...en de engel sprak Duits.

42. In blijde verwachting? / De onbekende gast.

"In verwachting van een kindje?" Liesl keek Dokter Grünwald ongelovig aan.
"Hoe is dat nu mogelijk?"
"Nou Zuster Neumann," lachte de arts geamuseerd, "ik ga ervan uit dat ik u dat, op uw leeftijd, toch niet meer hoef uit te leggen." Liesl glimlachte flauwtjes naar de hoofdarts van Ambulancetrein 7. Ze was zich wild geschrokken van de bevinding van Dokter Grünwald. Liesl wilde dolgraag een kindje van Lloyd, maar eigenlijk liever niet zolang Duitsland nog met Groot-Brittannië in oorlog was. Ze zou, over een tijdje, met haar werk op de ambulancetrein moeten stoppen, maar Liesl had geen idee waar ze dan naartoe zou moeten. Bij haar ouders hoefde ze niet aan te kloppen. Haar vader was heel duidelijk naar haar geweest toen hij haar zei dat ze thuis niet meer welkom was. En toch zou ze onderdak moeten hebben. Misschien kon ze een tijdje bij Eva, de verloofde van Karl, inwonen. Al was het maar voor de tijd tot ze woonruimte voor haarzelf en haar ongeboren kindje zou hebben. Maar met Eva ging het al een tijdje niet zo goed en zij was zelf van mening, dat de Britten met hun zeeblokkade, daar grotendeels schuld aan waren. Liesl kon alleen maar hopen, dat Eva niet zo haatdragend zou zijn, tegenover alles wat Brits was, als haar vader. Allerlei vreselijke gedachten spookten er door haar hoofd. Hoe zouden familie en kennissen reageren wanneer ze ontdekten dat ze zwanger zou zijn? En dat terwijl ze niet eens getrouwd was. Iedereen zou er schande van spreken, dat stond wel vast. En als Liesl nog de hoop zou hebben gehad dat het ooit weer goed zou komen met haar vader, dan kon ze dat, als ongehuwde moeder wel helemaal vergeten. Iedereen die Liesl kende, wist niet beter of haar verloofde, Paul Ziegler, was twee jaar geleden gesneuveld. Er zou achter haar rug gekletst en gespeculeerd worden over wie de vader van het kindje zou kunnen zijn. Ze zou met een bestraffende vinger nagewezen worden. De mensen in haar omgeving zouden geruchten gaan verspreiden dat de vader van haar kindje, waarschijnlijk wel een ziekenbroeder of misschien wel een arts uit het lazarett zou zijn. Liesl had zich al voorgenomen heel vaag te zijn, wanneer iemand haar zou vragen wie de vader van het kindje was. Ze zou, naar waarheid, antwoorden dat de vader een Korporaal was, die nu krijgsgevangen zat. Daarom was het voor hen ook niet mogelijk om te trouwen, nog voordat het kindje ter wereld zou komen. Liesl hoopte maar dat ze dan misschien op enig begrip kon rekenen. Maar tegelijkertijd, had Liesl ook al besloten dat ze, ook al was het met pijn in haar hart, in alle talen zou zwijgen over het feit dat de krijgsgevangen korporaal een Brit was.
"Zuster Neumann," vroeg de arts tegenover haar, "U weet wie de vader van uw kindje is?" Liesl was zo in gedachten verzonken dat ze opschrok van de vraag van Dokter Grünwald.
"U weet wie de vader is?" vroeg de arts nogmaals. Liesl knikte.
"Ja, en ik weet zeker, dat hij de gelukkigste vader zou zijn die je maar kunt bedenken.
"Mooi," zei Dokter Grünwald goedkeurend, "laat hem dan zo snel mogelijk het goede nieuws weten." Weer knikte Liesl instemmend.
"Ik zal hem schrijven Dokter. Het zal lastig zijn om hem te bereiken. Hij zit namelijk krijgsgevangen." Dokter Grünwald knikte begrijpend.
"Tja, ook in de gevangenkampen zitten er, helaas, teveel van onze jongens vast." Liesl zei niets. De arts tegenover haar was er blijkbaar van overtuigd dat de vader van Liesl's kindje een Duitse soldaat was. Opgelucht dat het voornemen om Lloyds nationaliteit niet bekend te maken blijkbaar werkte, besloot Liesl om de dokter maar in die veronderstelling te laten.

