ΣΕ ΈΧΑΣΑ

10...

"08/01

Αγαπητό ημερολόγιο,

Δεν ξέρω με ποιον τρόπο και με τι να ξεκινήσω πρώτα. Θέλω να τον βγάλω από την ψυχή μου. Όμως ξέρεις κάτι; η ψυχή μου βγαίνει αλλά αυτός όχι. Δεν υπάρχει μέρα που να μην τον σκέφτομαι. Ίσως φανεί ανόητο αλλά δεν βγαίνει ούτε λεπτό από το μυαλό μου. Άραγε έχει καταλάβει ότι δεν είμαι πλέον έξω από το σπίτι του ή όχι; Με σκέφτηκε καθόλου από τότε;.. μακάρι να ήξερα. Μου λείπει. Μου λείπει πολύ. Σήμερα κοίταξα τον εαυτό μου μετά από πολύ καιρό στον καθρέφτη... νόμιζα πως ήμουν ξένη. Νόμιζα πως δεν είμαι εγώ αυτή που επικονιζόταν στον μεγάλο καθρέφτη του δωματίου μου.. τα μάτια μου είναι πρησμένα και έχουν μαύρους κύκλους. Έχω αδυνατίσει πολύ. Η αλήθεια είναι πως δεν βάζω τίποτα στο στόμα μου για πολύ καιρό. Όμως φοβήθηκα. Φοβήθηκα που είδα τον εαυτό μου σε αυτό το χάλι. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Μακάρι και εγώ να ήξερα πως οι άνθρωποι το κάνουν αυτό.. αυτό που καταφέρνουν να ξεχάσουν τα πάντα και συνεχίζουν την ζωή τους λες και ποτέ δεν έγινε τίποτα. Που συνεχίζουν την ζωή τους ανοίγοντας μια νέα άσπρη κόλα χαρτί σβήνοντας το προηγούμενο και ξεχνόντας το λες και δεν υπήρξε ποτέ. Ναι η αλήθεια είναι πως και εμείς οι πληγωμένοι προσπαθούμε να ανοίξουμε μια νε καινούρια και άσπρη κόλα χαρτί.. Όμως ότι και αν να κάνουμε ποτέ δεν θα καταφέρουμε να ξεχάσουμε τα άτομα που μας μαύρισαν την προηγούμενη.. Γιατί εμείς αν αλλάξουμε και βγάλουμε μια άσπρη σελίδα στην ζωή μας εκείνοι που μαύρισαν την προηγούμενη θα ξανά έρθουν. Μόνο και μόνο για να μαυρίσουν και την καινούρια. Όμως για ακόμη μια φορά εμείς δεν θα προσπαθήσουμε να τους σβήσουμε αλλά θα τους βάλουμε και στο πιο όμορφο σημείο. Επειδή εμείς δεν καταφέραμε να τους ξεχάσουμε. Γιατί εμείς ακόμα θυμόμαστε. Τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν, που μας πόνεσαν... Το κακό όμως είναι πως τους έχουμε στο πιο όμορφο σημείο του μυαλού μας, της καρδιάς μας και της ψυχής μας. Μακάρι να ξαναγυρίσουν πίσω σε εμάς... Μακάρι"

Ο Ίαν κοίταξε το μέρος που ήταν ο καθρέφτης. 

Σηκώθηκε και με μίσος και νε απέχθια τον πλησίασε. 

Έσκισε όλες τις φωτογραφίες που ήταν κολημμένες πάνω του και κοίταξε και αυτός εκεί. 

«Σε έχασα Λία. Συγνώμη. Συγνώμη Λία. Όπου και να είσαι συγνώμη. Όπου και αν βρίσκεσαι θα σε βρω. Αρκεί να κοιτάξω μια τελευταία φορά τα ματάκια σου. Αρκεί να μου χαμογελάσεις και μετά διώξε με. Θάψε στο άπειρο.» 

Είπε και με βία άρχισε να χτυπάει το καθρέφτη στο οποίον εικονιζόταν το πρόσωπο του. 

Τον καθρέπτη στον οποίον εικονιζόταν αυτό το όμορφο πρόσωπο που ερωτεύτηκε η Λία... 

Το χέρι του πλέον αιμορραγούσε. 

Δεν τον ένοιαζε. 

Ο πόνος του χεριού του δεν ξεπερνούσε τον πόνο της ψυχής του εκείνη την στιγμή.

Δεν ξεπερνούσε τον πόνο που είχε κάνει ο κόμπος στο στομάχι και στην καρδιά του απο την μετάνια που τον πλήγωνε κάθε σελίδα και απο λίγο πιο πολύ..

Αμέσως έπιασε το ημερολόγιο και γύρισε ακόμη μια σελίδα σελίδα...