Ένα κορίτσι που έχει χάσει την μαμά της σε τροχαίο όταν ήταν μικρή ξανά γυρίζει στο πατρικό της σπίτι στο Buenos Aires.Εκεί θα ζίσει πολλές περιπέτειες αλλά στο τέλος η αληθινή αγάπη θα επικρατήσει ανάμεσα στην Violetta Castillio και έναν βρικόλακα...
Η Violetta και εγώ, φτασαμέ στο σχολείο.Η Violetta πήγε να μιλήσει με την Ioanna,και έγω πέριμενω καποίο αγόρι....όλα τα αγορία της παρέας πότε δεν έρχονται νωρίς,και αυτό μου σπάει τα νεύρα.
??:Leon!Γεία σου Leon!
Γυρνάω και βλέπω,το κορίτσι με τα ανοιχτόχρωμα καστανά μαλλία,και τα μελένια κάπως μάτια.
Εγώ:Τι κάνεις εδώ??
Ρωτάω και την βλέπω καλύτερα...δεν φορούσε τα συνηθισμένα..δηλαδή παντελόνι και μπλόυζα...αυτά τα φορούσε συναίχεια.Φορούσε μια ροζ μπλούζα,φουστά και ένα τζακετ.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Εγώ:Είσαι πανέμορφη!
Είχα καρφωθεί.Ητάν τόσο ομορφή...
Lara:Ελπίζω αυτό να μην αλλάξει τιποτά μεταξύ μας!
Χαμογελά και της χαμογελάω πίσω!
Leon:Και αν ναι...
Lara:Εισαί τόσο,τόσο....
Leon:Και εσύ τόσο,τόσο...
Γελάμε.
Εγώ:Τι κάνεις όμως εδώ?
Lara:Leon, είμαι στο ίδιο σχολείο με εσένα,δεν είναι αυτό απίστευτο!
Leon:Αλήθεια??Σε ποία τάξη είσαι??
Lara:Είμαι στην α ' λυκείου...δυστηχώς....αλλά δεν πιράζει...τουλαχιστόν θα είμαστε στο ίδιο σχολείο.
Leon:Φανταστικά!
Χαμογελώ και την αγκαλίαζω και με αγκαλίαζει και αυτή.
Ομώς,ακούω βημάτα σιγά-σιγά να έρχονται από πίσω μου...και φυσικά ξέρω ποίος είναι.
??:Lara!
Την αφήνω...γιατί ακούω την πιο χαζή και ηλίθεια φωνή που θα μπορούσα...αυτήν τη στιγμή την μίσω αυτή την φωνή, γιατί βγαίνει από το πιο κακό και ενοχλητικό ανθρωπό που ξέρω, τον αδελφό μου...
Tomas:Lara!
Φωνάζει και την αγκαλίαζει.
Lara:Tomi!Tomas!
Φωνάζει και τον αγκαλάζει και αυτός την αγκαλίαζει επίσης.
Tomas:Τι κάνεις εδώ?
Lara:Θα έρθω στο σχολείο!
Tomas:Α...και να μην ερχόσουν δεν πιράζει,κανένας δεν θέλει να πάει στο σχολείο.
Τον αφηνεί.
Lara:Ακούγεσαι σαν 5 χρόνο.
Tomas:Το ξέρω..αλλά και τα 17 χρόνα έτσι κάνουν.
Γελάμε.
Ο Tomas βρισκεταί ακριβως δίπλα μου,και αυτό έχει να συμβεί πολύ καιρό,τελευταία φορά που είμασταν έτσι...όχι...η μόνη φορά που μπορώ να θυμηθώ είναι να είμαστε έτσι όταν γνωρίσαμε την Katrina.
Και τότε, η Lara,πήρε το θάρος να πει κάτι που είχα να ακούσω πολύ καιρό.Και οι δύο είχαμε να ακούσουμε πολύ καιρό.Και αλήθεια, το είχα ξεχάσει ότι όλοι μας φωναζάν έτσί.Μπορεί να μην το θέλω για αδελφό μου ή να θελώ να τον σκωτόσω αλλά όταν η Lara ξεστομίσε αυτές τις λέξεις καλές παλίες αναμνήσεις ήρθαν στο μυαλό μου.
Lara:Δηλάδη τα αδελφία Vargas είναι ξανά μαζί????
Tomas και Εγώ:Οχί!
Φωνάζουμε.
Ελπίζω να σας άρεσε!Καντέ like και comment.Και σας παρακαλώ μην με μισησέτε που δεν ανέβασα ακόμα το νέο εξωφυλλό απλώς το στικακί μου(Το έχω εκεί αποθηκευσεί),μου έχει εμφανίσει πρόβλημα.Και συγνωμή που είναι μικρό,θα πρωσπαθησώ να ανεβάσω ένα μεγαλύτερο.
