Asil Bulanık

36/ Tablolar

Geçen yine yanlışla bölüm paylaştım hzhdnshzjshzhskhsksj:dddd.

Saat pazar gecesini epey geçti fakat ben yine de size 'yarın yazarım ne olacak' demeyip bölüm yazdım. Çünkü sizi çok seviyorum. Bütün bir hafta beklediniz, kıyamam size.

Arkadaşlar, yine söylüyorum ki ben kitabı epey bir değiştirdim. Lütfen baştan dikkatle okuyun. İçinden çıkamadığınız bir durum olduğunda bana mesaj atabilirsiniz. Gerçek kitap ile her şey tıpatıp aynı değil.

Sizi seviyorum. Yorumlarınızı çok özledim! Yorumlarda görüşelim...

***

Yine koşuyordu Marcella.

Karanlık Orman da nereye gittiğini bilmeden, peşinden gelen şeyden kaçıyordu.

Kalbi hızla atıyordu. Ayakları çıplaktı, üstünde beyaz bir elbise vardı. Dalgalı saçları, koşmasının etkisiyle rüzgarda uçuşurken, yüzü kızarmaya başlamıştı.

Asası yanında yoktu. Tamamen savunmasızdı.

"Kaçma!"

O ses, bir insan sesi değildi. Tıslama gibi bir sesti bu. Sanki bir yaratık onunla konuşuyordu.

Marcella, ayağına takılan dal ile yeri boyladı. Dizleri, elleri, ayakları çok acımıştı. Geriye doğru döndü ve karanlığa baktı.

Peşindeki şey gitmiş miydi? Ortalıkta kimse gözükmüyordu.

"Marcella..."

Çığlık atarak geriye döndü. Dizlerini kendisine çekti ve karşısında duran Basilisk'e baktı.

"Uzak dur benden!" Diye bağırdı. Ellerini yüzüne kapatarak Basilisk'in gözlerine bakmamaya çalışıyordu.

"Gözlerime bak."

Hıçkırdı Marcella. "Bakamam!"

"Bak..."

Marcella, derin bir nefes alarak ellerini yüzünden çekti. Gözlerini ilk önce Basilisk'in vücudunda gezdirdi.

Yavaş yavaş yukarıya doğru çevirdi ve Basilisk'in kehribar gözlerine baktı.

Bütün bedeninin taş kesmesini, kalbinin durmasını ve ölmeyi bekledi Marcella.

Ama hiçbir şey olmadı. Basilisk'in gözlerine bakmaya hala daha devam ediyordu.

"Emret bana..." Dedi Basilisk. "Emret ve onların canlarını alayım."

"Ben sana emir veremem." Dedi Marcella. "Ben bir bulanığım."

Basilisk, yere doğru kafasını eğdi. Yerde sürünerek, Marcella'ya yaklaştı.

"Sen benim efendimsin."

Marcella, yutkunarak önünde eğilen Basilisk'e baktı. Dehşet içerisindeydi.

"Sen, bizim efendimizsin."

***

"Uyan! Marcella!"