True Love Story and The mystery (Book 2)

Για Κάποιο Λόγο Γίνανε Όλα Για Αυτόν Το Λόγο

Vaia's POV

Όλη την μέρα, κατάφερα να αποφύγω τον Federico, αλλά και την Ioanna,με την Ioanna είμασταν φίλες αλλά τι, αν ο Federico της είχε πει τι Συνέβη.
Ήθελα να πάω και να τον βαρέσω, πως μπόρεσε να το κάνει αυτό?
Πως μπόρεσα να το κάνω αυτό?
Να προδωσω έτσι την Ιωάννα, αλλά και τον εαυτό μου?
Τέλος πάντων, εκείνη την στιγμή, πέρασε από το μυαλό μου μια εικόνα, ήταν η Violetta αλλά δεν ήταν αυτή την ίδια στιγμή.
Ήταν μια που έμοιαζε με την Violetta, και φορούσε μαύρα ρούχα και είχε κάπως σγουρό μαλλί, εκείνη την στιγμή, διέκρινα ένα κορίτσι που έμοιαζε περισσότερο στην Violetta, να είναι κάτω στο πάτωμα.
Ήθελα να μάθω και άλλα, να καταλάβω τι συνέβαινε, αλλά η φωνή του Federico με έβγαλε από τις σκέψεις.
-Vaia, μπορούμε να μιλήσουμε?
-Federico, δεν έχουμε κάτι να πούμε, ότι συνέβη ήταν απλώς ένα λάθος.
-Αλήθεια?
Λέει και γελάει κάπως ειρωνικά.
-Ναι
Λέω, αποφασιστικά, αλλά την ίδια ώρα τον κοιτούσα και στο χείλια.
Για κάποιο λόγο πήγαινα με πίσω βήματα.
Μέχρι που είμασταν πάλι ούτε 4 βήματα μακριά ο ένας από τον άλλο.
-Τα έχεις με την Ιωάννα, το ξέχασες ?
-Με την Ιωάννα... Χωρίσαμε.
Λέει και φεύγει και μένω μόνη μου στην αίθουσα.
Εκατομμύριες σκέψεις περνούσαν από το κεφάλι μου.
Μου αρέσει? Μπορώ να τα φτιάξω μαζί του? Η Ιωάννα? Ήταν τόσο ώραιοι μαζί γιατί χώρισαν?
Εξαιτίας μου? Εξαιτίας εκείνου του φιλιού? Σήμαινε κάτι για εμένα?
Έκατσα μια στιγμή σε εκείνη την αίθουσα, πάνω από το πιάνο. Καταλάβαινα ότι είχα αρχίσει να κλαίω.
Άρχισα να παίζω μια μελωδία,που κάτι μου θύμιζε, δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά ήταν λες και την είχα ξανά ακούσει. Άρχισα να σιγότραγουδώ...
-I hate goodbyes, I hate this tears in my eyes, I hate myself, for the way I feel about you, every time.
Λέω με φωνή γεμάτη τρέμουλο.
Άκουσα την φωνή κάποιου συμμαθητή μου να με καλεί.
?? :Ήταν πολύ ωραίο μπράβο.
Λέει και γυρνάω να τον κοιτάξω.
Εγώ :Σε ευχαριστώ...
Λέω, σκουπιζοντας τα δάκρυα από τα μάτια μου.
?? :Γιατί κλαις, Vaia?
Ρωτάει και έρχεται πιο κοντά μου, τόσο κοντά, που μου πιάνει τα μάγουλα και διώχνει τα δάκρυα τα οποία Βρισκόντουσαν εκεί.
Εγώ :Τίποτα.
Λέω τον κοιτάω στα μάτια και μετά κοιτάω το παράθυρο.
?? :Αυτά τα δάκρυα δεν μου φαίνονται για "Τίποτα".
Λέει και αγκαλιάζω τον Dimitri. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήθελα κάποιον να με αγκαλιάσει, να αισθανθώ ασφαλής, να αισθανθώ ότι ήμουν με κάποιον, τέλως πάντων.
Με αγκάλιασε και αυτός, τώρα έκλεγα στον ώμο του,η μπλούζα του είχε γίνει μούσκεμα.
Εγώ :Σε ευχαριστώ.
Λέω και τον κοιτάω στα μάτια.
Dimitris :Τίποτα. Μην ανησυχείς όλα καλά θα πάνε.
Ποτέ δεν κάναμε παρέα, αλλά δεν ξέρω γιατί αλλά ήταν λες και τον χρειαζόμουν.
Violetta 's pOv
Είδα την Vaia's να είναι στην αγκαλιά του Dimitri, ήταν τόσο ωραίοι μαζί. Αλλά δεν ήξερα ότι έκαναν παρέα.
Η Vaia είχε δάκρυα στα μάτια της, άραγε γιατί να έκλαιγε. Ίσως να είχε δει κανένα όνειρο και τώρα να το θυμόταν. Αισθάνθηκα όμως τα χέρια κάποιου στην πλάτη μου, κι γρήγορα γύρισα και είδα το Leon.
-Γεια! Λέω και του χαμογελώ.
-Γειά! Μου λέει και αρχίζουμε να περπατάμε.
Katerina's Pov
Ήμουν με την Francesca και την Ioanna. Μιλούσαμε για ένα τελείως άκυρο θέμα, κάτι για μουσική και για τραγουδιστές. Αν και σωματικά ήμουν εκεί, το μυαλό μου ήταν αλλού. Το μυαλό μου ήταν στο Christian.  Αυτές τις ημέρες που είχαν περάσει, είχαμε γίνει πολύ καλοί φίλοι. Ενώ ήταν ντροπαλός, την ίδια στιγμή ήταν τόσο δυναμικός. Ενώ φαινόταν για κακό παιδί, ήταν ένα από τα καλύτερα παιδιά που είχα γνωρίσει. Με έκανε να γελάω, και αληθινά μιλούσαμε για τα πιο άκυρα αλλά την ίδια στιγμή και σημαντικά θέματα.
Τον είδα να μπαίνει στο χώρο που βρισκόμουν. Ήμασταν ούτε 10 βήματα μακριά,και μας είχε χερετησει.
Είχε ανοίξει τα χέρια του, και ήμουν σε φάση "Τι έγινε"
-Αγκαλιά δεν έχω? Πληγωθηκα...
Λέει, χαμογελώ, μου χαμόγελα, Και πηγαίνω να τον αγκαλιάσω.
Ήταν όμως κάπως λίγο άβολη αγκαλιά, και δεν κράτησε για ούτε 10 δευτερόλεπτα.
Εκείνη την στιγμή, αισθάνθηκα ένα αεράκι να ερχόταν, από το πουθενά.

