Prince

XII. Opinions

Met een snelle pas loop ik mijn kamer uit. Ik sluit de deur en draai deze op slot. Ik loop de lange hal door, mijn natte haar wiebelt op en neer bij elke versnelde stap die ik zet. Het is al ver na half 7 en ben onderweg naar het diner.

Het gebeurt helaas steeds vaker dat ik in bad de tijd uit het oog verlies en om heel eerlijk te zijn wordt dat steeds vervelender. Ik bedoel, ik verwacht van het personeel dat ze op tijd zijn en vervolgens ben ik zelf elke keer te laat.

Ik haast mij van de ene vleugel de andere vleugel in en loop de tweede lange hal door, langs de kantoren van mijn vaste medewerkers. Ik loop richting de grote deur die lijdt naar de eetkamer van mijn vleugel. Ik open de deur en direct zijn de ogen van bijna iedereen op mij gericht.

"Excuus" zeg ik licht hijgend. De kamer vult met wat geroezemoes onderling. Fijn zulke medewerkers. Ik neem plaats op mijn grote blauwe zetel aan de kopse kant van de tafel. Amir, die haaks naast mij zit, leunt naar mij toe. "Ik heb Michael in zijn kamer laten eten" fluistert hij. "Waarom?" vraag ik verbaasd.

"Lucas heeft mij geïnformeerd dat er roddels te ronde gaan, negatief tegenover Michael. Het leek mij veiliger voor hem om hem even in zijn eigen ruimte te laten eten voor ten minste deze avond" zegt Amir zacht. Ik knik begrijpelijk. "Maar ooit moet hij zich toch bij het andere personeel gaan voegen" zeg ik zacht en zorgelijk.

Amir knikt bedenkelijk. Nog voor hij wat kan zeggen komt de kok binnen met een kar met borden. De geur van rijst met kip vult bijna direct de hele ruimte. Zoals gewoonlijk krijg ik als eerste mijn bord voor mij neergezet van mijn kok. "Dank je" zeg ik. De kok rijdt door met zijn kar en gaat al het personeel af met een bord van het diner.

Als hij eenmaal iedereen heeft voorzien zet hij een bord op de kopse kant aan de andere kant neer en zet de kar in de hoek van de eetzaal. Ik wacht tot hij zit voordat ik begin met het door elkaar mengen van de rijst, kip en bijhorende zoete saus.

"Ik heb een verzoek aan jullie; of jullie willen blijven zitten als we allemaal klaar zijn met eten ik moet iets bespreken" zeg ik tegen mijn personeel. Weer vult de ruimte met geroezemoes en gefluister. Ik heb zo'n vermoeden dat het niet erg positief is.

Het eten zelf smaakt heerlijk en het is te merken dat mijn kok weer met passie heeft gewerkt aan dit gerecht. Met genot werk ik het diner naar binnen. Soms hou ik er van als er gewoon wat simpels op tafel staat en gelukkig weet mijn kok dat en houdt hij zich er soms aan.

Ik kijk de zaal rond en zie dat met mij een groot deel van het personeel klaar is met eten. Amir kijkt mij aan met een bepaalde blik, alsof hij mij sterkte wenst. Er is iets aan de hand ik voel het gewoon. Er hangt een spanning in de lucht en ik kan het niet goed omschrijven.

"Okay mensen even centraal" begin ik. "Het zal misschien niet onopgemerkt gebleven zijn maar er is een nieuw personeelslid onder ons. Zijn naam is Michael en hij werkt in de bibliotheek om Lucas te versterken" zeg ik terwijl ik terwijl ik naar Lucas kijkt. Ook de blik in zijn ogen is lastig af te lezen. "We merkten al langer dat het niet lekker liep met Lucas en het vele werk in de bibliotheek dus heb ik besloten daar een nieuw personeelslid bij te plaatsen om dat werk op te vangen."

"Pff ja en op andere afdelingen is geen tekort dan?" hoor ik iemand mompelen. Ik kijk de zaal rond om te kunnen opmerken wie het is, maar ik herken de stem niet direct. Het is al te laat om op de kunnen pikken wie het was, dus ik laat het maar.

"Prins," begint Samira, mijn secretaresse, "er is veel vraag naar extra personeel op mijn afdeling voor het verwerken van inkomende verzoeken van burgers. Zeker nadat u de leiding over de gevangenissen heeft gekregen krijgen we ook veel verzoeken van gevangenen of hun familie. Dat is voor ons tweeën niet meer te doen." zegt ze, terwijl ze in haar laatste zin naar haar collega Fatima wijst.

"Als ik het zo hoor van andere collega's is er ook bij andere afdelingen een tekort aan mensen omdat u steeds meer verantwoordelijkheden krijgt, waarom dan specifiek bij de bibliotheek?" vraagt ze. Ik slik. Ik wist dat het ging gebeuren dat ik met een onzin verhaal dit moest goedpraten, het is alleen eerder dan verwacht.

"Het zit zo Samira, we zitten al aan onze top als het gaat om het budget voor het personeel en het laatste wat ik wil is dat ik jullie loon moet verlagen om meer mensen aan te gaan nemen." "Hoe heeft u Michael kunnen aannemen dan?" vraagt ze met een lichte grijns.

Ik kijk haar weer aan. Dat weet ze verdomd goed, zij is de gene die de brief naar Personeelszaken ook heeft ingezien en ze zet mij gewoon voor het blok. "Michael is een gevangene" zeg ik.

Een golf van verbazing en geroezemoes rolt over de zaal. "Een crimineel in ons paleis" "Nou dan had hij het budget beter anders kunnen inzetten" "Waarom krijgt hij dezelfde behandeling als wij!" "Dit zal wel moeten van die vader van hem".

"Stilte!" roept Amir terwijl hij een paar keer op de tafel slaat. "Dus u gaat een gevangene bij een gehandicapte zetten in dezelfde ruimte, wat is het volgende? Een dagopvang voor die twee?" hoor ik Eric zeggen, een van de medewerkers in de keuken. "Wat zei je daar?" roep ik boos. "Het is beter dat je even naar huis vertrekt voor vandaag Eric." zeg ik tegen hem.

"Jij noemt mij een gehandicapte?" vraagt Lucas plots uit het niets. Hij staat net als Eric op. Het enige wat hen nog scheidt is de eettafel. "Dat ben je toch ook, even serieus Lucas" zegt Eric met een grijns. "Je gaat vaak ver, maar nu ga je echt te ver Eric." gromt Lucas, zichtbaar boos.

"Eric het is beter als je nu vertrekt" zegt Amir die nu ook is gaan staan. "Weet je wat, fijn, zoek maar een andere keukenmedewerker" zegt hij en gooit zijn toegangssleutel op de tafel. Boos loopt hij uit de ruimte en smijt de deur dicht.

Vol ongeloof kijk ik naar de deur waar hij zojuist doorheen is gelopen. Ik had niet verwacht dat dit zo veel los zou gaan maken.

"Prins hij was al een tijd overbodig in de keuken, ik denk dat dit de druppel was voor hem. U hoeft niet opzoek te gaan naar een extra werknemer voor mij ik redt het prima in samenwerking met Samuel, uw vaders kok" zegt mijn chefkok uit het niets.

"Bedankt voor de info, ik laat door personeelszaken uitzoeken waar er te groot tekort is en zal voor die afdeling een extra medewerker inzetten. Voor nu is het het beste als we allemaal onze eigen weg gaan. Ik wens jullie nog een fijne avond." zeg ik terwijl ik op sta.

Ik loop de ruimte uit en loop direct door naar mijn eigen vleugel. Ik hoor stappen achter mij en ga er van uit dat het die van Amir zijn. "Ik wil niet gestoord worden" zeg ik, terwijl ik nog vooruit blijf lopen. "Nate wacht nou even" hoor ik Amir zeggen.

Ik stop voor mijn kamerdeur en draai mij om. Ik kijk direct in twee zorgelijke bruine ogen. "Wat is er toch met je? Je lijkt jezelf niet meer te zijn nu dat die Michael in het paleis is." zegt Amir. Ik slik. "Er is niets Amir, geloof me alsjeblieft" zeg ik tegen hem.

"Ik zie het aan je, dat weet je Nate. Ik kan het bijna ruiken als er wat speelt met je. Je kan alles bij mij kwijt dat weet je hè? We kennen elkaar al sinds ik je die ene keer van jouw school pesters af hielp toen je 14 jaar was, ruim 7 jaar geleden." zegt hij. Ik glimlach als ik terugdenk aan de tijd op de middelbare school.

"Ik weet het Amir. Ik weet ook dat ik je blind kan vertrouwen, als er echt wat was geweest had je het al lang van mij gehoord" zeg ik in de hoop hem gerust te kunnen stellen, weliswaar met een leugen. Amir zucht. Ik zie aan zijn ogen dat hij mij niet geloofd, dat ik tegen hem moet liegen doet pijn.

Maar ik moet wel tegen hem liegen, ik wil niet dat het uit komt dat ik Michael hier naartoe heb gehaald met een tweede reden anders dan alleen om dat personeelstekort. "Ik wil even alleen zijn" zeg ik zacht.

Amir knikt en draait zich om. Hij loopt naar zijn eigen kamer en opent de deur met de sleutel. Ik draai mij om en open ook mijn deur met mijn sleutel. Ik loop naar binnen en sluit de deur met een zucht.

Dit kan nog eens veel lastiger worden dan ik van tevoren had bedacht.