*****

Lloyd lag op zijn bed in zijn barak wat te luieren. Vandaag was het zondag en waren de gevangenen vrijgesteld van hun werkzaamheden. Lloyd vond dat hij geluk had gehad bij de indeling van de tewerkstelling. Veel gevangenen, die soms in een nog slechtere conditie waren als hij, waren in de bosbouw ingedeeld. Zodra het 's morgens licht werd, gingen deze knapen, onder begeleiding van een escorte, naar het aangelegen bos, om daar hout te kappen voor de komende winter. Hele vrachtwagens met gekapt hout, werden het kamp binnen gereden, om hun lading in een grote schuur op te slaan. Lloyd was door Dokter Schaefer ergens anders ingedeeld. De arts had bedenkelijk gekeken toen Lloyd hem het formulier van Dokter Roth had overhandigd. De arts had het vreemd gevonden dat deze jonge Britse korporaal eerst bij zijn collega langs was geweest, om hem vervolgens dit formulier onder zijn neus te houden. Dokter Schaefer had daarop besloten om eerst maar eens contact op te nemen met Dokter Roth. Hoewel hij geen moment aan zijn collega's oordeel twijfelde, wilde hij toch wel graag weten waarom deze, in redelijke conditie verkerende Brit, niet geschikt zou zijn voor lichamelijk zware arbeid. Lloyd was er niet gerust op geweest, toen de arts de telefoon had gepakt om Dokter Roth te bellen. De conversatie was in het Duits geweest en Lloyd had er geen woord van verstaan. Tijdens het telefoongesprek zag Lloyd, tot zijn opluchting, dat er een brede glimlach om Dokter Schaefer's mond verscheen. Daaruit had Lloyd opgemaakt, dat Dokter Schaefer ook op de hoogte zou zijn van Lloyd's verleden in Feldlazarett .92.
"Dus als ik het goed begrepen heb," begon Schaefer tegen Lloyd, "heb jij met gevaar voor eigen leven, twee Duitsers uit een, op instorten staand, Lazarett gered." Lloyd vond dat hij teveel eer kreeg voor een verrichtte daad, waarin hij eigenlijk geen keus had gehad. Ieder weldenkend mens had, in zijn positie, hetzelfde gedaan, maar Lloyd besloot dit niet hardop te zeggen. Het was hem duidelijk geworden dat de Duitsers zijn daad waardeerden en hij besloot dat zo te laten, waardoor er voordeel uit de situatie te behalen viel.
"Ik was 't eigenlijk verplicht aan die zuster. Zij had immers ook mijn leven gered, toen ik daar zwaar gewond binnen werd gebracht."
"Kom op Korporaal, niet zo bescheiden." lachte de arts. "Dergelijk gedrag moet beloond worden. Helaas kan dat niet met een onderscheiding, dus zal het op een andere manier moeten. Ik heb hier een schriftelijke aanvraag liggen voor dagelijkse hulp, van ene boer Müller. Hij heeft een boerderij hier in de omgeving en sinds zijn zoon dienst heeft genomen in het leger, komt hij handen tekort. Ik denk dat ik je daar maar eens naartoe stuur." Lloyd wist niet of hij hier blij mee moest zijn. Het werk op een boerderij was doorgaans zwaar. Hij vroeg zich af of hij niet beter af zou zijn als hij ook hout zou kappen in het aanliggende bos. Dokter Schaefer zag de bedenkelijke blik van Lloyd.
"Wees niet bang Korporaal," zei de arts geruststellend, "Ik zal Müller op het hart drukken, dat hij jou alleen maar lichte werkzaamheden laat verrichten. De winter is langzamerhand in aantocht, dus verwacht ik niet dat er op die boerderij nog zwaar werk te doen is. Müller's vrouw is momenteel ziek en misschien kun je wat van haar taken overnemen, tot ze weer wat opgeknapt is."