True Love Story and The mystery (Book 2)

Buenos Aires

Εκεί που βρισκόταν η Angi και ο Pablo....

(Από εδώ και πέρα, η Angi και ο Pablo είναι σημαντικοί χαρακτήρες).

Angi- Pablo, ξέρεις πόσο χαρούμενη είμαι,που θα είσαι εδώ μαζί μας,φέτος...

Και τον αγκαλιάζει.

Pablo-Και εγώ είμαι χαρούμενος, που θα συνεργαστούμε, μαζί...

Angi- Pablo, έλα, ξέρω ότι σου έλειψα

Pablo- Angi, δεν χρειάζεται να στο πω,ξέρεις ότι μου έλειψες.

Angi- Αλήθεια , πόσα χρόνια έχουμε να βρεθούμε?

Pablo- 2 περίπου, δεν τα μετράω κιόλας.

Angi-Τώρα, έχουμε χρόνο για να κάνουμε ότι δεν κάναμε αυτά τα 2 χρόνια, τότε τι λες ....ποίος θα φτάσει πρώτος στην πλατεία?Ο χαμένος παίρνει παγωτό.

Palbo- ANGI.

Φωνάζει, ενώ η Angi  βρισκόταν μακριά.

Angi-Έλα,έλα...

Και τρέχει, ενώ ο Pablo, προσπαθούσε να την φτάσει.

Pablo- Σαν παιδιά κάνουμε.

Αλλά η Angi δεν δίνει καμία σημασία,στα λόγια του Pablo.

Εκεί που βρισκόμουν εγώ:

Είχαμε φτάσει σπίτι, μου είχε λείψει το σπίτι μου στο Buenos Aires, αλλά περισσότερο οι φίλοι μου εκεί.

Το πρώτο που έκανα ήταν να πάω στο δωμάτιο μου,και να βάλω τα πράγματα μου, σε μια σειρά. Πέρασε καμία ώρα,και μετά κατέβηκα κάτω για να πάω καμία βόλτα.

Είχε έναν ωραίο,ηλιόλουστο καιρό, και τα πουλάκια κελαηδούσαν, άρχησα να περπατάω.Οπού και αν πήγαινα, είχα μια ανάμνηση από πέρισι.

Πήγα και έκατσα στο παγκάκι που με είχε φιλήσει ο Leon,μόνο που σκεφτόμουν εκείνο το φιλί, το ήθελα κοντά μου, θα το έκανα άνετα και 100 φορές με τον Leon, τα χείλη μου στα δικά του, ακούγεται σαν όνειρο.Μακάρι,να είναι μαζί μου στο σχολείο και ο Leon, φέτος.

Φέτος θα είναι μαζί μας και οι ξαδέλφες μου, αλήθεια ποτέ θα έρθουν? Θέλω να μιλήσω και στα κορίτσια , τι άραγε να κάνουν?Να με ξέχασαν?Να ξέχασαν την φιλία μας? Δεν τις μιλούσα,ναι.Δεν είχα χρόνο και δεν ήξερα αν με ρωτήσουν να τους πω, πως ήταν το σχολείο, δεν μπορούσα να τους πω ψέματα αλλά ούτε και ότι τα κορίτσια στην τάξη μου με κορόιδευαν, γιατί μου άρεσε η μουσική, δεν μπορεί ένα κορίτσι να έχει γούστα. Ευτηχώς έκανα εκεί, μια δυναμική και καλή φίλη,εκεί, δεν νομίζω να την ξεχάσω,ποτέ.

Μονό που το σκέφτομαι θέλω να κάνω εμετό. Ευτηχώς, εδώ, έχω ανθρώπους που με νοίαζονται και δεν θέλουν να είμαι πληγωμένη.Τα κορίτσια...και τα αγόρια και τον Leon.

Και χαμογελώ, ενώ τον σκεφτόμουν.Να πω,την αλήθεια, ναι ακόμα τον αγαπώ αλλά αν αυτός δεν αισθάνεται το ίδιο, αν με ξέχασε?Χωρίσαμε, το χώρισα, τι κάνω τώρα καρδία?

Θέλω να πάρω την Ioanna και την Fran...και την Cami.Να τις πάρω? Και αν δεν θέλουν να με ξανά δουν?Και αν δεν με θυμούντε καν?

Και αν πάρω τον Leon, και δεν θέλει να με ξανά δει ποτέ? Και αν είναι κακός?Και τι αν η Katrina τους ξανά ποιάσει, αν τους κάνει κακό, ακόμα και αν με μισούν , θα πάω να την σκοτώσω.

Τέλος Πάντων,αν συνεχίσω να τα σκέφτομαι όλα αυτά τα "αν" , θα νυχτώσουμε εδώ.

Και τότε σηκώνομαι και μόλις πάω  να περπατήσω, πήγα να γλιστρήσω και τότε ο Tomas, με εποιασέ.

Εγώ- Tomas!

Και τον κοιτάω στα μάτια, ενώ αυτός με κοιταξέ επίσης,μου είχε λείψει,αλλά ως φίλος όχι ως αγόρι μου.

Tomas- Violetta?Τι κάνεις εδώ?

Εγώ- Γύρισα, πριν από λίγες ώρες.

Και σηκώνομαι...

Tomas- Στα παιδιά ελήψες.

Εγώ-Αλήθεια?Και εμένα,μου έλειψαν.

Ανακουφηστηκά που μου το είπε,να πω την αλήθεια.

Tomas- Και σε μένα μου έληψες.

Εγώ- Tomas, και σε εμένα. Αλλά δεν μου είπες πως πάνε τα πράγματα?Τα παιδιά?

Tomas- Ολοί είναι καλά,δεν πρέπει να ανυσηχείς. Εσύ?

Δεν ήθελα να του απαντήσω,έτσι μετά από λίγα λεπτά, απέφυγα την ερώτηση του και έσπασα την σιωπή.

Εγώ-Μήπως θα μπορούσα να πάω στο σπίτι μου, γιατί είμαι λίγο κουρασμένη,καταλαβένεις?

Tomas- Ναι φυσικά, πηγαίνε.

Τον χαιρετάω και φεύγω.