☆ WARNING : niet lezen!!!! Het is te cringe voor woorden 😅 ☆
Jordan is al van kleins af aan opgeleid als huurmoordenaar, maar om zijn ware identiteit te verbergen gaat hij zoals iedereen naar school. Daar ontmoet hij Daylon en ze worden beste vrien...
'Maar dat wil ik niet' zeg ik zeurend en houd de helm onder mijn arm. 'En ik zeg dat je moet of wil je dat je moeder hiervoor moet boeten' zegt hij dreigend waardoor ik hem met vernauwde ogen aankijk. 'Best maar dat is gewoon chantage' snauw ik en gooi de helm net voor zijn voeten terwijl ik naar binnen storm.
Ik ren de trap op en als ik op mijn kamer ben sla ik de deur zo hard als ik kan dicht. Ik zucht eens diep en ga naar de site waar ik naar school moet gaan, wat ik dus totaal niet wel. Ik wil niet bevriend raken met mensen, ze gaan me sowieso niet mogen.
Als een klein kind sla ik boos mijn armen over elkaar heen. 'Morgen is je eerste dag' hoor ik hem roepen maar ik antwoord niet, puur omdat ik weet dat het hem mateloos irriteert. Mijn deur gaat met een luide knal open en niet veel later voel ik een hand om mijn keel.
'Als ik iets zeg moet je antwoorden' zegt hij met een dreigende ondertoon en zijn gezicht trekt rood weg van woede. Ik besluit om niet te regeren en de druk aan mijn keel word groter. Ik knipper de tranen weg en probeer niet naar lucht te happen, als huurmoordenaar kan ik heus wel wat hebben.
'Jij smeerlap' zegt hij woedend en gooit me op de grond, ik laat mijn rug tegen de muur leunen en breng mijn ademhaling onder controle. 'Je moeder gaat hiervoor boeten' zegt hij waardoor ik meteen opspring. 'Nee' schreeuw ik maar ik krijg enkel een grijns terug. Hij verlaat mijn kamer en ik ga weer op de grond zitten.
'Ooit ga ik wraak nemen' zeg ik fluisterend en bal mijn handen tot vuisten. Ik sta op en begin verwoed alles wat ik tegenkom te gooien. 'Verdomme ik krijg je nog wel' schreeuw ik zo hard als ik kan. Ik duw mijn kast de grond op en pak zelfzeker het zakmes dat er achter ligt voor noodgevallen.
Stilletjes open ik de deur en demp mijn ademhaling omdat hij redelijk zwaar is momenteel. Ik stap rustig de gang uit en let op elk klein detail dat ook maar beweegt. Dan kom ik bij zijn kamer aan en ik hou de handpalm stevig vast.
'Kom maar binnen' zegt hij en met een frons open ik de deur, maar ik blijf wel in de deuropening staan. 'Nog steeds zo verbaasd? Je moet beter weten. Je bent nog zo jong en je moet nog zoveel leren' zegt hij en strijkt zachtjes met zijn mes over het dekbed. Mijn hartslag stijgt.
In één beweging lig ik onder hem en drukt de platte kant van het lemmet tegen mijn keel. Als ik nu een verkeerde beweging maak heb ik er van. 'Maar ik kan er ook best voor zorgen dat het hier voor je eindigt.' zegt hij en ik kijk hem furieus aan. 'Je bent ziek' spuug ik eruit.
Hij grijpt mijn shirt en duwt me harder tegen de vloer. 'Praat niet zo tegen mij' zegt hij en zijn ogen schieten heen en weer. 'Verontschuldig je' zegt hij dan en ongelovig kijk ik hem aan. 'Ben je gek' spuug ik weer. 'Nu' schreeuwt hij woedend en houd dreigend de punt van het mes voor mijn oog.
'Sorry' zeg ik maar niet gemeend. 'Sorry wie' zegt hij en komt nog dichter. 'Sorry vader' zeg ik snel.
De twee hoofdpersonages:
- Jordan:
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
- Daylon (het is wel een gif sorry):
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
