Prince

XXX. The Move

Ik knoop mijn gewaad dicht en loop de hoek om de grote centrale hal in. We zijn inmiddels een hele week verder en ik ben er al een beetje uit wie van het personeel kan blijven, en wie overbodig is geworden nu er nog maar één hoogheid is.

Terwijl ik mijn voet in de hal zet begint de grote klok in de centrale hal acht uur te slaan. De herrie van de klok galmt door de complete hal heen. Ik kijk Amir geërgerd aan die mij lachend aan kijkt. "Waarom doe je dat ding dan niet weg?" vraagt hij. "Ik zie dat je er aan irriteert" gaat hij verder. "Omdat het een klok is uit de achttiende eeuw zeggen ze, dus ik laat hem hangen, het heeft voor dit paleis best veel waarde" zeg ik.

Ik kijk naar links en zie dat ze vandaag volgens plan het zes meter hoge portret van mijn vader van de muur af hebben gehaald. Hij wordt binnenkort vervangen voor een portret dat afgelopen week van mij is gemaakt. Ik steek samen met Amir de hal over waar de oud secretaris, of beter gezegd mijn nieuwe secretaris mij op staat te wachten.

Hij gaat mij rondleiden in de vleugel van mijn vader zodat ik kan bepalen wat er mee moet gebeuren en welke ruimtes bruikbaar zijn of verbouwd moeten worden. Hij is jarenlang de rechterhand geweest van mijn vader en weet precies waar alles is en dat scheelt een hoop zoekwerk.

"Koning" zegt hij met een grijns. Ik glimlach, "Achmed" zeg ik terwijl ik zijn hand schud. "Loop maar mee" zegt hij. "Zullen we beneden beginnen?" "Goed hoor" zeg ik. De vleugel van mijn vader had twee verdiepingen. In mijn vleugel is de tweede verdieping bezet door de bibliotheek.

We lopen de voor mij zo bekende hal door die leidt naar de werkkamers van zijn personeel. De hal is hetzelfde ingericht als die van mij. Zandkleurige marmeren tegels op de vloer en de muren gebroken wit geschilderd. Er hangen dezelfde gouden kroonluchters aan het plafond.

"De kantoren van het personeel, vijf om precies te zijn, hebben ongeveer dezelfde grootte als die van jouw personeel. Ik kan ze laten zien maar ze zijn al leeggehaald" zegt Achmed terwijl we gewoon de hal door blijven lopen. "Ik zou het kantoor van mijn vader graag willen zien" zeg ik.

Ik kwam er vaak, maar nu zonder hem kan ik beter de inschatting maken wat ik er van kan maken. Eindelijk mijn eigen kantoor zou prettig zijn aangezien mijn kantoor nog altijd in mijn eigen slaapkamer is. Achmed draait een sleutel in het slot van de deur op het einde van de lange hal.

Hij opent de deur. "Hier was het kantoor van je vader" zegt Achmed. Hij zelf blijft bij de deur staan terwijl Amir en ik doorlopen de grote ruimte in. Ook deze is leeggehaald. "Waarom is alles leeg?" vraagt ik verbaasd. "Je vader wilde dat, geen zorgen alle spullen staan in de opslag in de kelder en je mag zelf bepalen wat er wel en niet mag blijven" zegt hij. Ik knik begrijpelijk en kijk de ruimte rond.

Wat had die man een verschrikkelijke smaak. De muren zijn lichtbruin geverfd en voor de vier grote ramen in de ruimte hangen robijnrode gordijnen met gouden ornamenten erop. De vloer is ook robijnrood met een zigzag patroon erop wat over de hele breedte van de kamer loopt. De verwarming aan de muur is zwart geverfd. Oorspronkelijk was hij wit, het is te zien aan de afbladderende verf.

De kamer zelf is groot, bijna net zo groot als mijn eigen eetzaal. Ik zou hier met gemak in kunnen trekken en dit als kantoor kunnen nemen. Maar dan gaan wel dat tapijt en de gordijnen eruit.

Mijn oog valt op een kastdeur. Achmed lijkt het te merken en legt uit; "Het is een vluchtroute, één van de vele die je vader liet aanleggen. Deze loopt naar een andere ruimte hier recht boven, een soort kast. Als je die kast uit loopt kom je uit in de hal hierboven." "Zullen we dan naar boven gaan?" vraag ik. "Tuurlijk" zegt Achmed glimlachend.

Het voelt op een of andere manier spannend om deze route te nemen, omdat het één van de dingen is die mijn vader mij nooit heeft uitgelegd of laten zien. Ik loop naar de donkere houten deur. Ik trek de deur naar mij toe, die met een hard krakend geluid open gaat. Een simpele ijzeren wenteltrap komt tevoorschijn. Ik zet de eerste stap en tot mijn verbazing ziet de trap er nog erg goed uit.