Crazy In Love With You [BOYXBOY][Completed]

Chapter 6: Jonathan

Kalalabas ko lamang nang dorm papasok sa Williams University. Naglalakad ako habang may nakasaksak saaking taenga ng earphones. Ito ay isa sa mga hobby ko tuwing papasok ako ng University. Habang naglalakad ako, may kung anong matigas na bagay ang tumama sa aking ulo kaya napahinto ako at tinanggal ang earphones sa aking taenga.

Nang pupulutin ko na ang batong tumama saakin, may biglang sumulpot na apat na lalaki na nang galing sa kung saan. Sila rin ‘yung mga lalaking humahabol saakin nung nakakaraan. At tulad ko, napansin ko na parehas kami ng mga uniform na suot-suot. At dito rin sila nag-aaral.

Ilang taon na nila akong sinusubay-bayan. It’s like my life is in danger anymore. They always give me a life threat. That is why I felt so much fear of. Those guys, back then, they used to black mailed me since before. I was too afraid baka sa sobrang inis at galit na nila sa akin, baka kung ano na ang gawin nila sa akin.

Tatakbo na sana ako nang mapatingin ako sa apat na lalaking humahabol saakin. Nang tignan ko ang mga ito, pare-parehas na silang mga nakangisi saakin. Bigla akong nakaramdam ng ibayong takot at kaba sa mga sandaling ito. Tila ba nacorner ako ng apat na ito. May mga iilaang estudaynteng naririto ngunit tsakot silang mangialam. Hindi ko na alam kung ano ang aking gagawin.

Nasa gitna ako ng matinding pag-iisip kung paano ako makakatakas sa mga ito, at kung paano ko sila malalabanan. Ngunit, napukaw lamang ang aking pag-iisip ng may naramdaman akong matigas na bagay na tumama sa aking ulo, dahil para mapaluhod ako sa sakit.

Hindi pa ako nakakabawi sa sakit na nnararamdaman ko. Nang sunod-sunod nila akong pagsusuntukin dahilan uoang tuluyang bumagsak ang aking katawan sa lupa. Gustuhin ko mang lumaban at ipagtanggol ang aking sarili, ay hindi ko rin magawa. Bukod sa apat sila at malalakas, isa lamang ako at wala nang lakas para labanan pa sila.

Nasa kalagitnaan sila ng pangbubugbog saakin na sabay-sabay kaming nakarinig ng isang boses. Napahinto naman ang apat na lalaki sa ginagawa nilang pagsuntok saakin. At natuon ang kanilang atensyon sa taong nagsalita.

“Hoy! Tumigil nga kayo sa mga katarandaduhan ninyo!” Dinig ko na pagsigaw ng lalaki ‘di kalayuan sa aming kinalalagyan.

Hindi ko magawang matignan kung sino ang lalaking iyon. Hindi ko rin magawang maigalaw ang aking katawan dahil siguro ay sa mga suntok na natamo ko mula sa kanila.
“Hoy, pandak! ‘Wag kang makialam rito.” Dinif kong sagot ng isa sa apat na lalaki.

Ramdam ko ang namumuong tensyon sa pagitan nila. At ramdam ko rin ang inis at galit sa lalaking iyon dahil sa pagtawag sa kaniya mg mga siraulong ito ng pandak.

“Hoy, pangit! Ako pandak? O, baka naman sadyang matangkad ka lang? Well, you’re taller than me. Pero wala ka namang guwapo. Technically, useless rin ang pagiging matangkad mo.” Bawi nito sa lalaking nang-alipusta sa kaniya.

“Pre, bigyan mo nga ‘yang pandak na ‘yan ng jsang pektus. Masyadong madaldal at pakielamero.”

“Hoy! Lalaking bubuyog. Hindi ako nga ako pandak! How many time do I have to tell you that I am not pandak? I’m just cute size anyway.”

Napangisi na lamang ako sa kakulitan ng lalaking iyon. Dahil sa mga simpleng pagsagot niya sa mga ito. Mas lalong nagalit ang apat. Kung kanina ay nasa akin ang kanilang atensyon. Ngayon naman, ay nandun na sa lalaking nakatayo sa aming harapan.

“Pre, bigyan mo na nga ‘yan. Nang matahimik ang ingay.”

