Ένα κορίτσι που έχει χάσει την μαμά της σε τροχαίο όταν ήταν μικρή ξανά γυρίζει στο πατρικό της σπίτι στο Buenos Aires.Εκεί θα ζίσει πολλές περιπέτειες αλλά στο τέλος η αληθινή αγάπη θα επικρατήσει ανάμεσα στην Violetta Castillio και έναν βρικόλακα...
Και τότε διπλά μου έρχεται και στέκεται ο μπαμπάς μου.
Μπαμπάς:Ποίος είσαι??
Leon:Le...
Εγώ:Μπάμπα από εδώ Leon,το αγόρι μου,Leon από εδώ ο μπάμπας μου,ο Herman.Και τώρα αν δεν σε πιράζει πρέπει να φύγουμε,γιατί θα αργήσουμε.
Μπαμπάς:Το τίσου??.....Νόμιζω ότι έπαθα καρδίακο...
Εγώ:Μπάμπα δεν έχουμε χρόνο για τετοία...Γεία,σε αγαπώ!
Τον χαιρετώ και φευγώ με τον Leon για το σχολείο.
Leon:Πρίγκιπισσα θες να πας με την αμάξα σου?
Εγώ:Leon!
Λέω με ένα μεγάλο χαμόγελο.
Leon:Ελά θα αργήσουμε!
Εγώ:Ok.
Leon:Και πριν το ξεχάσω να το στέμμα σου.
Και μου δίνει το κράνος της μηχανής.
Εγώ:Thanks.
Ανεβένουμε στην μηχανή και αρχίζουμε να πηγαίνουμε στο σχολείο
Leon:Σου αρέσει η διαδρομή?
Εγώ:Ναι!
Γυρνάει λίγο και μου δίνει ένα χαμόγελο.
Εγώ:Leon...πρόσεχε..δεν θέλω να γίνει κάνενα ατυχήμα...τα μάτια σου στο δρόμο.
Τον σφίγκο περισσότερο, αλήθεια φοβάμε...αλλά μόνο η αισθησή ότι είναι κοντά με ηρεμεί.
Στον δρόμο βλέπω την Ludmilla και τον Tayler, παλί να μαλώνουν...και είμαι σίγουρη ότι είναι ο πιο ηλιθίος λόγος.
Δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας που να μην μαλώνουν.Αλλά μου έλειψαν αυτοί οι δύο...και θα ακούστει πολύ χαζό...αλλά μου έλειψαν και οι τσακωμοί τους.
Τελίκα οι μηχανές δεν είναι τόσο κακές όσο νόμιζα...δεν είναι τόσο επυκίνδυνες όσο νόμιζα. Και ναι ήταν η πρώτη μέρα που ανεβένω σε μία.
Και τότε είδα αυτό τον ανθρώπο που φοβόμουν περίσσοτερο...τότε βλέπω τον ευατό μου, δηλάδη όχι τον εαυτό μου..το εξώτερικο του εαυτού μου...για την ακρίβεια βλέπω το μόχθηρο άνθρωπο που ήξερα την Katrina!
Να με κοιτάει υπομονετικά, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της,κρατοντάς ένα πάλιο βιβλίο, φορώντας ένα μαύρο τζιν,μια μπλούζα και ένα μαυρό τζακέτ.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αλήθεια την εβλέπα και νόμιζα ότι κάτι με τράβα...με τραβά κοντά της.Την κοιτούσα μέχρι που ο Leon μου απόσπασε την πρόσοχη.
Leon:Σου αρέσει η βόλτα μας??
Εγώ:Ναι..είναι πολύ ωραία!Αλλά τι θα έλεγες να πάμε καποία στιγμή στο σχολείο??
Leon:Φυσικά!
Γυρνάω ξανά το κεφάλι μου αλλά δεν βλέπω τίποτα, και φοβοί από περυσί ξανά έρχονται στην επιφάνεια.Και πολλά "Τι και αν...??".
Ελπίζω να σας αρέσει??Please com και like!Επίσης αν πίρατε βαθμούς,πως τα πήγατε??Αν δεν πήρατε ακόμα...καλή επυτηχία!!Θα πρωσπαθήσω να ανεβάσω ξανά συντομά!!
