Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 27

Μόλις τελείωσε με το φριχτό και απάνθρωπο έργο της, έμεινε να κοιτάζει το πτώμα του. Ακόμα κι έτσι όπως ήταν, μέσα στα αίματα, παραμορφωμένος σχεδόν, είχε μια αλλόκοτη ομορφιά, της φάνηκε πως κοιμόταν. Σαν άγγελος. Ναι, ο Αντρέας της, το παιδί της, κοιμόταν. Δεν είχε πεθάνει, δεν χωρούσε αυτή η ιδέα στο μυαλό της.

Τώρα το μόνο που της έμενε ήταν να φύγει όσο πιο γρήγορα μπορούσε από εκείνο το σημείο. Μα της ήταν αδύνατο να τον εγκαταλλείψει χωρίς να πάρει κάτι δικό του, για να τον θυμάται. Στο χέρι της κρατούσε ακόμα το μαχαίρι του, αυτό που είχε πάνω τα αρχικά του. Αυτό, θα γινόταν δικό της.

Γύρισε την πλάτη, αποφεύγωντας να τον κοιτάξει για άλλη μια φορά. Έφυγε σχεδόν τρέχωντας μέσα στα σκοτάδια, με το στιλέτο στο χέρι, να στάζει αίματα. Έφτασε στο αμάξι της κι έβαλε αμέσως μπρος, ενώ έβαλε το όπλο σε μια σακούλα πριν μπει μέσα.

Τον είχε τιμωρήσει, όπως του έπρεπε να τιμωρηθεί. Ο φόνος αυτός ήταν μια δίκαιη τιμωρία για εκείνον, μια λύτρωση ψυχής, τώρα πια ο γιός της θα έπαυε να βασανίζεται. Δεν θα έκανε κακό σε άλλους ανθρώπους, ούτε στον εαυτό του. Και μόνο στη σκέψη αυτή, η Ρεβέκκα ηρέμησε. Ήξερε πως είχε κάνει το σωστό, ήξερε πως αυτός ο φόνος ήταν το δίκαιο τέλος του. Και δεν μετάνιωνε στιγμή για την απάνθρωπη πράξη της, όσο αδιανόητο και να σας φαίνεται. Γιατί στο μυαλό της, αυτοπαρουσιαζόταν σαν μια γυναίκα-τιμωρός, ένας δικαστής που επέβαλλε, σύμφωνα με τους δικούς του νόμους, την δικαιοσύνη. Τα είχε καταφέρει μια χαρά λοιπόν...

Όταν έφτασε στο σπίτι της ήξερε ακριβώς που έπρεπε να κρύψει το μαχαίρι. Μα στις σελίδες του αγαπημένου της βιβλίου βέβαια, μέσα στο 'Υπόγειο', του Ντοστογιέφσκι. Αν έκοβε το εσωτερικό του και τοποθετούσε μέσα το στιλέτο, κανείς ποτέ δεν θα το έβρισκε! Έτσι κι έκανε...

Λίγες μέρες μετά, οι δημοσιογράφοι, ο τύπος, οι ειδήσεις ασχολούνταν με τον φόνο του νεαρού Αντρέα. Καθόταν μπροστά στη τηλεόραση κι από κανάλι σε κανάλι έβλεπε τα ίδια περίπου πράγματα. Εκείνο το μεσημέρι η Ρεβέκκα είχε έρθει ξαφνικά σπίτι της. Μόλις που πρόλαβε να κρύψει τις εξετάσεις που φανέρωναν την ασθένεια της, κάτω από το μαξιλάρι του καναπέ.

Όμως τελικά η μοίρα θέλησε να παίξει ένα ακόμα παιχνίδι και η Λήδα κατάφερε να τις βρει, τυχαία. Ήξερε πως όσο και να προσπαθούσε στο τέλος δεν θα κατάφερνε να ελέγξει τη περιέργεια της.

Πήρε το χαρτί και άρχισε να το διαβάζει γρήγορα γρήγορα. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχε μάθει την αλήθεια. Η Ρεβέκκα δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Για αυτό λοιπόν τα μάτια της ήταν πρησμένα, από το κλάμα, πρωτύτερα.