ΣΕ ΈΧΑΣΑ

20...

Ο Ίαν την κοίταξε.

Δεν καταλάβαινε τι εννοούσε.

"Μην με κοιτάς" συνέχισε η Λία κάνοντας τον να ταραχτεί ακόμα πιο πολύ.

"Τι εννοείς;" την ρώτησε απορημένος.

"Εσυ.. εσύ δεν είσαι ο Ίαν. Εσύ είσαι απλός κάποιος που του μοιάζει. Κάποιος που του μοιάζει τόσο πολύ που δεν μπορώ να κρατήσω τον εαυτό μου για να μην σηκωθώ και τον αγκαλιάσω. Εσύ είσαι απλός ένα ψέμα που ταυτόχρονα με κάνεις και να θέλω αλλά και να μην θέλω να σε πιστέψω. Φύγε. Δεν είσαι εσύ ο Ίαν που ερωτεύτηκα. Εσύ είσαι γλυκός, καλός, ευαίσθητος αλλά ταυτόχρονα και δυνατός. Ενώ αυτός ξέρεις πως ήτανε; Σκληρός, δεν τον ένοιαζε για μέναν ή μάλλον.. δεν τον ένοιαζε για κανέναν. Αυτός δεν ξέρει καν που είμαι τι κάνω και πως είμαι. Τώρα ή θα κοιμάται ή θα είναι με τους φίλους του. Εσύ φύγε. Ο Ίαν που μου λείπει τόσο πολύ σου μοιάζει λες και είσαι εκείνος. Φύγε δεν θέλω να πιστέψω σε ένα ψέμα. Άσε με. Άσε με να ζω περιμένοντας τον. Δεν γεμίζει η απουσία του. Δεν κλείνουν οι πληγές που άφησε. Φύγε.. σε παρακαλώ" είπε καθώς δάκρυα έσταζαν ασταμάτητα από τα μάτια της ενώ έπαιρνε τα χέρια της από τα δικά του.

Δεν πίστευε πως αυτός που βρισκόταν εκεί ήταν ο Ίαν.

Νόμιζε πως ήτανε κάποιος που του μοιάζει πολύ.

Της έλειπε ο Ίαν αλλά δεν τον γνώριζε.

Μάτια έσταζαν συνεχώς και από τα μάτια του Ίαν καθώς εκείνη του έλεγε αυτά τα λόγια.

Ήξερε ακόμα και ο ίδιος οτι η συμπεριφορά του απο τότε που είχε αρχίσει να διαβάζει το ημερολόγιο είχε αλλάξει πολύ.

Αυτή την φορά μίσησε ακόμα μια φορά τον παλιό του εαυτό.

Το όμορφο πρόσωπό του δάκρυσε.

"Σε παρακαλώ Λία μη.. μη μου μιλάς έτσι. Ναι, ήμουν ένας εγωιστής ένας ψεύτης, ένας διπρόσωπος, ένας αναίσθητος ήμουν ότι θες ήμουν Λία αλλά σε παρακαλώ μην μιλάς έτσι. Τα λόγια σου χαράζουν την ψυχή μου. Εγώ είμαι Λία.. Ο Ίαν." της είπε ενώ αυτή τον κοιτούσε.

Όχι δεν τον γνώρισε.

Δεν το πίστεψε.

Απλός ο άνθρωπος που ήτανε ακριβώς μπροστά της πίστευε πως ήτανε κάποιος που είχε ολόιδια χαρακτηριστικά προσώπου με τον Ίαν όμως με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα.

Δεν θυμόταν σχεδόν τίποτα.

Εκτός από το πρόσωπό του και τις πληγές που της άφησε.

Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

Δεν σταμάτησε να του λέει αδύναμα να φύγει.

Ο Ίαν δεν είχε τι άλλο να κάνει από το να βγει από τον θάλαμο φωνάζοντας τον γιατρό.

"Ίαν θυμάται μόνο το όνομα σου και τίποτα άλλο. Από ότι φαίνεται ήσασταν πολύ ερωτευμένοι εσείς. Ε λοιπόν το μόνο που μπορεί να κάνουμε για να θυμηθεί είναι είτε με φωτογραφίες είτε με γνωστά μέρη να την κάνεις να θυμηθεί. Μετά απο μια βδομάδα ας ξεκινήσουμε." είπε ο γιατρός και αμέσως έφυγε.

Ο Ίαν έμεινε να κοιτάει στο κενό.

Δεν μίλησε.

Ναι, η Λία ήτανε πολύ ερωτευμένη με εκείνον όμως εκείνος όχι.

Μετάνιωνε και ξανά μετάνιωνε με κάθε του σκέψη στο παρελθόν.

Γονάτισε.

Άφησε ακόμα περισσότερα δάκρυα να τρέχουνε απο τα μάτια του.

Άρχισε να φωνάζει.

Ο λίγος κόσμος που βρισκόταν εκεί εκείνη την στιγμή ταράχτηκε.

Δεν το ένοιαζε τίποτα και κανείς.

Κάποιοι γιατροί με μια ηρεμιστική ένεση το μετέφεραν σε ένα θάλαμο.

Πρώτη φορά αισθανότανε έτσι.

Μόνος. Δήλος. Απελπισμένος. Πονεμένος. Μετανιωμένος.

Ερωτευμένος.

[ΜΕΤΆ ΑΠΌ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΆΔΑ]

"Που με πας" είπε η Λία καθώς ο Ίαν την ετοίμαζε για να βγουν.

"Σε ένα μέρος Λία. Πρέπει να θυμηθείς. Θα σε βοηθήσω" της είπε προπαθώντας να την πείσει.

"Δεν θέλω. Φοβάμαι να θυμηθώ."΄του είπε και εκείνη την ώρα και οι δύο δάκρυσαν.

Η Λία για αυτά τα λίγα που θυμόταν πως έζησε.

Ο Ίαν για αυτά που φοβόταν όταν θα γίνουν την ώρα που θα έμπαιναν μέσα στο σπίτι.

Στο σπίτι της Λίας.

Εκεί που και οι δύο πόνεσαν.

Εκεί που όλα θα κατάφερναν να τις θυμίσουν τα πάντα.

Τα σπασμένα γυαλιά από το καθρέφτη.

Η κάθε γωνιά που ήτανε γεμάτη με φωτογραφίες του.

Το ημερολόγιο..

.... αυτό που έκρυβε όλη την αλήθεια...