ΣΕ ΈΧΑΣΑ

19...

"Ε-εδώ είμαι μικρή μου.. δίπλα σου."της έλεγε καθώς την έβλεπε να ανοίγει τα μάτια της.

Εκείνη τον κοίταξε και απλός δεν έλεγε τίποτα. Μόνο τον κοιτούσε.

Αδύναμα.

Περίεργα.

Φοβισμένα.

Τα μάτια της δάκρυσαν καθώς εκείνη για ακόμη μια φορά έσφιξε το χέρι του και ξανά ανοιγόκλεισε τα μάτια της.

Δεν ήξερε αν ήταν αλήθεια η φαντασία.

Δεν ήξερε που βρισκόταν και τι της συνέβαινε εκείνη την στιγμή.

Δεν θυμόταν τίποτα. Εκτός από ένα όνομα και ένα πρόσωπο που δεν θύμιζε καθόλου με τον άνθρωπο που βρισκόταν εκείνη την ώρα ακριβώς μπροστά της δακρύζοντας και φιλώντας συνεχώς το χέρι της ή μάλλον ήταν τόσο ίδιος και τόσο διαφορετικός που την έκανε απλός να τον κοιτάει.

Χωρίς λόγο.

Ήτανε τόσο αδύναμη που δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει αλλά ούτε να καταλάβει τι της έλεγε ο Ίαν που βρισκόταν ακριβώς μπροστά της.

Δεν τον γνώριζε και ταυτόχρονα τον ήξερε πολύ καλά.

Μπερδευόταν. Δάκρυζε και έλεγε συνεχώς μόνο το όνομα του Ίαν.

Ο Ίαν την κοιτούσε και προσπαθούσε να καταλάβει αν τον γνώρισε.. αν τον θυμάται.

"Είμαι εδώ Λια. Είμαι δίπλα σου μικρή μου της έλεγε συνεχώς αφήνοντάς την να τον κοιτάει μπερδεμένα.

Ο γιατρός μαζί με τους φίλους του απλός κοιτούσαν και μετά από λίγα λεπτά ο γιατρός τον παρακάλεσε να βγει έξω για να δει την κατάσταση της.

[...]

"Πως είναι γιατρέ;" ρώτησε ο Ίαν πλησιάζοντας τον γιατρό.

"Προς το παρόν δεν θυμάται και πολλά. Ίσως άμα εσύ θυμάσαι θα πρέπει να της τα λες συνεχώς για να τα θυμηθεί. Τώρα πρέπει να την αφήσουμε να ξεκουραστεί" είπε ο γιατρός και αμέσως συνέχισε πηγαίνοντας στο γραφείο του.

Ο Ίαν γύρισε και κοίταξε τους φίλους του οι οποίοι καθόντουσαν στις καρέκλες κουρασμένοι και εξαντλημένοι.

"Ευχαριστώ! ευχαριστώ πολύ παιδιά για όλα. Δεν είναι ανάγκη να καθίσετε ακόμα περισσότερο άμα συμβεί κάτι θα σας ενημερώσω." είπε και ξαναμπήκε στο θάλαμο που κοιμόταν η Λία ενώ οι φίλοι του έφευγαν.

"Λία. Θα μπορέσεις να με συγχωρέσεις; Θα μπορέσεις να ζήσει την υπόλοιπη σου ζωή με τον δολοφόνο σου. Είμαι τόσο μετανιωμένος που δεν ξέρω κανέναν τρόπο να σε κάνω να θυμηθείς. Ξέρεις γιατί; γιατί το μόνο που έζησες από εμένα είναι πόνος και δυστυχία. Εγώ πραγματικά δεν θέλω να σου θυμίσω τίποτα από αυτά." είπε καθώς είδε την Λία να ανοίγει τα μάτια της και να τον κοιτάει.

"Μην προσποιήσε!" του είπε αφήνοντας τα μάτια της να δακρύζουν.