Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 12

Όταν έφτασαν στο νοσοκομείο, βρήκαν τον Αλέξανδρο να γυρίζει πάνω κάτω, νευρικά. Είχε χαλαρώσει λίγο τη γραβάτα του και είχε σηκώσει τα μανίκια του σακακιού του. Στάλες από ιδρώτα έπεφταν στο λαιμό, μέχρι το στέρνο, σημάδι του πανικού του. Μόλις τους είδε ξεφύσησε με θυμό.

-Την έχουν στο χειρουργείο, εδώ και δυο ώρες. Κανένας γιατρός δεν βγήκε, να μας πει τίποτα! Κοντεύω να τρελαθώ!

-Αλέξανδρε, ας κρατήσουμε λίγο τη ψυχραιμία μας, τέτοιες ώρες είναι το πιο σωστό.,ο Δημήτρης προσπαθούσε να τον ηρεμίσει.

-Έχεις δίκιο, φίλε. Ακούστε με, άκουσε με Λήδα, ότι και να γίνει... εμείς πρέπει να ήμαστε ενωμένοι. Μη με κοιτάζεις έτσι, ούτε που ξέρω τι να πω. Απλά, θυμήσου, πως είστε όλη μου η ζωή. Εσύ και η κόρη μας. Όλα θα πάνε καλά, το πιστεύω., είπε και της έπιασε το χέρι.

Δεν πρόλαβε να δει το βλέμμα του Δημήτρη, ούτε τις σφυγμένες γροθιές του.

-Ας περιμένουμε εδώ. Το κορίτσι μου θα είναι εντάξει, να τώρα σε λίγο ο γιατρός θα βγει και θα μας πει τα καλά νέα. Να έχετε πίστη..., απάντησε η Λήδα.

Τη κουβέντα τους διέκοψε η Ρεβέκκα, που μπήκε σαν σίφουνας μέσα στο νοσοκομείο.

-Που είναι; Που την έχουν;, ρώτησε αμέσως.

-Στο χειρουργείο. Ακόμα δεν βγήκε κάποιος γιατρός να μας μιλήσει.

Η Ρεβέκκα, αφού την κοίταξε για μερικά λεπτά, σαν χαμένη, έσκυψε και την πήρε στην αγκαλιά της.

-Αδερφούλα, δεν θέλω να πανικοβάλεσαι. Ο Θεός είναι μεγάλος, σίγουρα η Ερωφίλη μας θα είναι μια χαρά., όταν την απομάκρυνε για λίγο, είδε τα δάκρυα στα μάτια της Λήδας.

-Κλαις; Έλα τώρα! Εσύ ήσουν πάντα η πιο δυνατή, από τις δυο μας. Εσύ κατάφερνες να τα βγάζεις πέρα μόνη σου και ποτέ δεν θυμάμαι να σ' έχω δει να κλαις, όταν τύχαινε μια αναποδιά. Δεν θα τα βάλουμε τώρα κάτω, έτσι; Θέλεις να πάω στο κυλικείο να σου φέρω έναν καφέ; Ή μήπως προτιμάς να πάμε μαζί, να πάρεις λίγο αέρα;

-Όχι, αδερφή.

-Να σου φέρω κάτι να φας; 

-Δεν πάει τίποτα κάτω.

Η Ρεβέκκα έβγαλε ένα πακέτο με χαρτομάντηλα, από τη τσάντα της, πήρε ένα και σκούπισε το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο της Λήδας.

-Είσαι όμορφη κι όταν κλαις. Μόνο που τώρα, αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Ερωφίλη. Φαντάσου να βλέπει τη μητέρα της, να καταρέει. Θα χάσει κάθε ελπίδα, πίστεψε με. Μόλις βγει από εδώ, πρέπει να της σταθούμε όλοι, να χαμογελάμε. Τέρμα τα κλάματα, Λήδα! Όλα θα πάνε καλά.

-Πως είσαι τόσο αισιόδοξη;

-Λες και δεν με ξέρεις. Πάντα έτσι δεν ήμουν;

-Σωστά.

-Είναι που έχω μάθει να βλέπω τη θετική πλευρά της ζωής. Η αρνητική ενέργεια δεν μου ταιριάζει. Α! Βλέπω τον γιατρό., στρίγγλισε και με γρήγορα βήματα τον πλησίασε πρώτη. 

-Γιατρέ, γιατρέ! Τι έγινε πως είναι;

-Είστε συγγενής της;

-Ναι, η θεία. 

-Θέλω να μιλήσω στους γονείς. 

-Μα να εδώ είναι., απάντησε η Ρεβέκκα και έδειξε τον Αλέξανδρο και τη Λήδα. 

-Γιατρέ είμαι ο πατέρας, Αλέξανδρος Θεμιστοκλέους. Πείτε μας πως είναι το παιδί. Ο γιατρός πήρε μια βαθιά ανάσα πριν αρχίσει να μιλάει.

-Λοιπόν η κατάσταση της νεαρής ασθενούς, έχει σταθεροποιηθεί. Μπορείτε να είστε ήσυχοι, ξεπέρασε τον κίνδυνο. Έχασε πολύ αίμα και αιτία ήταν η τομή στον αριστερό καρπό της. Όμως τώρα είναι όλα εντάξει, της κάναμε ράμματα. Μπορείτε να τη δείτε σε λίγο, ένας ένας.

Η Λήδα έγειρε στη καρέκλα της με ανακούφιση. Εκείνο το σφύξιμο στη καρδιά είχε υποχωρήσει επιτέλους κι ένιωθε πως σε λίγο θα καταρρεύσει από την κούραση. 

Όλα, φαινομενικά, είχαν ηρεμήσει...

                                                                                                 ***

Ο Άγγελος Αναστασίου, πέριμενε από στιγμή σε στιγμή να φέρουν στο γραφείο του, τον Λάζαρο Παπαδάτο, εκείνον τον μάρτυρα που βρήκε πρώτος το πτώμα του δεκαφτάχρονου Αντρέα, στην Αγία Νάπα. Οι αστυνομικοί είχαν χτενίσει όλη τη περιοχή και τελικά κατάφεραν να τον βρούν στον Άγιο Αντώνιο, όπου καθόταν ακίνητος σ' ένα παγκάκι. Ο τύπος μάλλον δεν ήταν και τόσο στα καλά του. Αυτό ανησυχούσε τον Άγγελο και δεν ήξερε κατά πόσο έπρεπε να τον εμπιστευτούν.

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Για λίγο έμεινε ακίνητος. Το δυνατό χτύπημα στη πόρτα τον έκανε να πεταχτεί σχεδόν από τη θέση του.

-Περάστε.

Η πόρτα άνοιξε και είδε τον Καραθανάση. Τώρα μάλιστα...

-Φέρατε τον Λάζαρο Παπαδάτο, έτσι;

-Όχι, ακόμα αστυνόμε. Όμως, θέλω να σας πω κάτι, σοβαρό., απάντησε εκείνος βαριανασαίνοντας.

-Και δεν το λες;

-Η μητέρα του δεκαφτάχρονου Αντρέα, η Μαρία Καραδήμου... βρέθηκε νεκρή πριν από λίγες ώρες, στο σπίτι τους, στον Άγιο Αντώνιο. Την μαχαίρωσαν...