ΣΕ ΈΧΑΣΑ

3...

"14/12

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Ντρέπομαι που αρχίζω να γράφω λέγοντας σε 'αγαπητό ημερολόγιο'. Όλοι έτσι αρχίζουνε νε χαράζουν πάνω σου τις δυστυχίες τους. Ακούς τον κάθε πόνο του καθενός με την ίδια αρχή. Με τον ίδιο τρόπο. Ξέρω πως όλοι σε ξεχνάνε όταν βρήσκουν την ευτυχία τους. Όταν πλέον δεν έχουν κάποιον πόνο να χαράξουν πάνω σου. Ξέρω πως όταν δεν σε χρειάζονται πια σε αφήνουν να σκονιστείς σε ένα παλιό συρτάρι ή μέσα σε μία παλιά βιβλιοθήκη που δεν επισκέπτονται ποτέ. Όμως εγω σου το υπόσχομαι. Δεν θα σε αφήσω ποτέ να σκονιστείς. Θα γράφω ώσπου να χαθώ, κάπου που ποτέ κανείς δεν θα με βρεί. Κάπου που ακόμα και αν εγώ θελήσω να ξανά γυρίσω δεν θα υπάρχει επιστροφή.

Αυτή είναι η πρώτη μέρα που γράφω. Η μέρα που διώχνω όλα τα χρώματα απο την ζωή μου. Όλες τις ευτυχίες. Τα διώχνω στον κόσμο των ονείρων.  Ίσως για αυτό ο κόσμος των ονείρων που επισκέπτονται όλοι τόσο συχνά είναι τόσο όμορφος και τόσο μοναδικός. Γιατί κάθε άνθρωπος που επιλέγει να βάψει την ζωή του μαύρη και να ζήσει μέσα στην δυστυχία στέλνει όλα τα όνειρα και όλα τα υπόλοιπα χρώματα εκεί. Στον κόσμο των ονείρων. Στον κόσμο που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ να πάει.

Σήμερα έχασα το ονειρό μου. Τον κόσμο μου. Τον Ίαν. Αυτόν. που κατάφερε να με αποτελειώσει. Αυτόν που έφυγε χωρίς χωρίς καν να κοιτάξει πίσω. Έχασα τον άνθρωπο που θα έδινα τα πάντα αρκεί να έμενε αυτός.. όμως όλα έμειναν και έφυγε αυτός. Αυτός που έπρεπε να μείνει.
Περάσαμε έναν μήνα μαζί. Αισθανόμουν πολύ τυχερή και πολύ άνετη μαζί του. Ήταν δικός μου. Η μάλλον έτσι νόμιζα. Νόμιζα πως ήταν δικός μου. Αυτόν τον ένα μήνα πίστευα πως ήταν δικός μου. Αυτόν τον ένα μήνα πίστευα πως ήμουν σε εκείνο τον κόσμο των ονείρων.. πως είμαι το πιο όμορφο σημείο του πιο συναισθηματικού τραγουδιού. Πίστευα πως είχα όλων τον κόσμο. Τον φώναζα 'ανάσα μου' και όντως ήταν. Τώρα όσοι θα με άκουγαν ίσως να με κορόιδευαν. Ίσως να με έλεγαν και τρελή. Γιατί όμως φαίνεται τόσο χαζό το ότι κάποιος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον άνθρωπο που φώναζε 'ανάσα μου' ενώ ξέρουν πως κάποιοι άλλοι ανθρώποι ζουν χωρίς καρδιά, χωρίς συναισθήματα και χωρίς τύψεις;... ξέρω πως ποτέ δεν θα βρώ την απάντηση και ξέρω πως ποτέ δεν θα ξανα βρώ τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα. Δεν πειράζει όμως. Θα ζήσω βλέποντας έστω και απο μακριά τα μάτια του. Θα αντέξω αυτήν την άδικη ζωή βλέποντας την ευτυχία στο χαμογελό του. Θα ζήσω πεθαίνοντας κάθε βράδυ για χάρη του"

Τα μάτια του δάκρυσαν. Δεν πίστευε σε αυτά που έβλεπε. Δεν πίστευε το πόσο σημαντικός ήτανε για αυτήν. Ήξερε όμως πως η αιτία ήταν αυτός.

Έφταιγε.

Με δάκρυα στα μάτια πλέον ο Ίαν γύρισε και την επόμενη σελίδα του ημερολογίου της...