Forgive Me (Voltooid)

Hoofdstuk 24

Pov Daylon

Het is de volgende ochtend en buiten op het trapje wacht ik op Kay, ik voel hoe ik zenuwachtig ben. Gewoon voor het feit omdat ik echt heel benieuwd ben of Jordan daadwerkelijk met zijn vader heeft gesproken, en zo ja hoe hij reageerde. 'Dit is ook de eerste keer' zegt Kay die voor me komt staan. 'Voor alles een eerste keer zeker' zeg ik met een glimlach en sta recht.

Ergens wil ik Kay ook alles vertellen maar ik weet dat Jordan dat gewoon niet wilt. Maar het is gewoon dat Kay mijn beste vriend is en hij heeft me al zoveel geholpen, met alles eigenlijk al. In stilte stappen we naar school en volgens mij heeft hij wel door dat er iets aan de hand is maar gelukkig vraagt hij er niet naar.

Als we op school zijn stappen we naar Jordan en zijn gezicht staat bedroefd, heel erg bedroefd waardoor ik hem bezorgd aankijk maar hij schud zacht zijn hoofd als teken dat hij het er nu niet over wilt hebben. We gaan zitten en ik haal mijn werkboeken boven omdat ik nog een oefening moest afwerken. 

Als de bel gaat ben ik net klaar en stop alles weg en samen gaan we naar de juiste klas. De dag gaat heel erg traag voorbij en Jordan was er echt met zijn gedachtes niet bij, hij heeft amper iets gegeten of gezegd en ik begin me best zorgen te maken. 

'Wat is er?' vraag ik als we op een bankje in het park zitten. 'Ik heb met mijn vader gepraat' zegt hij en maakt aanhalingstekens bij het woord gepraat waardoor ik hem een beetje vragend aankijk. 'Ik wou praten maar we vielen elkaar aan' zegt hij zacht en kijkt schichtig om zich heen. 'Je bedoeld dat jullie gevochten hebben' zeg ik geschrokken. 'Shht' sist hij meteen en ik sluit mijn mond en kijk om me heen maar volgens mij heeft niemand het gehoord.

'Maar ja dat is wat er gebeurd is' zegt hij zacht en ik kijk hem geschrokken aan. 'Is alles oké dan? Heb je ergens pijn?' vraag ik en ik zie nu pas dat er op zijn keel een rode afdruk te zien is, hoe kon ik daar overkijken?

'Met mij gaat alles goed' zegt hij met een zwakke grijns en ik kan al raden hoe het is afgelopen. 'Maar mag je stoppen dan' zeg ik en kijk hem hoopvol aan, zijn uitdrukking veranderd meteen. 'Ik moet nog één laatste opdracht doen en dan mag ik voorgoed stoppen' zegt hij zacht en klemt zijn kaken op elkaar. 'Mag ik die laatste opdracht weten?' vraag ik voorzichtig en hij kijkt me aan, de emotie in zijn ogen is moeilijk te zeggen. 'Ik moet nog één iemand van het leven beroven' ik hoor het maar net. 'Wie?' fluister ik.