Forgive Me (Voltooid)

Hoofdstuk 8

Pov Jordan

Met een stalen gezicht stap ik de school in. Het is nog maar sinds gisteren dat ik mijn moeder verloren ben. Mijn ogen glijden door de refter en als ik mijn twee vrienden zie stap ik op ze af.

Ik groet ze kort en kijk naar de enkel van Daylon. 'Ik mag er enkele dagen niet op stappen dus moet ik maar sukkelen met dat' hoor ik hem zeggen en hij wijst naar zijn krukken. 'Ow' probeer ik er nog uit te persen.

Ik ben niet echt in de mood om te praten, maar ik ga hun ook echt niet vertellen dat ik gisteren heb gezien hoe mijn moeder werd vermoord. 'Laten we al naar de les gaan' zegt Kay en Daylon pakt zuchtend zijn krukken.

Op een traag tempo stappen we naar het klaslokaal. Als we er zijn ga ik achter hun zitten en steun ik met mijn hoofd op mijn hand.

'Goed klas open je werkboeken' zegt de leerkracht en ik rits mijn rugzak open. Tranen schieten in mijn ogen en ik probeer ze meteen weg te knipperen. Ik wil niet dat andere mij zo zien.

Ik zucht eens diep en pak dan mijn werkboek en een pen. Ik open het op de juiste pagina maar voor de rest staar ik wat afwezig naar het bord. Ik hoor zelfs de bel net. 'Hey' zegt iemand en ik voel een por in mijn arm waardoor mijn hoofd meteen omhoog schiet.

Het is Kay en achter hem staat Daylon. 'Kom je mee? De bel is al een paar minuten geleden gegaan' zegt hij en traag knik ik voor ik mijn spullen opberg en opsta.

'Laten we gaan' zeg ik en mijn stem begint al wat zwaarder te worden. Waarom was ik niet gewoon thuis gebleven? In stilte gaan we naar de volgende les en ook daar staar ik wat afwezig naar het bord.

Momenteel zitten we aan een tafel in de refter. 'Jordan, is er iets?' vraagt Daylon zachtjes met een schuin hoofd. Meteen schieten de tranen in mijn ogen. Als ik nee zeg gaan ze mij toch niet geloven. Spoedig denk ik na en besluit om dan maar te liegen als ze vragen waarom.

'Ja' komt er een beetje vreemd uit. 'Wat is er?' bezorgdheid is te horen in zijn stem. Ik lik mijn lippen nat en bedenk wat ik moet zeggen. 'Mijn moeder is er niet meer' komt er dan toch uit en er dreigt een traan te vallen.

'Dat spijt me echt voor jou' zegt hij zachtjes en legt zijn hand op mijn schouder en geeft er vervolgens een klein kneepje in. Ik schud mijn hoofd en hij laat zijn zijn van mijn schouder glijden.

'Anders mag je na school wel even bij mij komen zodat je niet alleen thuis zit' stelt hij twijfelend voor. 'Dankje' zeg ik dankbaar en pers een zwakke glimlach op mijn gezicht. In stilte eten we verder en na nog een lange na-middag is school eindelijk gedaan.

'Kom je dan mee?' vraagt Daylon en ik knik traag met mijn hoofd. Hij glimlacht zwak en we nemen afscheid van Kay die naar de bushalte stapt.

'Gaat je moeder het niet erg vinden?' vraag ik en moet even slikken als ik moeder zeg. Hij schud zijn hoofd en al vlug stopt er een auto voor ons. 

We stappen in en ik begroet zijn moeder en vervolgens rijden we naar zijn huis, ik ben benieuwd hoe dat eruit ziet.