...en de engel sprak Duits.

7. GAS!

Lloyd keek voorzichtig over de borstwering het niemandsland in en zag de schreeuwende Duitsers op hen afkomen. Ze waren nog te ver weg om effectief op hen te kunnen vuren. In de verte hoorde Lloyd hoe de Duitse artillerie begon te rommelen. Hij wist donders goed wat dat te betekenen had: Een begeleidend vuur dat over hen heen zou komen om de weg voor de aanstormende Duitsers vrij te maken. "Bajonet opzetten en schrap zetten!" gilde Luitenant Murray, die het gevaar direct had herkend. Na een tiental seconden sloegen de granaten in het stuk niemandsland voor de Duitsers in. "Stand houden! Laat het over je heen komen!" riep Luitenant Murray weer. "Het duurt maar even!" Instinctief doken de mannen in de loopgraaf ineen. Lloyd keek naar Benjamin, die links van hem stond. Over zijn vuile wangen hadden enkele tranen een schoon spoor getrokken. "Bennie, blijf bij mij, dan komt 't allemaal wel goed!" De opbeurende woorden van Lloyd hadden, doordat zijn stem paniekerig klonk en oversloeg, geen enkele troostende werking op Benjamin. De granaatinslagen kwamen nu steeds dichterbij. Een enkele granaat sloeg in de loopgraven in, doodde een tweetal soldaten, en verwondde er drie. De granaten die daarop volgden, sloegen achter de gevechtsloopgraven in. Nu kreeg de tweede lijn het te verduren. Zo snel als de artilleriebeschieting was begonnen, zo snel was het ook weer opgehouden. Opgelucht zag Lloyd dat zijn sector van de gevechtsloopgraaf zo goed als intact gebleven was. Weer keek Lloyd over de borstwering en zag dat de Duitsers een flink stuk genaderd waren.

"Klaar om te vuren!" riep Sergeant Evans. Hij liet de Duitsers nog iets dichterbij komen, en na een kort knikje van de Luitenant gaf Evans het bevel om te vuren. De Vickers machine geweren sproeiden hun dodelijke lading over de aanvallende Duitsers uit. De eerste aanvalsgolf had geen schijn van kans. De voorste Duitsers werden bij bosjes neergemaaid, nog voordat ze zelf ook maar één schot hadden kunnen lossen. De Britse soldaten aan de borstwering schoten uit alle hevigheid, en zo snel als ze hun wapens konden vergrendelen, op de aanstormende vijand. Het lukte maar nauwelijks om de Duitsers tegen te houden. In steeds grotere getale kwamen ze op de Britse loopgraven af stormen. "Ze komen nu wel héél dichtbij." dacht Lloyd angstvallig, terwijl hij uit alle macht zijn wapen leeg schoot. De Duitsers waren tot op dertig meter genaderd en bij de laatste prikkeldraadversperring aangekomen. Een jonge Duitse soldaat, nauwelijks achttien jaar oud, werd op verschillende plaatsen in zijn lichaam geraakt. De inslagen van de kogels deden zijn benen wankelden en de jongen viel voorover in het prikkeldraad, waarbij de stekels zijn hals en luchtpijp opentrokken. Hij zat wanhopig vast in het prikkeldraad en terwijl hij zich in paniek probeerde te bevrijden, verdronk de jongen met grote angstige, radeloze ogen in zijn eigen bloed. Het lukte de Britten niet om de Duitsers op afstand te houden. Wild schreeuwend en door het dolle heen, sprongen de eerste Duitsers de loopgraaf in. De strijd werd er nu één van man tegen man, waarbij de meest vreselijke wapens werden ingezet. Horace, die zich naar achteren in de loopgraaf had laten vallen, sloeg met een, met prikkeldraad omwonden knuppel, een Duitser genadeloos hard in het gezicht. De slag kraakte de schedel van de onfortuinlijke Duitser, die op slag stierf. Terwijl een andere Duitser Benjamin te lijf wilde gaan, stak Pat deze aanvaller met zijn bajonet in de rug. De bajonet bleef in de Duitser steken en Pat gaf de man een hevige trap in de rug, in de hoop zijn bajonet los te wrikken. Het hele tafereel speelde zich enkele meters voor Benjamin af, die het met grote angstige ogen gadesloeg. De Duitse aanval leek na enkele minuten bedwongen te zijn. De overlevenden sloegen, hun dode en gewonde kameraden achterlatend, op de vlucht. Terug naar hun eigen loopgraven. De Duitse aanval was afgeslagen.

"Mannen!" schreeuwde Luitenant Murray schor. "Klaarmaken voor de tegenaanval! We gaan over the top!" Bij de oudere, meer ervaren mannen, sloeg de schrik om het hart, bij het horen van dit bevel. Nu was het de beurt aan de Britten om door het niemandsland te stormen en te proberen de Duitse loopgraven in te nemen. Lloyd keek Horace aan. De reus uit Croydon zag bleek en zijn bovenlip trilde van spanning. De mannen zeiden niets tegen elkaar. Iedere poging om elkaar gerust te stellen, zou vruchteloos zijn. Beide mannen beseften dat hun overlevingskans heel gering was. Allebei vroegen ze zich terecht af of ze de zon vanavond nog zouden zien ondergaan. Bij de ladders, die de ze moesten beklimmen om de loopgraven te verlaten, klitten de manschappen angstig samen. Lloyd besloot om Benjamin goed in de gaten te houden. Niet dat hij de jongeling daadwerkelijk kon beschermen, want Lloyd besefte wel degelijk dat, als er ergens een kogel rondvloog met zijn naam erop, zijn tijd er onvoorwaardelijk op zat. Lloyd wilde ervoor zorgen dat Benjamin geen ondoordachte, onbezonnen acties ondernam, in het geval ze het geluk mochten hebben om de Duitse loopgraven ongeschonden te bereiken. Benjamin prevelde iets onverstaanbaars en zijn groot opgezette ogen staarden dwars door Lloyd heen. "Deze jongen hoort hier helemaal niet te zijn." dacht Lloyd verdrietig, maar vrijwel direct drong de gedachte zich bij hem op dat niemand hier eigenlijk hoorde te zijn.