Forgive Me (Voltooid)

Hoofdstuk 6

Pov Daylon

Ik zit op de achterbank van de auto. Kay zit vanvoor en mijn moeder rijd ons naar het ziekenhuis. Niemand zegt iets, het enigste geluid dat je hoort is de muziek die zacht opstaat.

Als we er zijn helpt Kay me uit de auto en spring ik weer op zijn rug, het doet te veel pijn om erop te steunen. Wat zou ik toch zonder hem moeten?

Na een dikke twee uur zijn we weer buiten en heb ik een enkelbrace om. Ik moet de komende dagen zorgen dat ik niet op mijn enkel steun. We stappen weer in de auto en Kay komt ook op de achterbank zitten.

'Ik hoop dat ze Dennis van school halen' zegt hij zachtjes zodat mijn moeder het niet hoort. 'Ik hoop het ook, ik weet echt niet waardoor zijn gedrag is veranderd.' zeg ik en hij haalt zijn schouders op. 'Ik hoef het zelfs niet te weten' zegt hij en kijkt uit het raam.

We komen thuis aan en zoals de vorige keren spring ik op zijn rug terwijl mijn moeder de deuren voor ons openhoud. 'Day, ik ga je broertjes ophalen' zegt mam en ze verlaat het huis. 'Heb je het ook al gehoord op het nieuws?' vraagt Kay plots.

'Van die man in de buurt?' vraag ik en hij knikt ter bevestiging. 'Ja het is zo raar dat zoiets in je omgeving gebeurt' zeg hij en staart naar een punt in de verte. 'Ja een zelfmoord is niet niks, hij woont, nouja woonde, drie straten van me af' zegt hij en ik leg mijn hand op zijn schouder.

'We kunnen enkel hopen dat het niet nog eens gebeurt' zeg ik dan en hij knikt zachtjes. Ik zucht diep 'ik verveel me nu al' zeg ik en zak wat meer onderuit.

'Je zorgt maar dat je de komende dagen niet op je enkel steunt' zegt hij streng en braafjes knik ik. 'Jammer dat ik dan niet kan skateboarden straks' zeg ik beteuterd. 'Je kan wel kijken' zegt hij met een halve grijns.

'Als je wilt dat ik dan een skateboard neem en de halfpipe af ga moet je me vooral meenemen' zeg ik met een halve grijns terug. Hij rolt zijn ogen en zakt ook wat meer onderuit.

'Daylon' twee schreeuwde kleine jongens komen op me afgerend. 'Rustig aan jongens' zeg ik en til Max op mijn schoot. Kay zet Tim op zijn schoot. 

'Hoe is het gebeurt?' 'Heb je pijn?' 'Ben je gevallen?' 'Wat heb je om?' vragen ze allebei door elkaar. 'Rustig aan zei ik' zeg ik speels en woel door zijn haren.

'Maar ik ben gevallen, ja ik heb best wel pijn, ja ik ben gevallen en dat noemt een brace' beantwoord ik hun vragen en lieg hoe het is gebeurt.

'Ik kan zorgen dat het geen pijn meer doet' zegt Max met een grote glimlach. 'Echt? Hoezo?' zeg ik zo verbaasd mogelijk. 'Door een knuffel van mij' zegt hij en werpt zijn armen om me heen. 'En van mij ook hoor' zegt Tim en ik voel nog een paar armen om me heen.

Glimlachend kijk ik ze aan als ze mij loslaten, ze zijn de beste broertjes die ik me kan wensen.