ΣΕ ΈΧΑΣΑ

22...

"Εδώ.. Θέλω να μπω μόνη μου. Σε παρακαλώ" είπε και μπήκε μέσα από την πότα του δωματίου της.

Ο Ίαν δεν μίλησε απλός την κοίταξε που έμπαινε μέσα στο δωμάτιο.

Η Λία άρχισε να ακουμπάει το κάθε τι που βρισκόταν μπροστά της.

Δεν μπορούσε να θυμηθεί.

Η καρδιά της πονούσε χωρίς να ξέρει το γιατί.

Τα δάκρυά της ήταν σαν την καταιγίδα, η ψυχή της όμως δεν σταματούσε να θυμίζει την φωτιά της κόλασης.

Ακούμπησε απαλά το ημερολόγιο και το πήρε στα χέρια της.

Άνοιξε την πρώτη σελίδα και γονάτισε ακριβώς μπροστά από την πόρτα.

Δεν ήξερε ότι ακριβώς από την άλλη πλευρά ο Ίαν ήταν και αυτός γονατισμένος έξω απο την πόρτα και την περίμενε δακρύζοντας και αυτός μαζί της.

Κάθε καινούρια σελίδα που διάβαζε ξανά μάτωνε για ακόμη μια φορά τις αγιάτρευτες πληγές της.

[..]

Έφτασε στην τελευταία σελίδα.

Στο τέλος.

Πλέον είχε θυμηθεί τα πάντα.

Αμέσως σηκώθηκε να πάει να δει τον Ίαν.

Άνοιξε την πόρτα.

Ο Ίαν βρισκόταν όρθιος και την κοιτούσε.

Τα μάτια και των δύο ήτανε δακρυσμένα και φουσκωμένα.

Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και δεν μίλησαν.

Η σιωπή τα έλεγε όλα τα λόγια όμως έκριβαν πολλά.

Η Λία τον πλησίασε και αμέσως ακούμπησε το πρόσωπό του ενώ εκείνος έκλεισε τα μάτια του.

"Αν είσαι όνειρο δεν θέλω να ξυπνήσω. Αν είσαι πραγματικότητα σφίξε με δυνατά στην αγκαλιά σου. Είσαι ταυτόχρονα και φάρμακο αλλά και δηλητίριο για εμένα. Ξέρεις όμως ποιό είναι το κακό; Πώς ότι και αν είσαι εγω θέλω να σε χρησιμοποιήσω απλά για να υπάρχεις μέσα μου είτε αν με σκοτώσεις αλλά είτε και αν με γιατρέψεις. Θέλω απλός να υπάρχεις στην ζωή μου. Ακόμα και αν ήσουν η τελευταία μου πνοή θα προτιμούσα να μην ξανά ανασάνω παρά να σε αφήσω να φύγεις. Η απόλιά σου είναι θάνατος. Η παρουσία σου ζωή... ευτυχία. Άμα ποτέ πας πουθενά ακόμη και στον θάνατο πιάσε μου το χέρι και πάρε με μαζί σού. Δεν θα φοβηθώ γιατι θα ξέρω πως θα είμαι μαζί σου." του είπε αφήνοντας δάκρυα να καλούνε στα μάγουλά της.

"Θα επιλέξω να είμαι ένα δάκρυ σου Λία. Μην με αφήσεις να κυλίσω από τα μάτια σου. Μην με αφήσεις να βγω από εκεί. Μην ξαναδακρύσεις. Έφτεξα και τον εαυτό μου δεν τον συγχωρώ. Σε έχασα και αυτό με σκότωσε. Πως μπόρεσα ρε Λία; Πώς πως μπόρεσα να σε αφήσω να χαθείς; πως μπόρεσα να μην σε αγαπήσω;. Πως μπόρεσα να χάσω εσένα. Εσένα που και μόνο η απουσία σου με άλλαξε; Φοβήθηκα και ακόμα μου φαίνεται πως είναι απίστευτο πως είσαι εδώ κοντά μου. Στα χέρια μου. Αυτό.. Αυτό το ημερολόγιο που έγραφες τα συναισθήματά σου άλλαξαν τα δικά μου. Και εσύ αν είσαι όνειρο μην χαθείς Λία. Μην με αφήσεις να ξυπνήσω και άμα τύχει και ανοίξω τα μάτια μου ενώ είσαι όνειρο μην χαθείς απλός γίνε και εσύ μια πραγματικότητα. Μια πραγματοποιημένη ευχή. Μια ελπίδα.. αλλά μην χαθείς, μην φύγεις, μην εξαφανιστείς και μείνε κοντά μου. Σου ορκίζομαι ότι θα σε αγαπάω, ότι θα σε προσέχω και ότι θα είμαι πάντα δίπλα σου όσο θα χτυπάει αυτή εδώ η καρδιά.... αυτή  η καρδιά που πλέον χτυπάει μόνο και μόνο για πάρτυ σου, μόνο για εσένα " της είπε τοποθετόντας το χέρι της πάνω στο στήθος του για να αισθανθεί τους χτύπους της καρδιάς του.

"Πάμε να φύγουμε από εδώ."  του είπε η Λία πιάνοντάς του σφιχτά το χέρι.

"Σου έχω μια εκπληξη Λία. Πάμε" της είπε και περπάτησαν μέχρι το σπίτι του όπου εκεί πήρανε το αμάξι του και  ο Ίαν άρχισε να την πηγαίνει στο μέρος όπου θα της έκανε την έκπληξη.

Έβαλε ένα μαύρο μαντίλι στα μάτια της  έτσι ώστε αυτή να μην μπορεί να δεί τίποτα.