Forgive Me (Voltooid)

Hoofdstuk 18

Jordan

Mijn volle rugzak hijs ik op mijn rug. 'Wat denk jij te doen?' Victor die voor me staat trekt zijn wenkbrauw op. Hij weet maar al te goed wat ik ga doen, zijn telefoon heeft hij al in de aanslag om het hoofdkwartier te bellen.

'Op reis' zeg ik sarcastisch en stap langs hem heen. Als ik hem passeer trek ik zijn telefoon uit zijn handen en zet het op rennen.

Omdat ik weet dat hij beneden alles op slot heeft gedaan ren ik naar mijn kamer toe, achter mij hoor ik zijn zware voetstappen. Mijn kamerdeur gooi ik met een klap open en zo snel als ik kan open ik het raam.

Als mijn benen over de rand bungelen en ik verder naar beneden wou gaan grijpt hij mijn arm af. 'Jullie pakken mijn beste vriend niet ook van me af' sis ik en grabbel met mijn vrije had het mes uit mijn broekzak.

Als hij geopend is steek ik in zijn arm die vervolgens mijn arm met een pijnlijke kreet loslaat. Met een harde klap val ik op de grond maar ik kom snel weer overeind en ren weg.

Ik haal pas opgelucht adem als ik in de trein zit, op weg naar Daylon om hem daar weg te halen. Momenteel zit hij in het gebouw om opgeleid te worden als huurmoordenaar maar dat laat ik echt niet gebeuren.

Na een lange reis ben ik er dan toch uiteindelijk aan gekomen. Met een pas kom ik binnen maar alles verloopt te makkelijk naar mijn zin. 

'Ik moet Daylon spreken' zeg ik tegen Anna die alle papieren bij houd. 'Je weet dat het niet mag.' fluistert ze. 'Hij is nog een enigste dat ik heb, ik laat ze hem niet ook van me afpakken' sis ik.

Een minuut lang kijkt ze mij moeilijk aan. 'Kamer 214' zegt ze dan en ik knik. 'Dankje' zeg ik nog voor ik ren. 

Ik haal diep adem als ik voor kamer 214 sta. Zachtjes open ik het. De deuren zijn eigenlijk altijd open maar om weer naar buiten te kunnen heb je een speciale pas nodig. 

Mijn hart mist een slag als ik hem zie Hij zit vast gebonden en hij zit ook nog eens onder het bloed

'Daylon' zeg ik zacht en ga naast zijn bed staan. 'Jordan?' zijn stem klinkt zacht en gebroken. 'Ik haal je hieruit makker.'

'Je bent geen gewone schooljongen' zegt hij en kijkt me pijnlijk aan. 'Ik leg je later alles uit, maar eerst moeten we hier weg zien te komen' zeg ik en hij knikt zachtjes.

Ik maak hem los en help hem om rechtop te zitten, vervolgens sla ik zijn arm om mijn nek en sla ik mijn arm om zijn middel om hem meer steun te bieden.

Als ik de deur heb open gedaan kijk ik eerst of ik niemand zie, vervolgens stappen we de gang uit. 'We moeten via de trap anders valt het te veel op' zeg ik en hij kijkt me moeilijk aan. 

'Ga op mijn rug' zeg ik dan. Met moeite krijg ik hem op mijn rug. Als we beneden zijn kijk ik kort naar Anna. Ze tikt op haar pols en ik knik kleintjes.

Als we uit het gebouw zijn ga ik richting het bos. Pas na een uur stop ik met stappen omdat ik niet meer kan. voorzichtig laat ik hem van me afglijden en ik moet zeggen dat hij er verschrikkelijk uit ziet.

'Hee Daylon, ik moet naar het stad, wat spullen kopen om je er een beetje beter te laten uitzien anders val je te veel op' zeg ik en hij humt wat. 'Ik haast me' zeg ik voordat ik naar de stad begin te rennen.