True Love Story and The mystery (Book 2)

Ένα όραμα, ένα όνειρο ή μια ψευδαίσθηση

Vaia's POV

Ένα μάτι, γαλάζιο...Κατά γαλανό,όχι περίμενε αλλάζει χρώμα είναι μελί. Δύό ματιά μελή.... Ξαφνικά εμφανίζεται ένα πρόσωπο , το πρόσωπο του, το πρόσωπο του Leon.Τότε δάγκωσε κάτι,ξαφνικά η εικόνα αποκαλύμφθηκε και έδειχνε έναν Leon χωρίς μπλούζα ,με από κάτω του μια Violetta χωρίς το φόρεμα που φορούσε.... Ξαφνικά αίμα χύθηκε από το λαιμό της Violetta. Μετά από μια τσιρίδα της Violetta, ξαφνικά σκοτείνιασε το δωμάτιο, μόνο 2 μάτια εμφανίστηκαν ένα μπλε και ένα καφέ με λίγο γαλάζιο,ένα τόσο μοναδικό μάτι το ξεχώρισε εύκολα,και κατάλαβε ότι μάλλον είχε να κάνει με τον Christian.Το σκηνικό γρήγορα άλλαξε, ήταν σταγόνες αίμα που όσο προσπαθούσε να της ακολουθήσει τόσο περισσότερο ήταν σαν να χανόταν.

Ξαφνικά μια φωτιά,άναψε από το πουθενά και μια φωνή "Φύγε από εδώ, σώσε τον εαυτό σου ". Ακούστηκε, απορημένη η Vaia, σταμάτησε , φοβισμένη καθώς ήταν επηρεασμένη από τα λόγια της φωνής αυτής,αλλά με διαφορά ερωτήματα συνέχισε να περπατά.Αλλά έπρεπε να πλησιάσω,κάτι μέσα μου έλεγα να πλησιάσω, η φωνή που άκουγα πιο πριν σταμάτησε,ένα μουγκρητό ακούστηκε. Όσο, ακολουθούσα το αίμα , το μόνο που έβλεπα ήταν περισσότερο.

Εκεί διπλά, από μια λακκούβα αίματος, βρίσκονταν ένα τραπέζι ,και επάνω ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε, ακριβώς τα ίδια νούμερα που είχα δει παλιά."48 57 73 ".Το πήρα στο χέρι μου,και εκείνη την  ώρα πρόσεξα κάτι πίσω από το χαρτί, έγραφε                                                                           "Πρόσεχε το σκοτάδι ,ακόμα και οι πιο φωτεινοί άνθρωποι είναι δαίμονες."

Στο άκουσμα αυτής της πρότασης, μου ήρθε ένα ρίγος.Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα μέχρι που αφομοιώθηκε στο μυαλό μου. Το βλέμμα μου είχε καρφωθεί σε μια λέξη " δαίμονες ", δε ξέρω το γιατί, αλλά αισθανόμουν ότι ήμουν κοντά τους. Αισθανόμουν ότι τους ήξερα.Χαζό δεν ακούγεται? Για κάποιο λόγο, μόλις άρχισα να σκέφτομαι για τους ανθρώπους που ήξερα , το χαρτί πήρε φωτιά. 

Το όλο τοπίο άλλαξε, το κομμάτι χαρτί είχε γίνει σταχτή και είχε σκορπιστεί παντού.Τώρα, ήμουν σε ένα δάσος, δίπλα από έναν καταρράκτη. Το μόνο που είδα, ήταν ένας σταυρός που υπήρχε πάνω σε ένα δέντρο. Κοίταξα το γύρω τοπίο και πάνω σε μια κοτρόνα, έγραφε στα λατινικά,  " Δες το φως ".Δεν κατάλαβα αυτήν την πρόταση, αλλά δεν είχα δώσει μεγάλη προσοχή.Ακόμα σκεφτόμουν την προηγούμενη φράση, τι να εννοούσε? Ποίος το έγραφε ? Για ποίον ή για ποίους? Μια μουσική από κιθάρα, ακούστηκε ήταν από μακριά ,και ενώ η μελωδία ήταν καταπληκτική , δεν ήθελα να πλησιάσω, φοβόμουν.Για κάποιο λόγο, αισθανόμουν ασφαλής σε αυτό το μέρος.

Δύο φωνές με έβγαλαν από τις σκέψεις μου , ήταν γνωστές  της αδελφής και της ξαδέρφης μου, της Κατερίνας και της Violetta.

Katerina: Vaia, είσαι καλά ? Τα μάτια της γιατί είναι μαύρα?

Εγώ είχα βγει από το όραμα μου,από το όνειρο μου, από ότι και αν ήταν τέλος πάντων.Αλλά ακόμα επεξεργαζόμουν τις προτάσεις. Τα δύο στοιχάκια.

Κατερίνα και Violetta, ,μαζί: Vaia! Φωνάζουν,μαζί,και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου , καταφέρνοντας να αλλάξω ξανά το χρώμα τον ματιών μου στο κανονικό τους, δηλαδή το καστανό. Νερά επίσης,υπήρχαν παντού ,όπως και κομμάτια από γυαλιά . Έπιασα το κεφάλι μου, αφού με πονούσε αρκετά,και με την βοήθεια των δύο "αδελφών " μου, σηκώθηκα.

Στις ερωτήσεις που μου έκαναν ,όπως τι έγινε, τους έλεγα ότι γλίστρησα.

Και αλλά ψέματα, σκεφτικά....