ʜᴀʟꜰ ᴅᴇᴍᴏɴ (COMPLETED)

CHAPTER 7: Escaping

ALLISON

Dinala ako ni Wenxehalt sa isang madilim na butas. Dahan dahan na niya akong inilapag sa lupa. Napatingin ulit ako sa kanya. He is betraying their Lord because of me.

'What should I do to make you stay?'

"Why can you make me feel this way? I have no heart beat, but then you gave me one, a rapid one. What spell is it?"

"Stop crying Allisonia, mas nasasaktan akong nakikita kang umiiyak. I never thought this would deepen like this. "

Naalala ko lahat nang sinabi niya. Could it be---

No. No. Too imposible. Pero--

Is he inlove with me? At dahil ba Dark Angel siya kaya siya nasasaktan? There might be a hidden secret why he has such heart. Actually, wala akong alam tungkol sa love kaya hindi ako sigurado sa mg nangyayari sa amin.

"You're doing it again Allisonia, please stop it, its hurting me," sabi niya sabay dapo ng palad niya sa dibdib niya. Gusto kong i-prove kung meron nga ba siyang nararamdaman.

"No Wenxehalt, it's not me. It's you. Pilit mong tinatago ang emosyon mo kaya nahihirapan ka. Let it show," marahang sabi ko sabay hawak sa mukha niya. "And I'll be showing mine too."

"Anong ibig mong sabihin? What are you talking about?" Napakunot ang noo niya.

"It's a powerful emotion you cant fight Wenxehalt. Ikaw ang nakakaramdam niyan at nararamdaman ko rin," sabi ko at kinuha ang kamay ko sa mukha niya. Hinawakan ko ang isang kamay niya na nasa dibdib niya. "Pakinggan mo ang puso ko para malaman mong hindi lang ikaw ang nakakadama nito. My heart can beat too," pabulong na sabi ko.

Sinunod niya ang sinabi ko at idinikit ang tenga niya dibdib ko. Nakahawak ang isang kamay niya sa isang braso ko. Napapikit siya at tahimik na pinakinggan ito.

Maya maya humiwalay na siya. "Why can't you feel pain like mine?" tanong niya. Para siyang walang kaalam alam sa lahat. Parang batang inosente na nagtatanong.

"Ngayon mo lang ba naramdaman yan?" tanong ko kahit di pa sinasagot ang tanong niya.

"Yes and its foreign," sabi niya.

"Wenxehalt hindi ka masasaktan kung hahayaan mo yang lumabas. Wag mong kalabanin," wika ko.

Parang nagliwanag ang mukha niya sa unang pagkakataon. Pero nasasaktan parin siya. "Why does it hurt still?" Pasigaw na siya. "I can't. Just go now. Go!" Napatayo na ako dahil sa parang nagagalit ulit siya. Tumakbo na ako.

Sa unahan di ko mapigilang mapalingon sa kanya na nagliliwanag dahil sa white flame na umaligid sa kanya. Parang unti unting nagiging puti ang pakpak niya. Nanlaki ang mga mata ko. Nakatayo na lamang ako at sinusubaybayan ang nangyayari sa kanya. Maya maya nagawa niyang labanan ang flames na yun at bumalik sa pagiging itim ang pakpak niya. Agad na siyang umalis at ang naiwan sa akin ay ang hangin na dala nang pag-alis niya ng mabilisan.