Απώλεια {TYS17}

Κεφάλαιο 50

Η Μήνα κοιτούσε πέρα μακριά, ως εκεί που έφταναν τα μάτια της, σ' εκείνη τη λεπτή γαλάζια γραμμή του ορίζοντα. Κρατούσε στα χέρια της ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί κι είχε ήδη πιεί λίγο. Σκεφτόταν το μέλλον της, αυτό το αβέβαιο μέλλον καθώς είχε αποφασίσει να χωρίσει με τον Θανάση και να φύγει από την καφετέρια που δούλευε. Η σχέση με αυτόν τον άντρα αλλά και ο συνεταιρισμός τους πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, βούλιαζαν όλο και πιο πολύ. Θα έπρεπε να ψάξει ξανά για δουλειά αλλά δεν είχε κανένα πτυχίο, ούτε ήξερε καμία τέχνη τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα.

Αναστέναξε και σηκώθηκε όρθια αποφασισμένη να προχωρήσει τη ζωή της. Μόνο που άργησε να αντιληφθεί την παρουσία του Αλέξανδρου. Όταν τον είδε έμεινε ακίνητη, νιώθοντας τη καρδιά της να σπάει σε μικρά μικρούτσικα κομμάτια. Και την πρώτη φορά που τον είδε είχε γίνει το ίδιο, αλλά δεν ήταν τόσο έντονο όπως τώρα. Εκείνος της πλησίασε μ' ένα ζεστό χαμόγελο.

-Ήλπιζα ότι θα σε δω!

-Γεια σου Αλέξανδρε. Κι εγώ το ήλπιζα. Δεν περίμενα να σε δω τόσο σύντομα, για να είμαι ειλικρινής., κόμπιαζε όταν του μιλούσε, η φωνή της έσπαγε.

-Μήπως έφευγες;

-Ν... ό...όχι, όχι! Επειδή σηκώθηκα; Ε ήθελα να πάρω κάτι απ' το αυτοκίνητο μου, αλλά το μετάνιωσα., του είπε ψέματα.

-Α πάλι καλά. Θες να κάτσω μαζί σου;

-Ναι, το ρωτάς; Αν θες μπορούμε να περπατήσουμε κιόλας, είναι όμορφα εδώ. Από τις πιο απόμερες παραλίες., όταν είπε το τελευταίο δαγκώθηκε. Γαμώτο από το άγχος που είχε της ξέφευγαν βλακείες!

-Γιατί όχι; Να περπατήσουμε θα είναι πιο ωραία έτσι.

Η Μήνα σηκώθηκε και άρχισαν να περπατούν παρέα.

-Μήνα, μου έχεις κινήσει τη περιέργεια, το ξέρεις;

-Ναι ε;, του χαμογέλασε και τα γαλάζια της μάτια φωτίστηκαν. Όταν χαμογελούσε γινόταν πιο όμορφη, πιο γλυκιά.

-Ναι! Μου βγάζεις ένα μυστήριο, ένα όμορφο μυστήριο γιατί είσαι κι εσύ όμορφη. Δεν είσαι από τις συνηθισμένες γυναίκες που βλέπουμε καθημερινά. Έχεις αυτό το κάτι..

-Ομολογώ ότι δεν έχουν πει πιο ωραία λόγια για μένα. Μα βρε Αλέξανδρε αυτό το κάτι ποτέ πρόλαβες να το δεις; Πριν λίγες μέρες με γνώρισες., του απάντησε και γέλασε περιπαιχτικά.

-Ε δεν χρειάζεται να σε ξέρω καλά για να το καταλάβω. Και μόνο που σε βλέπει κανείς, αντιλαμβάνεται ότι έχεις κάτι το διαφορετικό. Κάτι που δεν έχουν άλλες γυναίκες.