Forgive Me (Voltooid)

Hoofdstuk 16

Pov Daylon

Meteen schiet ik weg van mijn raam en struikel over een hoopje kleren. Mijn hart raast als een gek.

Paniek raast over me heen. Ik slik moeizaam en kruip voorzichtig terug naar het raam. De schaduw is weg.

Beduusd sta ik op en stap mijn bed in, het deken trek ik over mijn hoofd heen. Ik sluit mijn ogen maar die schieten al meteen weer open als ik de schaduw in mij gedachten weer zie.

Ik zucht, dit word nog een lange nacht.

De volgende morgen kan ik amper mijn ogen openhouden. 'Was het weer je broertje?' Vraagt hij en ik zie dat Jordan ook naar mij kijkt. Vlug knik ik 'het zal wel gauw stoppen' zeg ik dan een wuif wat met mijn hand.

'Kay, ga je mee naar de kluisjes?' Vraag ik en hij knikt. 'Daylon, volgens mij loop je iets te hard van stapel, ik ben hem gisteren gevolgd en hij zat gewoon huiswerk bij de vijver te maken' zegt hij.

'Misschien heb je gelijk, ik wil waarschijnlijk gewoon wat meer spanning in mijn leven' zeg ik met een verontschuldigend glimlachje.

Hij geeft een klopje op mijn schouder. 'Dan gaan we vanavond eens wat doen' zegt hij grijnzend en ik grijns lichtjes terug. We gaan samen naar de les en de rest van de dag brengen we met Jordan door, gewoon zoals we eerst deden. Maar wat we niet tegen hem hebben gezegd is wat we vanavond gaan doen.

'Tot morgen' zeg ik tegen Kay. 'Tot morgen' roept hij terug en rent naar zijn bus. 'Tot morgen Jordan en sorry van de middag' zeg ik verontschuldigend. 'Geeft niets Day, tot morgen' zegt hij en ik ga achter mijn broertjes.

Voor mijn doen duurt het veel te lang voor het avond is. Ik stop zoals gewoonlijk mijn broertjes in en ga terug naar mijn kamer waar ik het licht uit doe.

Als mijn gsm trilt terk ik vlug mijn warmere kleren aan en kijk van wie het berichtje is. 'Ok' stuurt Kay en ik rol mijn ogen. Hij wou dat dat de code was. De sukkel.

Ik sluip naar beneden en verlaat stilletjes het huis. Vervolgens trek ik mijn kop over mijn hoofd en ren naar onze afgesproken plek.

'We gaan morgen echt moe zijn' fluistert Kay en ik knik instemmend. 'Wat gaan we eerst doen?' Vraag ik en hij haalt zijn schouders op. 'We hadden dit beter moeten plannen' zegt hij uiteindelijk en zuchtend trek ik hem mee aan zijn arm.

We stappen in het gedeelte van het bos. 'Ik hoorde iets' zegt Kay heel erg zacht en grijpt mijn bovenarm. Nadat ik het ook hoor trek ik ons achter een boom en gaan we gehurkt zitten.

'Zie jij nog iets' vraag ik met een gedempte toon aan Kay. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe hij zijn hoofd schud. 'We moeten echt stil zijn' zegt Kay heel erg zacht en ik knik instemmend.

'Kom, we gaa-..' voor ik mijn zin kan afmaken voel ik een hand op mijn mond en voel ik een steek in mijn nek, na die steek val ik meteen slap op de grond maar word niet veel later opgepakt en weg gesleurd.

Paniek raast door me heen, ik kan helemaal niets bewegen en geen enkel geluid verlaat mijn mond gewoon weg omdat ik er niets uit krijg. Als ik me goed concentreer hoor ik twee mannen zacht tegen elkaar praten.

Maar ze praten wel te stil om iets te horen. Een lange tijd gaat voorbij waar ik ergens naartoe gedragen word en nog steeds kan ik niets bewegen.

Na nog een kleine poos word ik met een smak op de grond gegooid. 'Slaaplekker jongen' zegt een zware stem en ik voel weer een steek in mijn nek, vrijwel meteen ben ik buiten bewustzijn.