Prince

V. Bars

Ik open mijn ogen en kijk om mij heen. Dan herinner ik mij weer dat ik niet meer in die stinkcellen van Dubai ben. Maar de vraag is waar ik wel ben. Ik sta op uit mijn bed en strek mijn rug. De pijn in mijn gespannen rug lijkt met de dag erger te worden, maar de manier van slapen hier is beter dan in de vorige cellen.

Ik sla de broekspijpen van de knal oranje broek om, want die zijn te lang en ik wil niet gewond raken door te struikelen. De kans dat ik niet geholpen word is groot. Ik loop naar het gootsteentje wat tegenover het bed staat, en draai de kraan open. Heel langzaam drupt er wat water uit de kraan. Het is niet schoon. Het tegenovergestelde, het is bruin en troebel.

Ik draai de kraan met een zucht weer dicht. Ik kijk naar rechts en zie dat de zon al hoog aan de lucht staat. Ik heb geen idee hoe laat het is, maar het zal laat in de middag zijn. Dan heb ik best lang geslapen bedenk ik mij.

Ik loop naar de voorkant van mijn cel en kijk door de zwarte ijzeren spijlen heen. Ik kan recht de andere cellen in kijken die tegenover de mijne staan, ik heb het idee dat het in een soort U-vorm gemaakt is. De eerste vier cellen staan leeg, in de andere cellen zitten mannen, die ik erg moeilijk kan zien.

Een deur zwaait open. "Kijk u zelf maar" zegt een mannenstem. Er komen drie mannen het plein op lopen wat tussen de cellen in zit. De ene man heeft een blauw gewaad aan. Aan zijn zijde een man in een pak met een heel breed lijf en flinke spieren, het is bijna beangstigend. Aan zijn andere zijde een man in een wat duurder ogend pak. Hij ziet er zo op het eerste gezicht ook ouder uit.

De man in het blauwe gewaad kijkt rond en zijn blik blijft bij mij hangen. Hij bekijkt mij en houdt dan zijn blik in mijn ogen. Zijn ogen zijn donkerbruin. Hij heeft een erg mooi gezicht en hij ziet er niet al te oud uit, ik gok iets ouder dan ik ben. Er is iets in zijn ogen wat mij raakt. Een bepaalde blik, maar de afstand tussen ons is te groot om echt te zien wat het is.

"Ik heb genoeg gezien" zegt de man in het blauwe gewaad en de heren lopen weer weg. Niet veel erna echoot het geluid van de dichtslaande buitendeur over de binnenplaats. Het is doodstil op het binnenplein. Niemand zegt wat. Ik heb geen idee met hoeveel mensen ik ben.

Dan voel ik een steek in mijn buik en een enorm rommelend geluid uit mijn maag komen. Ik zucht hard. Ik heb zo'n verschrikkelijke honger. Ik heb al ruim vijf dagen niets meer gegeten en dat hakt er inmiddels flink in.

Uit het niets voel ik mij heel licht in mijn hoofd worden. Een duizeling overvalt mij en ik val bijna direct achterover. Ik kan mij nog maar net vasthouden aan het hek voor mij. Blijven ademen Michael bedenk ik mij. Dan worden mijn oren gevuld met het geluid van een zoemer die afgaat.

De buitendeur slaat weer open en er komt een man het binnenplein op lopen met een klaptafel en daarop een bord met kippenpootjes. Dan gaat de man cel voor cel af met het openen van de celdeuren. Na een tijdje vult het binnenplein zich met ongeveer 9 andere gevangenen, in datzelfde lelijke oranje pakje. Ik hoor de celdeur naast mij open gaan, er loopt een man uit.

De man staat voor mijn cel en pakt een lijstje uit de broekzak van zijn vieze spijkerbroek. "Parker?" vraagt hij. Ik knik lichtjes. Hij kijkt mij met een gemene grijns aan, stopt de sleutelbos weer in zijn broekzak en loopt fluitend weg. Wat was dat nou weer. Wacht, ik kan niet naar buiten besef ik.

"Ahh een nieuwe" zegt een man. "Ik zit in de cel naast je" zegt hij terwijl hij aan de andere kant van mijn celdeuren gaat staan. "Wat doet zo'n lekkere jongen buiten in de vieze cellen van dit eiland?" vraagt de man. Hij ziet er vies uit, zijn haar is lang, zwart en zit vol met vettige klitten.

"Awh ben je je tong kwijt geraakt?" vraagt de man. "Wat heb je gedaan?" schreeuwt hij in mijn gezicht. "Freddie laat die jongen met rust!" roept een andere man vanaf het pleintje. De man, die blijkbaar Freddie heet mompelt iets en loopt daarna naar het pleintje. Een andere man verschijnt in mijn zicht.