ΣΕ ΈΧΑΣΑ

9...

05/01

Αγαπητό ημερολόγιο,

Έφυγε ο παλιός ο χρόνος. Πήρε μαζί του όλα τα όμορφα που ποτέ δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε. Πήρε μαζί του όλα όσα έφερε. Εμένα μου πήρε πίσω το πιο όμορφο δώρο που μου είχε χαρίσει. Τον Ίαν. Δεν ξέρω που πέρασε εκείνο το βράδυ. Ξέρω όμως πως εκείνο το βράδυ δεν γύρισε σπίτι του. Ναι! Θυμάμαι. Είχα πει πως δεν θα ξανά έβγαινα μπροστά του. Έτσι και αλλιώς τον περίμενα από μακριά. Για πολλές ώρες. Ενώ αυτός ήταν ευτυχισμένος και καλοδεχόταν τον καινούριο χρόνο. Εγώ αποχαιρετούσα μια για πάντα το κάθε μέρος που μου τον θύμιζε. Πρώτα πήγα σπίτι του. Κοιτούσα το σπίτι της ανάσας μου και άφηνα της τελευταίες μου πνοές. Αφήνοντας τις πνοές μου άφησα μαζί και όλα τα όνειρα. Όλες τις ελπίδες. Μετά έφυγα. Ξαναπήγα να αποχαιρετήσω το μπαρ. Εκείνο το μπαρ που τον γνώρισα. Δεν έμεινα πολύ. Εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Όλοι χαμογελούσαν. Περίμεναν να αρχίσουν τον καινούριο χρόνο με τον ερωτά τους. Ενώ εγώ τον είχα ήδη χάσει. Για αυτό έφυγα. Αμέσως μετά πήγα στο πάρκο. Σε εκείνο το πάρκο που με πρώτο φίλησε. Εκεί δεν υπήρχε κόσμος. Ήμουν μόνη μου. Έκατσα στο παγκάκι που είχαμε καθίσει μαζί. Έκλεισα τα μάτια μου και τον ονειρεύτηκα δίπλα μου. Τον ονειρεύτηκα να μου λέει για άλλη μια φορά πως με αγαπάει. Δεν ήθελα να ανοίξω ποτέ τα μάτια μου. Όμως ο ήχος από τα πυροτεχνήματα μου θύμισε πως όλα τελείωσαν. Εκείνη την ώρα τα πυροτεχνήματα που στο κόσμο έδιναν ευτυχία και ελπίδες για μια καινούρια αρχή.. εμένα μου έδιναν λύπη, στεναχώρια, πόνο και μου έδειχναν το τέλος. Το τέλος εκείνου του έρωτα που δεν έδινε ελπίδες για μια καινούρια αρχή. Σηκώθηκα και έφυγα και από εκεί, κοιτώντας για μια τελευταία φορά το παγκάκι που ενώ τότε ήταν ευτυχία, τώρα ήταν ένα τίποτα. Αμέσως πήγα σε εκείνο το μέρος. Στο μέρος που βλέπαμε τα αστέρια. Που ήταν σε ένα απομονωμένο μέρος έξω από την πόλη. Εκεί κοιτούσα τα αστέρια και μου έλεγε πως με αγαπάει.Τότε φοβόμουν από τον μεγάλο γκρεμό που υπήρχε εκεί. Τώρα όμως μου έδινε ελπίδες. Με φώναζε. Δεν ήθελα να φύγω ακόμα. Παρακάλεσα τον Θεό, να μου φέρει πίσω τον Ίαν.. και έφυγα και από εκεί. Πλέον ήταν χαράματα. Ξανά κατευθύνθηκα προς το σπίτι του.. δεν ήταν πάλι εκεί. Μετά έφυγα. Γύρισα εδώ. Στο σπίτι. Στο σπίτι με τα κρύα άσπρα ντουβάρια που μέρα με την μέρα έρχονται όλο και κατά πάνω μου. Όλο και ποιο κοντά μου. Ήξερα... εκείνη την μέρα τον είχα αποχαιρετήσει και αυτόν και τα μέρη στα οποία τον θύμιζαν. Από τότε είμαι εδώ. Σε αυτό το μικρό μου το σπίτι που κάθε μέρα περιμένω αυτόν.. τον Ίαν..περιμένω να έρθει να με βρει..περιμένω να με αγαπήσει... Περιμένω.." 

 " Ήρθα Λία. Εγώ είμαι τώρα εδώ.. εσύ λείπεις" ψιθύρισε ο Ίαν γυρίζοντας ακόμα μια σελίδα του ημερολογίου..