SEN LEYLA'SIN

🕸️ BEN LEYLA'YIM 🕸️

...

"Leyla, beni duyuyor musun?"dedi Noyan.

"Duyuyorum."

"Benim kim olduğumu biliyor musun?"

"Sen Yavuz'sun."

"Ben Yavuz'um. Sen Leyla'sın. Kimsin sen?"

"Ben Leyla'yım."dedim sesimin titrememesi için çabalayarak.

"Aferin Leyla. Leyla, senin hatırladıkların Cezayir'deki hastanede başlıyor. Öncesini hatırlamıyorsun. Hatırlıyor musun Leyla?"

"Hatırlamıyorum."

"Libya'da Nefise Teyze'nin anlattıklarını hatırlıyor musun?"

"Hatırlıyorum."

"Eski nişanlın Nevfel ve üvey baban Haşim seni öldürmek istiyor. Yavuz seni onlardan korur. Yavuz'a güven. Yavuz'a güveniyor musun Leyla?"

"Güveniyorum."

"Aferin. Yavuz iyi bir adam. Yavuz'la evlen. Yavuz'la evlenecek misin Leyla?"

"Evet."

"Yavuz'un söylediklerini yapmazsan başın belaya girer. Yavuzun söylediklerini yapacak mısın Leyla?"

"Evet."

"Güzel. Yavuz'dan başkasına ihtiyacın yok. Yavuz'dan başkasına ihtiyacın var mı Leyla?"

"Hayır."

"Geçmişini aramaktan vazgeç. Geçmişini arayacak mısın?"

"Aramayacağım."

"Sen Leyla'sın. Kimsin sen?"

"Ben Leyla'yım."

...

Aylarca hipnozlar sırasında bana bunları telkin edip durmuşlardı. Neden hafızamın yerine gelmesinin bu kadar uzun sürdüğünü, neden sürekli ben Leyla'yım deyip durduğumu, neden Yavuz'la evlenmek zorunda hissettiğimi anlıyordum.

Gözlerimi açıp yakasına yapışmamak için kendimi zor tutuyordum. Bana bunları yaşatmış olması inanılır gibi değildi. Noyan nasıl bu hale gelmişti?

Boğuluyordum. Annem, babam, Zaydan... Başıma gelenlerden haberleri yoktu. Ben de onların ne durumda olduklarını bilmiyordum. Bir dakika daha beklemeye, olanlara göz yummaya tahammülüm kalmamıştı. Ama Noyan'ın beni zorla yanında tutmaya kalkmasından korkuyordum. Bunca şeyi göze aldıktan sonra hafızamın yerine geldiğini anlarsa gitmeme izin vermeyebilirdi.

***

...

"Üçten geriye doğru sayacağım. 1, dediğimde uyanacaksın. 3, 2, 1"

Gözlerimi açtığımda İlker yanımdaki sandalyede oturuyordu. Noyan da onun biraz gerisinde kollarını birbirine bağlamış şekilde, rahat bir tavırla beni izliyordu. İkisinin de yüzüne tükürmek istiyordum. Yapacaktım da. Ama şimdi değil. Dilimin ucuna gelen bütün hakaretleri yuttum.

"Bir şeyler söyledim mi?"

"Bir kamyonetten, tırdan, patlamadan, Enver, diye birinden bahsettin ama hala net bir şey söyleyemedin."dedi İlker.

İkisiyle de gözgöze gelmekten korkuyordum. Yüzlerine bakmadan, sakin kalmaya çalışarak koltuktan kalktım. Ne yapacağımı, ne söylemem gerektiğini, hatta elimi kolumu nasıl hareket ettireceğimi bile bilemiyordum. Sanki beynim, ruhum uyuşmuştu.

Bir an için bakışlarım Noyan'ı buldu. Olduğu yerden kımıldamamış, beni izliyordu. Sanki gözlerimi görürse zihnimi okuyacakmış gibi bakışlarımı kaçırdım.