Prince

XIX. Ignored

Voor ik het realiseer drukt hij zijn donkere lippen op die van mij .

Ik schrik een moment en bedenk mij dan dat ik gekust wordt door de Prins van het eiland. Er gaat een tinteling door mijn lichaam als ik mijn lippen tegen die van hem terugdruk. Zijn lippen smaken zoetig, ze zijn zachter dan ik mij had voorgesteld.

Ik voel zijn gezichtsbeharing licht tegen mijn kin aan drukken. Hij trekt voor een momentje weg en zet zijn voorhoofd tegen de mijne aan. Ik kijk in zijn stralende bruine ogen. Zonder er bij na te denken druk ik mijn lippen tegen die van hem.

Hij kust mij weer terug. Opnieuw voel ik diezelfde tinteling door mijn lichaam schieten. Ik geniet er van.

Opeens zet hij twee handen tegen mijn schouders en drukt mij ruw weg. Ik vang mijzelf op nog voor ik achterover kan vallen en kijk hem aan. Zijn ogen stralen niet meer. Ze zijn dof en met een kleine hint van shock. Hij duwde mij weg schiet er door mijn hoofd.

Hij zegt geen woord als hij opstaat en omdraait. Ik kijk hem na in de hoop dat hij mij nog één keer aankijkt. Hij doet het niet. Hij trekt de deur achter zich dicht, die met een harde klap in de deurpost valt.

De tinteling in mijn lippen is nog steeds. Verbijsterd van net ga ik op mijn bed liggen. "Je hebt gekust met de Prins" fluister ik zacht tegen mijzelf. Ik kan het zelf nog niet geloven dat hij ook op jongens valt, laat staan dat hij een jongen zoals ik zou willen kussen.

Dat geluksgevoel verdwijnt echter als ik mij opnieuw realiseer dat hij mij wegduwde. Het voelt gek dat hij zijn handen op mijn schouders plaatste en mij weg duwden. Alsof het niets was. Alsof het niets betekende. De waas die niet meer in zijn ogen stond. Zou hij hetzelfde hebben gevoeld?

Ik krijg tranen in mijn ogen als ik mij realiseer dat hij waarschijnlijk weer zo'n jongen is die mij wilt gebruiken voor zijn eigen bestwil. Nee, zo is hij niet zegt een stem ver in mijn achterhoofd. Ik knipper mijn tranen weg. Geniet van het feit dat jullie hebben gekust, dit is toch wat ik wilde? Geef hem een kans. Ik geef mijn eigen gedachtes gelijk en besluit om mijn ogen te sluiten.

De dag erna wordt ik wakker, het is maandag en dus tijd voor een nieuwe werkdag in de bibliotheek. Het werd helaas een onrustige dag. De gedachtes van de kus laten mij maar niet los.

Bij het lopend ontbijt buffet is Nathan de grote afwezige. Amir is er wel, maar er lijkt iets anders aan hem. Hij lijkt heel opgefokt. Boos is waarschijnlijk het betere woord. Zou hij het weten? vraag ik mijzelf af.

"Hey" hoor ik opeens naast mij. Het is Lucas. "Goedemorgen" zeg ik, terwijl ik hem aankijk en hij met een glimlach ook een croissant pakt. "Waar was jij naar aan het staren?" zegt hij terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelt. "Amir" zeg ik zacht. "Wat is er met hem?" "Dat vraag ik mij dus juist af" zeg ik zacht.

"Hij kijkt anders" zeg ik. "Alsof er wat aan de hand is". Lucas is en tijdje stil, als ik naar hem kijk zie ik dat hij Amir aandachtig bestudeerd. Ik eet mijn croissant op en na een tijdje komt Lucas met een conclusie; "Of er speelt iets met de vader van de Prins, of die twee hebben ruzie." "Wie, Amir en de Prins?" vraag ik, terwijl ik de naam Nathan moet inslikken. "Uhu" zegt hij.

Opeens schiet de blik van Amir onze richting op. Fel kijkt hij naar mij, recht in mijn ogen. Zijn bik veranderd naar iets wat ik niet kan begrijpen. Hij loopt met een dreigende houding mijn richting op. "Zullen we?" vraag ik snel aan Lucas. "Maar doen hè" zegt hij.

"Wacht even" hoor ik een zware stem achter mij. Ik draai mij om en kijk schuin omhoog direct in de donkerbruine ogen van Amir. "Ik wil dat jij de Prins met rust laat" zegt hij rustig, maar met een dreigende ondertoon. De hele situatie beangstigd mij. Ik knik snel ja. "Goed, en nu aan de slag" zegt hij met diezelfde toon.