✔I Know What You Are ~ L.H.✔

20. Lost in the Woods

Anne
Vandaag na school vroeg Luke of hij me mocht zoenen. Een normaal meisje had 'ja' gezegd. Maar ik ben niet normaal. Ik zei 'liever niet'. Wat is er met me aan de hand?

Ik heb Luke gekwetst. Hij keek me aan toen ik het zei en toen rolden er weer tranen over zijn wangen. Ik haat het als ik iemand pijn doe.

Nu zat ik thuis te treuren en hij zat thuis te huilen waarschijnlijk. Soms ben ik echt gemeen. Waarom tegen Luke? Hij verdient dit niet, hij is veel te lief.

Ik heb zo'n spijt, dat ik hem gekwetst heb. Ik heb zo'n erge spijt, ik voel me hier zo rot over. Ik wil echt naar hem toe en het allemaal uitpraten.

Ik liep door het bos, op zoek naar zijn huis. Maar ik zag het niet. Een aantal angstaanjagende schaduwen flitsten langs me.

Ik rende als een verdwaalde door het bos om aan de schaduwen te ontsnappen. Maar ze bleven me volgen. Wat waren dit voor schaduwen? In dit enge, donkere bos, ik hoorde hier helemaal niet te zijn.

"LUKE!" Riep ik. Misschien zou hij me horen, vast niet. Ik mis Luke. Hij was een van mijn goeie vrienden. Ik zag een holle boom. Ik besloot even te gaan zitten.

En toen kwam alles eruit. Alle tranen van vandaag. Ik veegde over mijn wangen. Allemaal zwarte vegen. Mascara troep ook altijd. En het begon ook nog eens te regenen.

Ik besloot eens naar huis te gaan. Ik zou hem niet meer vinden. Ik duwde me langzaam overeind en rende door het bos. Ik was harstikke verdwaald. En er bleven maar schaduwen komen.

Ik begon te gillen en om me heen te slaan. Wat moet ik nu doen? Ik voelde een van de zwarte schaduwen mijn pols pakken. Ik zag een hand voor mijn ogen en alles werd zwart.