Forgive Me (Voltooid)

Hoofdstuk 17

Jordan

De volgende dag kom ik te laat aan op school, ik moest namelijk heel erg zeuren tegen Victor om naar school te gaan. Pas na twee uur gaf hij toestemming.

Als ik langs het secretariaat ben geweest stap ik op mijn gemakje naar de juiste klas, het is nu niet dat ik me nog moet haasten aangezien ik toch al te laat ben.

Als ik in de klas aankom toon ik aan de leerkracht mijn briefje en ga naast Kay zitten. 'Hoezo is Daylon er niet?' vraag ik aan hem als de leerkracht verder gaat met zijn uitleg.

Meteen veranderd zijn gezichtsuitdrukking maar hij zegt niets. 'Kay?' vraag ik en hij draait zijn hoofd een klein beetje naar mij toe. 'Wat?' fluistert hij, zijn stem klinkt dik dus er is een kans dat hij veel gehuild heeft.

'Wat is er?' vraag ik met een frons en traag schud hij zijn hoofd. Ik zucht, ik ga het niet meteen uit hem krijgen, misschien in de pauze wel.

Als twee lesuren voorbij zijn en het dus pauze is trek ik Kay in een leeg lokaal. 'Vertel me nu alsjeblieft wat er aan de hand is' zeg ik en mijn stem klinkt een klein beetje dwingend.

'Daylon' stottert hij. 'Wat is er met hem?' vraag ik en duw hem op een stoel. 'Hij is weg' fluistert hij. Fronsend ga ik op een stoel naast hem zitten. 'Kay, het is belangrijk dat je duidelijk bent. Wat is er gebeurd'.

'We gingen gisteren avond als het donker was naar het park, gewoon voor de kick. We zagen iemand dus we hebben ons meteen ergens verstopt. Dan wou Daylon zeggen om weg te gaan maar voor dat hij zijn zin kon afmaken.'

'Wat gebeurde er dan?' vraag ik met een diepe frons. 'Iemand trok hem naar achter en duwde een spuitje in zijn nek. Ik wou opstaan om Daylon te redden zeg maar, maar ik voelde zelf ook een steek in mijn nek.' zegt hij zachtjes, haast fluisterend.

Met grote ogen kijk ik hem aan. 'Ik kon me de hele nacht niet bewegen en ook niets zeggen. Pas rond vier of vijf uur 's nachts kon ik mij een beetje bewegen. Ik probeerde Daylon te zoeken zonder enig resultaat dus besloot ik om naar huis te gaan en wachten tot het school was. Ik hoopte zo erg dat het allemaal maar een droom was' zet hij en tranen stromen over zijn wangen heen. 

'Wij gaan hem vinden' zeg ik bemoedigend en leg een hand op zijn schouder. Maar ik meen het, wij gaan hem vinden en ik heb al een klein vermoeden wie hier achter zit.

De schooldag ging traag voorbij maar als de bel ging kijk ik Kay nog eens betekenisvol aan en probeerde zo vlug mogelijk naar het huis te gaan van Victor.

'Victor' roep ik en ik zie hoe hij in de keuken iets zit te lezen. 'Wat heb je met Daylon gedaan' vraag ik woedend. 'Waar jij zat toen je klein was' zegt hij en verlaat de keuken.

'Nee' zeg ik zacht en moet me aan de tafel zitten. 'Nee nee nee' zeg ik en paniek komt opzetten. 'Dat kun je niet maken' schreeuw ik woedend.