Κορέα (SUGA BTS greek Fanfiction)

Κεφάλαιο 42

SUGA's Pov

"Αουτς! Α, α, Α!!!" Η Κίρα φωνάζει.

"Ένα λεπτό ακόμα, κορίτσι μου." Λέει ενοχλημένη η νοσοκόμα.

Είμαι μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου όπου της κάνουν ράμματα, ωστόσο ο νους μου ταξιδεύει αλλού.

Το μόνο που σκέφτομαι είναι τα γεγονότα του προηγούμενου μισάωρου.

Όταν την είδα βυθισμένη μέσα στην μπανιέρα και σκέφτηκα πως την έχασα, τα πάντα μέσα μου έπαψαν να λειτουργούν. Για εκείνα τα δευτερόλεπτα έπαψα να ζω, η καρδιά μου να χτυπά.

Τόσο πολύ είχα τρομάξει. Το μόνο που κατάφερε να κάνει ο οργανισμός μου ήταν να σκεφτεί να την τραβήξει έξω.

Σκεπτόμενος το πόσο τρομακτική ήταν για μένα αυτή η εμπειρία, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα: Η Κίρα ήταν υπερβολικά πολύ σημαντική για μένα ώστε να αφήσω να της συμβεί το οτιδήποτε.

Και εκεί πέρα, μέσα σε εκείνο το απλό δωμάτιο νοσοκομείου, πήρα μια πολύ μεγάλη απόφαση. Από εδώ και στο εξής θα έβαζα τα δυνατά μου να μην την πληγώσω ποτέ ξανά, ούτε ψυχικά αλλά ούτε και σωματικά.

"Ορίστε! Είστε έτοιμη, δεσποινίς! Πάλι καλά που φροντίσατε την πληγή πριν έρθετε, αλλιώς θα μπορούσε να είχε μολυνθεί!" Μιλάει ξαφνικά η νοσοκόμα.

Φεύγει από το δωμάτιο και μας αφήνει μόνους. Εγώ σηκώνομαι από την καρέκλα που καθόμουν σε μια γωνία και κατευθύνομαι προς την Κίρα.

Το μέτωπό της γυαλίζει από τον κρύο ιδρώτα που την έλουσε και εγώ της δίνω ένα χαρτομάντιλο να σκουπιστεί.

"Ευχαριστώ..." μουρμουρίζει.

Η καημένη είναι κατάχλωμη! Τελικά δεν είμαι ο μόνος φοβητσιάρης εδώ πέρα.

Χωρίς να το θέλω, μου ξεφεύγει ένα γελάκι.

"Πάμε;" την ρωτάω αμέσως για να το καταλήψω και απλώνω το χέρι μου.

"Απλά δε μου αρέσουν οι βελόνες..." μουρμουρίζει ενώ μου παίρνει το χέρι που της προσφέρω.

Με αφήνει να την καθοδηγήσω σιγά σιγά έξω από το νοσοκομείο και μέσα στο αμάξι μου. Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά είμαστε και πάλι σπίτι, αφού έχουμε πιο πριν σταματήσει να πάρουμε φαγητό.

Καθόμαστε δίπλα δίπλα στον καναπέ απέναντι από το τζάκι που όλως παραδόξως, δεν έχει σβήσει ακόμα.