Forgive Me (Voltooid)

Hoofdstuk 20

Pov Kay

Meteen als hij aflegde opende ik mijn computer, nog al een geluk dat ik een beetje verstand hebt van computers enzo dat ik zijn locatie kan traceren.

Terwijl alles laad neem ik een rugzak en steek er in wat ik denk dat ik nodig zal hebben. Als ik terug naar mijn computer sta staat de locatie waar hij zich bevind.

Verbaasd knipper ik met mijn ogen. 'Wat the heck' fluister ik en hij de rugzak op mijn rug. Ik schrijf nog vlug op een papiertje waar hij zich bevind en sluit dan af.

Vervolgens zonder nog maar iets aan mijn mama te zeggen dender ik de trap af en ren naar buiten. Ik ren naar het station en kijk haastig naar de uren van een trein die me naar Daylon leid.

Er is pas een trein over een halfuur en gefrustreerd stap ik heen en waar wat behoorlijk wat mensen irriteert maar dat maakt me even helemaal niet uit. Ik wil gewoon zo snel mogelijk naar hem toe gaan.

Na een lang halfuur komt eindelijk de trein en opgelucht stap ik in. Als ik alles juist heb bekeken moet ik er over vijf haltes uit.

En dan eindelijk als ik aan de juiste halte ben stap ik uit en ren het station uit. Even ga ik met mijn gsm op een kaart, gewoon om er zeker van te zijn dat ik in de juiste richting ga gaan.

Als ik de kaart in mijn geheugen heb geprent zet ik een stevige pas in en pas na een halfuurtje stappen heb ik het bos bereikt. Nu enkel nog Daylon vinden.

Pas na een dikke tien minuten zie ik hem tegen een boom zitten. Geschokt blijf ik even  stil staan als ik zie hoe hij eruit ziet.

Maar algauw kom ik in beweging en ren naar hem toe. Als ik bij hem ben laat ik me op mijn knieën zakken en geef hem twee zachte klappen op zijn kaak. Met moeite opent hij zijn ogen en glimlacht zwak als hij mij ziet.

'Wakker blijven buddy' zeg ik en doe de rugzak van me af. 'Ik ga eerst al het bloed van je afvegen, dan de wondes verzorgen en dan andere kleren aandoen zodat niemand iets gaat denken, en vervolgens gaan we naar huis' zeg ik en hij knikt.

Ik open mijn rugzak en pak de doekjes om zijn bloed weg te vegen, als dat uiteindelijk gedaan is wikkel ik zijn wondes in verband. 'Oké ik ga nu je shirt uitdoen' zeg ik en trek voorzichtig zijn shirt uit.

Ik knipper even als zie dat er daar ook allemaal wondes zitten en op zijn rug ook. In stilte verzorg ik alles en trek een trui over hem heen. Vervolgens trek ik zijn broek uit en verzorg ook de wondes op zijn benen en als dat klaar is trek ik hem een jogging aan.

Ik stop alles in mijn rugzak en pak er vervolgens een fles cola uit. Ik draai hem open en geef het aan hem. Meteen neemt hij een paar grote slokken. 'Bedankt' zegt hij een beetje buiten adem en ik schud mijn hoofd.

Meteen open ik mijn rugzak weer als ik me realiseer dat ik nog wat eten voor hem heb meegenomen. Ik open de verpakking en geef hem de wafel terwijl hij mij de cola weer geeft. Zonder tegen stribbelen eet hij de wafel op.

'Nu moeten we echt wel naar huis gaan buddy' zeg ik als het al een beetje donkerder word. Hij knikt en ik hij de rugzak weer op mijn rug, vervolgens help ik om recht te staan.

'Lukt het om te stappen?' vraag ik en hij zet enkele stappen. 'Als het rustig is wel' zeg hij. 'Anders om je energie te sparen kun je tot we het bos uit zijn op mijn rug' stel ik voor en hij knikt dankbaar.

Ik doe de rugzak af en Daylon klimt op mijn rug. Ik geef hem de rugzak en klem daarna mijn armen om zijn benen heen, wel zo voorzichtig mogelijk dat ik hem zo min mogelijk pijn doe.

Dan begint onze lange tocht naar huis.