Her Knight In Shining Fangs [COMPLETED]

CHAPTER 12:

-Harry's Point of View-

Hindi ako makapaniwala na bumabalik nanaman ang mga gustong magpabagsak sa amin. This is ridiculous, after all these years hindi parin sila tumitigil.

"Dad what happened?" Hindi ako mapakali nang makita ko ang lugar ng mga tauhan ni papa, halos kalahati ay napaslang. Puro abo na rito ngunit ang kanilang mga dugo ay bakas parin sa sahig.

"Sumugod nanaman sila, unti-unti nanaman silang nagpaparamdam" nakatingin lang si dad sa bilog na buwan. Nangyari rin ito noong nabubuhay pa si Sheriana, may sumusubok sa amin, at gusto kaming pabagsakin.

Ang mga Vampire Huntresses.

Kilalang angkan ng mga kababaihan na gustong mawala ang mga bampira sa mundo, vampire hunter ika nga, mga tao sila. They know how will all vampires be vanished, kaya pinipilit naming gawing maayos ang ugnayan namin sa mga tao.

"Hindi sila titigil hangga't hindi tayo nawawala, Harry" humarap na sa akin si dad.

"Don't worry Dad, I'll send half of my battlers." Marami pa kaming mga tauhan dito sa mundo mas marami sila sa England.

Tumango lang ito, hindi mahahalata kay dad ang takot dahil siya ang may mataas na katungkulan at dahil narin siya ay malakas. And I think my father is now the target of those Vampire Huntresses.

We have to make sure that we're safe.
Bumalik na agad ako sa bahay, naiwan lang pala do'n si Hera.

"Master Harry" Nakayukong bati sa'kin ni Mary.

"You're finally here, mind Hera for now okay?" I said.

"Pasensya na po Master Harry, sinubukan ko pong bisitahin ang pamilya ko" she said. Hindi ko na lang iyon pinansin.

Hinanap ko kaagad si Hera dahil baka umalis nanaman 'yon. Ngayon ayaw ko na siyang umaalis nang hindi ako kasama. Naabutan ko siya na nasa bintana, pinagmamasdan ang buwan. I don't want to disturb her. She was so beautiful at that, peacefully staring and lighten by the moon.

Napansin ko naman agad nang may luhang umagos sa kanyang pisngi, naaninag ko ito dahil narin natamaan ng liwanag ng buwan.

"Hera" I said. Humarap siya sa'kin na agad pinunasan ang kanyang luha.

"Nandyan ka na pala, hindi ba tayo papasok? 9:00 pm na eh" Ngayon ko lang napansin na nakabihis na pala siya ng pangschool. Hinawakan ko ang pisngi niya.

"Sandali lang antayin mo ako." I told her. With that I immediately go downstairs not bothering if I do not drink some blood for this night.

"Let's go" I said then she followed me.
She's not afraid in my door anymore.
I thought she was, but how brave she is, she can manage her thoughts to find the door.

Pero bakit nga pala siya umiyak kanina? Kitang-kita ko ang luha niya.
Tinignan ko siya na nakatanaw lang sa labas. Malungkot siya.

I glance at her. She was busy staring outside seeing her sadness. I want to know what's on her mind but I think it's time to let her share it with me if she wanted to.

Ayoko ng basahin nang basahin ang nasa utak niya, sabi niya nga 'Privacy' naman daw. Aantayin ko nalang yung panahong wala ng privacy. Yung magiging akin na siya.

"Are you okay?" I asked. Hindi parin kasi siya umiimik kahit na nandito na kami sa room.

"Ah, oo okay lang ako" she answered.

"Hey tell me, what's the problem?" I hate this feeling, kapag may gusto akong malaman at hindi maibigay hindi ko mapigilan yung pag-init ng ulo ko.

I am losing my temper, when she have any secrets. Break time na pero hindi parin nagbabago ang itsura niya, napipilitan tuloy akong basahin nalang yung nasa utak niya.

"Hi Hera!" Napatingin ako sa lalaki na tumawag kay Hera. Siya yung lalaking umaaligid kay sweety, I don't believe that he is just a friend of her.

"Oh Ethan" Hera responded. She approaches that man named Shit Ethan. I don't care about his shitness.

"Ay bakit naman ganyan 'yong mukha mo?" he asked. Rinig na rinig ko parin ang usapan nila. And i can feel now my temper growing.

"Haha wala ito, tara libre mo ulit ako?" she said greatfully to that Ethan.

Bakit ba siya ganito sa akin! She doesn' t care about how worry I am to her?

Hinayaan ko nalang muna na mawala ang lungkot niya sa lalaking 'yon, baka lalo siyang malungkot or matakot kapag masigawan ko siya. I won't that happen again.

Ayokong tuluyan niya akong layuan ulit.

~*~

-Someone's Point of View-

"Hey you! Ayusin niyo ang pagbabantay, we have to be sure where to start" kailangan nasa tama ang lahat.

Hindi pwedeng may kulang.
Hindi pwedeng may sobra.

Ayoko na uli mangyari ang nakaraan,
Ayokong magkamali! nagawa ko pang isakripisyo ang kapatid ko ng dahil sa kagustuhan kong mapabagsak silang lahat.

That's what our family do!
We want to save humans from those vampires!

Tama na ang pangaalipin nila sa ilang mga tao, akala nila hindi namin malalaman. Idiots are better than smart. Mukha lang kaming walang alam pero diskarte ang mayro'n kami.

"Lady Vhyl, hindi mo ba ako tutulungan?" Simula nang planuhin kong muli ang pagpapabagsak sa mga bampira ay hindi na siya umiimik kung ano man ang mga nagiging desisyon ko.

Tila nawalan na siya ng ganang maghiganti.

"Do you think, this can be helpful? All this time your plans are always failed. Nagsasawa na ako sa mga kapalpakan mo, pati ang kapatid natin nadamay." Nasaktan ako sa sinabi niya.

Wala na akong nagawang tama. Si ate ang laging pumipigil sa akin na maghinay-hinay lang dahil iba ang kinakalaban ko.

"We, Vampire Huntresses are focused on Vampires with higher positions who do evilness, not on the vampires you wanted to die because you hated them. So immature." She's correct hindi ko alam pero galit talaga ako sa pamilya nila.

Kung sinu-sino nalang ang mga pinakikialaman at kinakalaban ko.
Wala na akong pakialam kung nakagawa sila ng mali o hindi.

"Well. . .kung ayaw mong tumulong e'di h'wag, i'm just asking IF. YOU WANT." pagmamatigas ko.

Sa ayaw nila't sa gusto gagawin ko lahat. Walang pwedeng kumalaban sa akin. Even you my sister, Lady Vhyl.

A/N:

Pwede niyo rin pong basahin ang isa ko pang story Then He's A Worst Vampire😂 Salamat😭😂
-Kabs WP

Published: May 10, 2017