Forgive Me (Voltooid)

Hoofdstuk 21

Pov Daylon

Na een lange tocht zijn we dan eindelijk bij mijn thuis aangekomen en Kay drukt op deurbel. Na een tijdje doet mijn moeder open en ze ziet er redelijk slecht uit. 

'Daylon' zegt ze verbaasd en enkele tranen verlaten haar ogen. Meteen trekt ze mij in een knuffel. 'Voorzichtig mam' zeg ik met een pijnlijke stem en meteen laat ze me los. 'Kom binnen' zegt ze en we stappen naar binnen.

'Je broertjes zijn boven ga er straks maar eens naartoe want ze missen je.' zegt ze. 'Mam ik was maar twee dagen weg' zeg ik en ze haalt haar schouders op.

'Goed ga boven maar even douchen en dan verzorgen we je eens extra goed' zegt ze en ik baan mijn weg naar boven.

Ik open mijn kamer en zie meteen mijn broertjes op mijn bed zitten. 'Hee' zeg ik en met  een ruk kijken ze op waarna ze op me afstormen. 'Rustig, hij heeft veel pijn' zegt Kay die plots achter me staan.

Voorzichtig knuffelen ze mij en dan vertrek ik naar de douche. Als ik klaar ben ga ik in mijn short naar buiten en baan mijn weg naar beneden.

'Ga maar liggen' zegt ze en wijst naar de zetel waar ik in ga liggen. Vrijwel meteen wrijft ze allerlei zalfjes op me en wikkelt ze mijn wondes in verband. 'Ga nu maar goed uitrusten jongen, Kay mag bij je blijven slapen' zegt ze en ik knuffel haar voorzichtig maar dankbaar.

We gaan naar boven en ik trek warme kleding aan. 'Eindelijk mijn eigen bed, het lijkt een eeuwigheid geleden' zeg ik en hij kijkt me meelevend aan.

We gaan beide in mijn bed liggen en vrijwel meteen val ik in slaap.

De volgende dagen mocht ik thuis blijven om te herstellen en Kay kwam zo vaak als hij kon langs. Van Jordan heb ik nog niets gehoord, is het raar dat ik me best wel zorgen om hem maak?

Hij zit daar bij zijn vader die in staat is om zijn eigen zoon verwonden, en ik denk zelfs te vermoorden. Zuchtend neem ik mijn telefoon en typ de naam Jordan in bij mijn contacten.

Mijn vinger blijft even boven zijn naam steken maar algauw druk ik mijn gsm weer uit. Misschien dat ik hem binnenkort op school zie.

Na nog een paar dagen thuis te hebben gezeten mag ik eindelijk weer naar school gaan en ik ben best zenuwachtig, ik weet niet wat ik allemaal kan verwachten.

Ik hijs mijn rugzak over mijn schouder en open de deur waar ik Kay al zie staan, hij stond er op om samen naar school te gaan.

We stappen samen naar school en eenmaal op school kijkt bijna iedereen me wel geniepig aan waardoor ik zenuwachtig aan het koortje van mijn rugzak friemel. 

Als we Jordan zien stappen we naar hem toe en in stilte laat ik me in de stoel naast hem zakken. Als Kay zijn huiswerk nog maakt buigt Jordan een beetje dichter naar me toe. 'Kan ik je na school alsjeblieft spreken' en hij kijkt me smekend aan.

Ik knik en hij glimlacht opgelucht. Veel te traag gaat de schooldag om en nu zit ik hier in het parkje met Jordan naast me.