Chapter 37

574 18 1
                                    

Chapter 37

Louraine

I felt emotional as I saw the beauty of the corals. I saw fishes and other sea creatures. I felt someone tapped my shoulders at nakita ko doon si Yuean na may hawak na starfish. Unlike me, wala siyang oxygen tank. He seems to be professional in diving. After having a moment and takig pictures with the fishes, umahon na kami.

He helped me remove the equipments on my body and then we sat quietly. Hindi pa kasi sila umaahon kaya kami palang ang nasa yacht.

"Thank you." Finally, after thinking about it for 20 minutes, I already spat the words out. He looked at me and smiled.

"I don't accept thank you's cupcake." He said at napataas naman ang kilay ko. "A kiss would be fine." Parinig niya at napairap naman ako.

"Kiss mo mukha mo." Tanging sagot ko at natawa naman siya ng malakas.

"I'm just kidding. Anyways, anong gusto mong gawin after neto?" He asked at panaka-nakang pinaglalaruan ang buhok ko. Hinawi ko naman ang kamay niya at nagkunwaring naiirita. "Hey, I like your hair." Reklamo niya din pero pinanlakihan ko lang siya ng mata.

"I want to rest already." I honestly said. Pagod na kasi ako. Naka apat na beach na kaming napuntahan and the last activity is snorkeling. Kanina pa ako napapapikit pikit dahil sa sarap ng simoy ng hangin.

"Ah'right. We'll go back after this." Aniya at nanatili nalang kaming tahimik, para bang Pinapakiramdaman ang isa't isa.

Maya maya lang ay umahon na din sila. Bumalik ang ingay dahil panay sila kwentuhan tungkol sa mga nakita nila sa ilalim ng dagat. Lumipas ang ilang minute ay nakarating na kami pabalik sa dalampasigan.

I felth my arms ache kay ay nagbabad muna ako sa bathtub bago ko ibinagsak ang katawan sa kama. Biglang pumasok sa isip ko iyong kanina.

I trusted him. I know that deep inside me, I trusted him...again. And it scares me that in a short period of time, he already earned my trust, that fast. I know that he doesn't remember a thing. He doesn't remember what he did. He doesn't remember his lies. He doesn't remember us. He didn't know how much it hurts to be an option. He doesn't know how much pain he caused me. But is it enough for me to trust him again? After all that I've been through just to forget him?

Okay lang ba talaga para sa akin kasi wala siyang naalala? Then I remembered something which scared me to hell.

"He was mentioning your name before he died."

"It's a miracle that he survived, actually"

What if...he never survived?

What does it feels like to go home without him?

What does it feels like to be back knowing that he's already gone?

Just imagining it scares me. I mean, I can't. I don't know how I would react.

Should I be thankful because he's alive and just forget what happened in the past?

Napapikit na lamang ako habang iniisip ang mga bagay na iyon.

~

Nagkayayaan silang mag-inuman at naiwan naman kami ni Hazel dito sa kwarto ko. She can't drink obviously dahil buntis siya and I don't feel like drinking so we stayed here. They were so noisy out there habang kami ay busy sa pagkukwentuhan.

"So how does it feels like being preggy?" I asked her. I'm turning 28 this year and somehow, I'm curious.

"Well, the first three months are hell for Luke. Nung first month medyo okay pa pero nung nag second month ako ay dun namin nalaman kasi sinipa ko siya papalabas ng bahay. I was so irritated by his smell. Tapos nagsuka pa ako kaya lalo siyang naghinala. Agad niya akong dinala sa OB-Gyne and yun nalaman namin. Third month ako nag-crave dumating sa point na inutusan ko siyang magbake ng cookies in 2 am in the morning." Kwento niya at napapangiti na lamang ako. She sounds so happy while telling her stories somehow...naiinggit ako sakanila.

Taming YueTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon