Prince

XXI. Confusion

Het is de tweede ochtend op rij dat ik met pijn in mijn rug op een trap in de bibliotheek sta. Ik ben niet eens fatsoenlijk wakker. Het is namelijk al de tweede nacht dat ik nauwelijks heb geslapen. Het komt niet alleen door het slechte matras wat in het bed ligt, er hangt namelijk ook een spanning in het paleis.

Het is een spanning die ik helemaal niet zie zitten, maar die ik ook niet kan plaatsen. Elke keer als ik in dezelfde ruimte ben als Nathan merk ik dat Amir mij continue in de gaten aan het houden is. Hij is heel beschermend over Nathan en zeker als ik in de buurt ben.

Nathan zelf lijkt er ook steeds slechter uit te zien en dat is ook iets wat mij zorgen baart. Ik weet niet waarom maar ik maak mij zorgen om hem. Misschien komt het omdat ik echt om hem geef, misschien wel meer als dat hij realiseert.

Voor hem is het waarschijnlijk maar een kus geweest. Een fout. Een experiment. Niet meer niet minder. Hij is net als alle andere jongens, en om herhaling te voorkomen heeft hij Amir gevraagd hem te beschermen. Eindelijk is de puzzel in mijn hoofd opgelost.

Maar wacht bedenk ik mij... Hij geeft dus echt niet om mij. Het was gewoon maar een kus. Ik voel tranen opkomen. Door de vermoeidheid ben ik meer emotioneel als anders. Ik wordt uit mijn gedachtes gerukt door het geluid van iemand die de tweede verdieping op komt lopen.

"Lukt het een beetje?" vraagt Lucas. "Ja hoor" zeg ik, terwijl ik mijn tranen probeer weg te knipperen. Ik draai mij gauw om zodat Lucas mijn ogen niet kan zien en ik doe net alsof ik iets op schrijf. Hij mag het niet zien. Ik wil niet dat dit uitlekt onder het personeel.

"Michael, ik heb een nieuwe lijst voor je." "Leg maar neer" zeg ik. "Kan je hem aanpakken van de stapel boeken die ik in mijn handen heb? Ik kan hem er niet vanaf halen op deze manier." zegt hij. Je moet je nu wel omdraaien Michael. Ik zucht en draai mij om.

Ik probeer de blik van Lucas te negeren en pak het blaadje. Ik draai mij om en leg de lijst naast de andere lijst waar ik al mee bezig was. "Ben je nou aan het huilen Michael?" "Nee" lieg ik, terwijl ik een snik niet kan onderdrukken. "Michael het is te zien aan je" zegt Lucas. Ik draai mij op net op het moment dat een traan mijn ooghoek ontsnapt.

"Michael toch" zegt Lucas terwijl hij de stapel boeken op een tafeltje in de buurt van hem neerlegt. "Wat is er toch met je aan de hand? Je bent heel erg afwezig de afgelopen twee à drie dagen en nu sta je ook al op werk te huilen." zegt hij met een bezorgde ondertoon. Ik haal mijn schouders op, terwijl een tweede traan mijn ooghoek verlaat. Ik voel mij leeg en het laatste wat ik wil is dit verhaal vertellen.

"Wil je even beneden gaan zitten met mij?" vraagt Lucas bezorgd. Ik knik en loop de kleinere jongen achterna. We lopen de twee grote trappen af en gaan zitten achter één van de werkbureaus. Hou je sterk Michael, hij mag het niet weten. "Ik haal wat water voor je" zegt Lucas. Hij staat weer op en loopt richting de watertap die vlak bij de grote entreedeur hangt.

Uit de bekerdispenser pakt hij een plastic bekertje en vult die met water uit de tap. Terwijl ik mijn tranen in bedwang probeer te houden, zie ik dat Lucas terug loopt met een gevuld plastic bekertje. "Wat is er aan de hand?" vraagt Lucas terwijl hij gaat zitten en het bekertje voor mij neer zet.

Ik haal mijn schouders op en pak met licht trillende handen het bekertje op. Hij hoeft het niet te weten bedenk ik mij. Ik ben het met mijzelf eens, hij hoeft het echt niet te weten. Ik neem voorzichtig een slok van het ijskoude water. Ik zet het terug terwijl weer een traan mijn ooghoek ontsnapt.

"Michael" zegt Lucas zacht. "Als je het niet verteld kan ik je ook niet helpen" zegt hij. "Weet ik" mompel ik. "Je mag het niet weten" fluister ik er achteraan, terwijl ik hem aankijk. Ik zie een waas van bezorgdheid in zijn emerald groene ogen. Zijn dringen mijn met tranen doorlopen ogen diep door.

