ΣΕ ΈΧΑΣΑ

21...

"Είσαι έτοιμη;" την ρώτησε ο Ίαν σφίγγοντας την γροθιά του προσπαθώντας να ενθαρρύνει τον εαυτό του.

Ήξερε πως θα έπρεπε να της θυμίσει τις αλήθειες.. αυτές τις αλήθειες που ο ίδιος έφταιγε που έγιναν.

"Φύγε!" του είπε αφήνοντας δάκρυα να βρέχουν το πρόσωπό της.

Ο Ίαν την κοίταξε προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυά του.

"Φύγε είπα.. Εσύ με τρομάζεις. Φοβάμαι να μπω μέσα από αυτήν την πόρτα που με έφερες. Γιατί το κάνεις αυτό; τι θα κερδίσεις άμα με κάνεις να καταφέρω να θυμηθώ και τι θα χάσω αν δεν θυμηθώ; Τι θα κερδίσεις και τι θα χάσω; Αισθάνομαι ότι τίποτα καλό δεν έχω περάσει.. πονάει η ψυχή μου, ματώνει η καρδιά μου και κάθε καινούρια σκέψη στα παλιά με σκοτώνει. Ναι, ίσως να μοιάζεις υπερβολικά στον Ίαν αλλά με κανέναν τρόπο δεν θα καταφέρεις να με πείσεις ότι  είσαι εσύ αυτός ο εγωιστής και άκαρδος με το πανέμορφο πρόσωπο. Αυτός ποτέ δεν έτρεχε για εμένα.. το θυμάμαι! Για αυτό άσε με.. Ίσως έτσι καταφέρω να ζήσω. Χωρίς να θυμηθώ τίποτα παραπάνω από το πανέμορφο του πρόσωπο και τον σκληρό χαρακτήρα του.. για αυτό άσε με" είπε και άρχισε να ξεσπάει σε λυγμούς καθώς γονάτισε μπροστά από την πόρτα του σπιτιού της.

Ο Ίαν γονάτισε μπροστά της.

Σβήνοντας τα δάκρυά της άφησε και αυτός τα δικά του.

"Όχι Λία. Μη με διώχνεις. Δεν θέλω να φύγω ούτε λεπτό από δίπλα σου. Από κοντά σου. Άσε με μόνο τουλάχιστον να προσπαθήσω να σε κάνω να θυμηθείς. Αν δεν καταφέρω θα φύγω... σου το ορκίζομαι." είπε κάνοντας την να τον κοιτάξει.

"Μου δίνεις τον λόγο σου πως μετά θα φύγεις;" του είπε κοιτώντας τον ικετευτηκά.

"Σου δίνω τον λόγο μου. Πιάσε μου το χέρι και άσε με να προσπαθήσω" της απάντησε απλώνοντας της το χέρι του ενώ πλέον ήτανε όρθιος. 

Η Λία δίνοντάς του το χέρι της πήγανε μπροστά από την πόρτα.

Ο Ίαν έβγαλε το κλειδί που είχε στην τσέπη του και άνοιξε την πόρτα σπρώχνοντας την.

Έμειναν και οι δύο στην πόρτα χωρίς να καταφέρουν να κάνουν βήμα μπροστά.

Ταυτόχρονα χωρίς να το καταλάβουνε έσφιξαν δυνατά ο ένας το χέρι του άλλου.

Πήρανε μια βαθιά ανάσα και ο Ίαν έκανε το πρώτο βήμα μπροστά.

Μπήκανε μέσα και κοίταξαν το χάος που κατοικούσε πλέον εκεί.

Μισές σκισμένες φωτογραφίες...

..Σπασμένα τζάμια...

και διάφορα πράγματα του σπιτιού πεταμένα παντού..

Η Λία πήρε μια από της φωτογραφίες του Ίαν που υπήρχανε σε κάθε γωνιά και την έσφιξε δυνατά κατά στο στήθος της.

"Αυτός είναι. Πόσο ίδιοι φαίνεστε μα πόσο διαφορετικοί είστε. Πόσο θα ήθελα τώρα να ήσουν αυτός και να με κοιτούσες όπως τώρα.. "

"Θα το καταλάβεις από μόνη σου Λία.. εγώ είμαι απλά άλλαξα. Με άλλαξε ο έρωτας σου και η μετάνοια μου." Απάντησε κοιτώντας για ακόμη μια φορά με μίσος το πρόσωπο του που εικονιζόταν στην φωτογραφία που αγκάλιαζε η Λία.

Δεν απάντησε απλός τον κοίταξε.

Τα δάκρυά της δεν σταμάτησαν να τρέχουν από τα μάτια της.

Κάθε καινούριο βήμα που έκανε μέσα στο σπίτι εκείνο την φόβιζε.

Δεν ήξερε τον λόγο απλός αισθανόταν περίεργα.

Ίσως το μυαλό να μην θυμόταν αλλά η καρδιά δεν είχε ξεχάσει τις χαρακιές που είχε ζήσει μέσα σε εκείνο το μικρό σπίτι για αυτό καταλάβαινε όλα τα άσχημα αλλά δεν θυμόταν και πολλά.

Ίσως η κάθε καινούρια πλευρά του σπιτιού που κοιτούσε να της θύμιζε και κάτι καινούριο. Όσο θολά και αν θυμόταν μικρές εικόνες περνούσαν και από το μυαλό της.

Κάθε καινούρια ανάμνηση μια καινούρια αξέχαστη χαρακιά στην καρδιά. Κάθε καινούρια χαρακιά στην καρδιά και ένα καινούριο αξέχαστο συναίσθημα.

Προχώρησαν και πήγανε ακριβώς  μπροστά από την πόρτα του υπνοδωματίου της.

Ο Ίαν πήγε να άνοίξει την πόρτα όμως η Λία πιάνοντάς του το χέρι τον σταμάτησε.

"Όχι ακόμα.. περίμενε!" είπε και τον κοίταξε αμήχανα..