“Kung magagawa ninyo.” Hamon nito sa apat.

Tulad nga ng sabi ko kanina, hindi ko pa rin magawang maigalaw ang aking katawan dahil sa mga suntok na akin natamo mula sa apat na ito. Hindi ko na rin makita kung sino ang taong ito na naglakas loob na harapin ang mga lalaking galit saakin. Nananatili pa rin akong nakahandusay sa lupa. Ngunit, unti-unti kong nararamdaman ang pagbigat ng mga talukap ng aking mga mata. Kaya hindi ko na nakayanan pa ito.

Hindi ko na alam ang mga nangyari sa lalaki at sa mga lalaking bumugbog saakin. Dahio hindi ko na namalayan pa na nawalan na ako ng malay sa gitna ng gulong nangyayari ngayon.

Nagising na lamang ako ng maramdaman ko ang pagkirot ng aking mga sugat dulo ng mga suntok na nakuha ko mula sa apat na kumag na ‘yon. Tatayo na sana ako ng biglang sumakit ang aking ulo dahil upang bumagsak bumagsak akong muli sa kama na aking kinalalagyan.

“Ugh—” Napahawak ako sa aking ulo dahil sa sakit na aking nararamdaman. Napatingin ako sa gawing gilid ko. May isang taong nakayuko rito at nakaidlip sa pagbabantay niya sa akin.

“Oh? You’re finally awake. Humiga ka muna. Sabi kasi nang Doctor, hindi ka pa puwedeng magkikilos. Marami ka raw kasing sugat na natamo mula sa apat na lalaking bumugbog sa ‘yo.” Pagpapaliwanag niya saakin. Tanging pagtitig lamang ang aking nagawa sa taong nasa harapan ko ngayon.

“B-akit ka ganiyang makatingin? Nakakatakot ka naman, baka mamaya naghahallucinate ka na ah?” Dagdag pa nito.

I saw how his face turned into red. Seriously, I found him cute nang bigla siyang namula sa pagtitig na ginawa ko. Ano ba itong sinasabi ko? It sounds weird but it’s really suited him. Pero, nabigla lang ako na siya ‘yung taong nagligtas at tumulong saakin mula sa mga gagong lalaking iyon.

“Wala—” Maikli kong sagot at inalis ko na ang aking tingin sa kanila.

Napalibot naman ako sa lugar kung nasaan kaming dalawa. Bukod kasi sa maginaw rito  napapalibutan rin ito ng mga kulay puti at asul.

“Wait. Nasaan tayo?” Tanong ko sa lalaki.

“I see. I brought you here at the University’s clinic. Nawalan ka na kasi ng malay kanina.” Sagot nito saakin na nakangiti.

Napangiti na rin ako dahil sa ginawa niyang iyon. This is the first time I smiled woth someone, or rather, stranger like him.

“Salamat.” I said giving him a thankful message for helping me to thoose crazy boys.

“Wait. Mau classes ka pa ‘di ba? So, what are you waiting for?” I ask him with all my concerns.

“Don’t worry. I already told my Professeor about what happened. I told him that you’re my friend. Tsaka, wala ka pang kasama kaya hindi pa ako umuuwi. So I decided na isabay ka na lang sa pag-uwi. Since parehas lang naman tayo ng boarding house na tinutuluyan at magkatabi tayo ng room. And don’t worry, I asked my friend about what happened, I said na hindi muna ako makakapasok sa part-time, kasi emergency.”

“Sorry for giving you so much burden. Naistoorbo pa kita ng husto. Don’t worry hindi na mauulit ito.”

“Wala ‘yon. ‘Wag mong isipin na malaking abala ka saakin. Tsaka we’re friends now. Whether you liked it or  not. Kaya ‘wag mo nang iisipon na naiistorbo mo ko.” Mahinahon na pagsasalita nito.

Muki ko na namang nakita ang ngiti niyang nakakapagpagaan ng aking kalooban. He already considered me as his friend. Without knowing who I really am. Ang bilis niyang magtiwala sa mga tulad ko. Kahit na nasigawan ko siya nung nakaraan. At nagalit ako sa kaniya ng husto. But still, he did that.

“Salamat—” Tanging pasasalamat na lamang ang aking nasabi sa lalaking ito.