"Je kan mij alles vertellen hè" zegt Lucas bezorgd. Ik knik. Hij kan je helpen bedenk ik mij. Hij heeft goede connecties met de Prins. Maar daardoor zou hij het ook zomaar door kunnen vertellen. Ga ik dat risico lopen?. "Alleen als je beloofd het nooit door te vertellen" "Beloofd" zegt hij vrijwel direct.

Goed. "Ik.. Eh.. I-Ik heb met de Prins ge-k-kust" stotter ik uit. Het blijft even stil. "Jij hem of hij jou?" vraagt Lucas zacht. "Beide" mompel ik. "Maar hij eerst mij" mompel ik er achter aan. "Maar Michael, dat is toch juist leuk nieuws, ik bedoel hallo het is de Prins van dit eil-" "Ik was een experiment Lucas" zeg ik gefrustreerd nog voor hij zijn zin af kan maken.

"Hoe bedoel je?" vraagt Lucas verbaasd. "Na de eerste kus kuste ik hem terug. Hij trok zich terug en verliet mijn kamer zonder een woord te zeggen." zeg ik zacht, terwijl er weer een traan mijn ooghoek verlaat. "De dag erna ben ik mijn gastenverblijf uitgezet en verhuisd naar de kamer naast jouw." Een verbaasde zucht verlaat de mond van Lucas.

"In de begeleidende brief stond dat het was omdat er weer plek was vrij gekomen na het vertrek van Eric. Maar er speelt veel meer" zeg ik zacht. "Amir doet ineens heel beschermend naar de Prins toe, en elke keer als ik in de buurt ben van de Prins negeert hij mij of doet hij heel afstandelijk" zeg ik nog zachter.

"En dan nog het bed in de kamer zelf wat zo doorgezakt is dat ik niet eens slaap kan vatten" mompel ik. Ik merk dat ik steeds meer in elkaar zak. "Wat erg voor je" zegt Lucas zacht.

Het blijft een tijdje stil terwijl Lucas met zijn vingers over mijn rug gaat in een poging mij rustiger te krijgen. "Ik had niet verwacht dat ik gevoelens voor hem zou krijgen" zeg ik zacht. "Je voelt ook echt wat voor hem?" vraagt hij. "Ja, anders had ik hem nooit terug gekust." "Snap ik."

"Ik vind het ook niets voor de Prins om zo'n groot risico te lopen, door een medewerker te kussen, laat staan een medewerker van hetzelfde geslacht. En dan vervolgens die gene compleet buiten te sluiten" zegt Lucas. "Toen ik hier voor het eerst kwam heb ik zelf ook maanden lang in het gastenverblijf gezeten, ook al was er al lang een kamer vrij. Ik werd pas overgezet toen ik dat zelf aan de Prins vroeg omdat ik niet meer anders behandeld wilde worden dan de rest van het personeel." legt Lucas uit.

"Juist daarom vind het niets voor hem." zegt hij. Ik knik begrijpelijk. "Ik moet hem gewoon vergeten, ik denk dat dat het beste is." mompel ik terwijl ik de laatste tranen uit mijn ogen veeg. "Ik zou het nog even afwachten Michael, misschien draait hij bij" zegt Lucas. "Nee, het is beter als ik begin met hem te vergeten" zeg ik stug.

Het is beter als ik hem nu gelijk vergeet, dat is beter voor mijn rust besluit ik in mijn hoofd. "Oh en wat betreft dat matras, ik heb er nog één liggen in mijn kast. Die lag daar toen ik er introk. Het is hetzelfde matras maar dan nog nooit gebruikt, die zal ik in de avond wel bij je brengen" zegt Lucas. "Dankjewel" zeg ik met een lichte glimlach.

"Ook voor dit gesprek" zegt ik er achteraan. "Graag gedaan Michael, daar zijn we collega's voor" zegt hij. Ik glimlach en drink mijn bekertje water leeg. "Denk je weer aan de slag te kunnen?" vraagt Lucas. Ik knik instemmend. "Kom, we hebben nog een hoop te doen, misschien leidt het je af van je gedachtes" zegt hij.

We staan op en gaan ieder ons eigen weg weer. Misschien leidt het mij inderdaad nog wel af bedenk ik terwijl ik naar de tweede verdieping loop om verder te gaan met de tellijsten.