Ένα κορίτσι που έχει χάσει την μαμά της σε τροχαίο όταν ήταν μικρή ξανά γυρίζει στο πατρικό της σπίτι στο Buenos Aires.Εκεί θα ζίσει πολλές περιπέτειες αλλά στο τέλος η αληθινή αγάπη θα επικρατήσει ανάμεσα στην Violetta Castillio και έναν βρικόλακα...
Kai: Ο Μπαμπάς μου είναι στρατιωτικός, και τον έδωσαν....
Εγώ: Θες να με πείσεις ότι δεν είσαι εδώ για μένα.
Kai: Και αυτό έπαιξε κάποιον παράγοντα.
Λέει,και βάζει το χέρι του στον τειχό, για να του κρατάει το βάρος.Και μου χαμογελά,αλλά με ένα πονηρό κάπως χαμόγελο.
Εγώ: Kai ,σε παρακαλώ μπορώ να φύγω.
Kai: Γιατί?
Εγώ:Πως μπορώ να σε εμπιστευτώ?
Kai:Τι εννοείς?
Εγώ: Ξέχασες τι έγινε πριν από 2 χρόνια?Τι είμαστε Kai? Σου είχα πει ότι μου άρεσες και τότε είχε χτυπήσει το κουδούνι του σχολείου και το μόνο που είπες ήταν ένα "θα μιλήσουμε αργότερα". Το διανοείσαι αυτό που λέω, μπορείς να καταλάβεις πως μπορεί να αισθάνθηκα?
Λέω, του είχα τόσα κρατημένα.Είναι η πρώτη φορά που μιλάω για αυτό το θέμα, σε αυτόν. Μετά από ότι έγινε με τον Kai, είχα γίνει πιο κλειστός τύπος για τα συναισθήματα μου, ο μόνος που τα ήξερε ήμουν εγώ.Και ίσως κάποιες φορές να τα έλεγα στις φιλές μου, μόνο όμως σε αυτές που εμπιστευόμουνα 100% σαν την Vilu.
Πάει να μιλήσει αλλά τον διακόπτω.
Εγώ: Συγνώμη πρέπει να φύγω.
Είπα και αρχίζω να περπατώ, για να φύγω από το πάρτι...Γύρισα, και είδα τον Kai, να με κοιτά με κάπως μια λυπημένη φάτσα.Από την μια όταν τον έβλεπα ήθελα να χαμογελάσω, για κάποιο λόγο. Αλλά από την άλλη ήθελα να κλάψω, ήθελα να βγάλω όλα τα συναισθήματα μου έξω,όλο τον πόνο μου.
Αλλά ok, δεν ήθελα να το σκέφτομαι.Ήταν ένα λάθος, ότι τον ερωτεύτηκα, τότε. Ήταν ένα λάθος που δεν κατάφερα ποτέ να τον κάνω και να τον αποδεχτώ σαν φίλο μου. Ήταν ένα λάθος που δεν άφηνα τον εαυτό μου να τον διαγράψει από την ζωή μου.
Τότε βγήκα στο δρόμο, μέσα στο σκοτάδι. Κανένας δεν ήταν εκεί. Τότε, όμως, είδα μια σκιά, να βρίσκεται στο σκοτάδι.
Εγώ: Είναι κανένας εκεί?
Φωνάζω, όμως τίποτα. Σταγόνες ξαφνικά έπεσαν στο δάπεδο. Θεώρησα ότι ήταν νερό, αλλά τότε σκύβω το κεφάλι μου και δε ήταν μια σταγόνα νερό, αλλά μια σταγόνα αίμα...
Δεν φοβήθηκα,αν και είχα λίγο άγχος και αναρωτιόμουνα, από που βρέθηκε? Αλλά αρχείσα να τρέχω ξανά για το πάρτι, που ήτανε ούτε 2 λεπτά δρόμος.
Έφτασα και κοίταξα γύρω μου, ήταν ο κόσμος που χόρευε...μόλις πήγα να μπω μέσα. Κάποιος μου έπιασε τον ώμο.Ο ώμος μου γέμισε με αίματα, από το χέρι του.
?: Δεν θα μου ξεφύγεις...
Μου ψιθυρίζει και φεύγει μακριά, και όταν γυρίζω δεν ήταν κανένας εκεί.Είχα αρχίσει λίγο να φοβάμαι....Ποίος ήταν? Ποιανού ήταν το αίμα? Έτρεξα στην τουαλέτα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, και προσπαθώντας να αποφύγω τους άλλους που με κοιτούσαν.
Καθάρισα το αίμα από το μαύρο κοντό φουστάνι μου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ευτυχώς δεν φαίνονταν, και δεν νομίζω κανένας να κατάλαβε ότι ήταν αίμα. Αλλά είχα δύο ερωτήσεις αφού ξανά σκεφτόμουν τι είχε γίνει.... Αλλά περισσότερο ήθελα να μάθω Ποίος ήταν αυτός? Αυτός που μου μίλησε... Πως γίνεται η φωνή του να μου θύμισε κάτι, αλλά την ίδια στιγμή και τίποτα? Γίνεται να τον ξέρω?
Γεια σας!Τι κάνετέ? Ελπίζω να είσαστε καλά.!!Συγνώμη που έχω να ανεβάσω πολύ καιρό..... Αλλά ο υπολογιστής μου έχει χαλάσει και τώρα για να καταλαβέται το κεφαλαίο αυτό, το έγραψα στους υπολογιστές της βιβλιοθήκης. Ελπίζω να σας άρεσε.... Και πλιζ κάντε like και comment...Σημαίνει παρά πολλά για εμένα!!! Και συγνώμη που είναι πολύ μικρό, θα προσπαθήσω το επόμενο να είναι μεγαλύτερο....
Επίσης, Θα προσπαθήσω να ανεβάσω όσο πιο σύντομα μπορώ....Μέχρι την επόμενη φορά....
