ik begrijp niet waarom ik heb getwijfeld toen ze me het bedrag aanboden..'

'W-Wat?' 'Je bent een honderdduizend waard, liefje. Dat is heel veel ching-ching,' zegt hij waarna hij zijn neus snuift.

'Ik weet niet wat je die mensen hebt aangedaan, maar ik vind het totààl niet erg hoor,' lacht hij vervolgens. 'Nee, waarom zou je ook,' rol ik met mijn ogen. 'Inderdaad.' Ik zucht diep. 'Nassim, als je echt zo van me houdt en echt zoveel om me geeft, maakt dat geld je toch helemaal niets uit en laat je me gaan?' probeer ik het nog eens wanhopig.

Hij remt ineens met de auto en draait zich met een bloedserieus gezicht naar me om. Hij kijkt me een aantal secondes aan en proest het daarna ineens uit van het lachen. 'Wat denk jij?!' lacht hij hard. 'Honderdduizend euries broertje, denk je nou echt dat ik dat zomaar laat gaan? Jij bent laaaaauw!' lacht hij nog even hard.

En daar is hij weer hoor, de kinderachtige Nassim die hij altijd al is geweest. Ik zet mijn nagels in mijn handpalmen en haal diep adem. 'Goed zo Meryam, haal maar goed adem. Alleen vergeet niet om dat zelfde adem weer uit te blazen hè?' lacht hij nog harder. De idioot.  Dit is één van de redenen waarom ik nooit voor hem zou kunnen vallen. Hij kan niet serieus zijn, ik bedoel, de looks heeft hij wel. Alleen kan hij gewoon echt nooit serieus naar bepaalde dingen kijken. En geloof me, met alleen uiterlijk kom je echt niet ver.

Ik tast met mijn handen achter me op de bank en slik als ik wat scherps van plastic achter me voel. Ik voel vervolgens nog snel even aan mijn nagels en voel een vlaag van opluchting over me heen gaan als ze lang gegroeid zijn. Oh, Nassim. Als je plant om iemand te ontvoeren, zorg er dan tenminste voor dat diegene niet in aanmerking komt met welk materiaal dan ook. Maar hey, mij hoor je niet klagen nu.

Als hij lachend zijn handen op zijn gezicht legt kijk ik snel achterom en laat ik mijn ogen glijden over de achterbak. Ik heb iets nodig waarmee ik hem zou kunnen slaan. Hard. Ik zie wat lekke banden en een aantal gereedschappen liggen. Perfect. Hij is waarschijnlijk bezig geweest of iets met een nieuwe band of twee te zetten aan de auto. Ik kijk snel weer voor me uit als het lachen minder wordt. Hij pakt een tissue waarmee hij zijn gezicht even droog dept.

Ik bijt hard op mijn lip als ik mijn buik hoor knorren wat hem kort naar achter laat kijken. 'Wil je wat te eten?' 'Nee.' Hij kijkt me verbaasd aan. 'Weet je het zeker? Ik vraag het niet nog eens,' waarschuwt hij me. 'Honderd procent zeker.' 'Goed dan.' Hij start de auto weer en begint verder door de bergen van Marokko te rijden. Ik kijk even kort uit het raam.