ΣΕ ΈΧΑΣΑ

4...

"17/12
Αγαπητό ημερολόγιο,

Δεν σε έχω επισκεφτεί εδω και τρεις μέρες. Ήμουν έξω απο το σπίτι του Ίαν. Δεν πήγα εκεί ούτε για να μου μιλήσει αλλά ούτε για να με κοιτάξει. Παρόλο που το θέλω πολύ δεν πήγα για αυτό. Πήγα μόνο για να τον δω.. να τον δω ετσι ώστε να αντέξω άλλη μια μέρα μακρυά του. Δεν ξέρω γιατί αλλά όποιον δρόμο και αν πάρω με οδηγεί σε αυτόν. Στον άνθρωπο που ερωτεύτηκα. Στον άνθρωπο που εμπιστεύτηκα την καρδιά μου και την έσπασε.. την έκανε κομμάτια. Κάθε κομμάτι που μαζεύω απο το χάος τον θυμίζει.. μου θυμίζει τον τρόπο που έφυγε. Έφυγε λέγοντας μονάχα μια λέξη. Μόνο ένα 'αντίο'. Αυτή η λέξη κρύβει μέσα της ολόκληρες ιστορίες. Καμία όμως δεν είναι ευχάριστη. Όλες οι ιστορίες που κρύβει έχουν πόνο, μίσος και απωθημένα. Μόνο μια λέξη μπορεί να αλλάξει την ζωή μας. Γιατί εμείς οι ερωτευμένοι δεν μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε ποτέ; γιατί δεν την λέμε; Γιατί φοβόμαστε να χάσουμε ανθρώπους που δεν τους νοιάζει τίποτα για εμάς; γιατί όταν τους χάνουμε, χανόμαστε και εμείς στο χάος της δυστυχίας και του πόνου; μακάρι να μπορούσες να μου απαντήσεις. Μακάρι να μπορούσες να ήξερες.

Φοβάμαι. Φοβάμαι που ακόμα φοβάμαι μην χάσω έναν άνθρωπο που ήδη έχασα. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι απο εκείνα τα παιδιά που είναι χωρίς γονείς και στέκονται δυνατά στην ζωή ενώ εγώ κάθομαι και ακόμα πενθώ ακόμα για έναν έρωτα χαμένο. Αισθάνομαι μισή. Αδύναμη. Πονεμένη και δειλή... όλα αυτά για ένα απωθημένο. Για έναν άνθρωπο. Για τον μόνο μου έρωτα. Τον Ίαν. Θα έδινα ολόκληρη την ζωή μου. Για ένα ακόμα λεπτό. Για ένα ακόμα λεπτό μαζί του και για μια του αγκαλιά. Μετά ας φύγω. Ας χαθώ στο άπειρο. Θα είμαι ευτυχισμένη για αυτό το ένα λεπτό. Γιατί εκείνο το λεπτό θα έχω πραγματοποιήσει ένα απο τα όνειρα μου... το να πεθάνω δίπλα του.. να πεθάνω ακούγοντας τον να μου λέει για μια τελευταία φορά πως με αγαπάει"

Ο Ίαν γονάτισε. Γονάτισε και κοίταξε το πάτωμα. Ακόμα και εκεί υπήρχαν οι φωτογραφίες του. Αφήνοντας ακόμα περισσότερα δάκρυα να χαϊδεύουν το πρόσωπό του γύρισε ακόμη μια σελίδα..