Kai's POV
Ήμουν σε ένα δωμάτιο, χωρίς φως,  ήμουν μόνος. Χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, επιτέλους, είχα βρει, εκείνον τον διακόπτη, που έκλεινε την ανθρωπιά σου. Τέτοιον έχουν μόνο οι βρικόλακες, αλλά το κατάφερα και εγώ. Είχα πάρει κεριά και τα είχα βάλει πάνω σε ένα τραπέζι. Άρχισα να ψιθυριζω κάτι λέξεις στα λατινικά.
Και όλα τα κεριά μετά από ούτε μισό λεπτό άναψαν, χαμογέλασα με ένα κάπως κακό χαμόγελο.
Και συνέχισα... Μέχρι που άρχισε να πονάει όλο το σώμα μου, εκείνη την στιγμή, πήρα ένα μαχαίρι, και έκανα μια χαρακιά στην παλάμη μου, έβαλα το χέρι μου, πάνω από ένα Κερί και το αίμα σιγά - σιγά έπαιφτε πάνω του.
Έγινε μια μικρή ανατινάξη,αλλά έτσι κατάλαβα ότι δούλεψε.
Το ξόρκι μου είχε δουλέψει, χαμογελουσα σαν τρελός.
Όσο πιο γρήγορα μπορούσα έσβησα τα κεριά, και έφυγα για το σχολείο.
Ναι, δυστυχώς είχα και αυτό το πράγμα.

Γειά σας παιδιά! Τι κάνετε? Πως πάει το σχολείο? Συγνώμη, έχω να ανεβάσω πάρα πολύ καιρό... Αληθινά ζητάω συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι να γράψω... Ξέρω είναι μικρό, θα προσπαθήσω το επόμενο να είναι μεγαλύτερο. Επίσης θέλω να ξέρετε ότι επειδή έχω και πολύ διάβασμα και όλα αυτά, για αυτό κιόλας δεν ανεβάζω. επιπρόσθετα ξέρω ότι ο τίτλος δεν πολύ ταιριάζει αλλά δεν ήξερα τι να βάλω. Θα ήθελα επίσης να κάνετε Like και Comment, σημαίνουν πάρα πολλά για εμένα.
Επίσης αυτός είναι ο λογαριασμός μου στο instagram  @_chara_queen_ οποίος θέλει κάνει follow και κάνω πίσω.
Σας αγαπώ πάρα πολύ όλους σας.
Μέχρι την επόμενη φορά....
-Χαρά!!!